Teraźniejsza Prawda nr 219-220 – 1965 – str. 47
Oprócz tych i licznych innych tekstów Pisma Św., które przypisują Bogu główne elementy osobowości – umysłowość, odczuwalność i wolę – są liczne inne, opisujące Jego osobowość słownie. Przytoczymy kilka z nich: „Nie masz, jako Pan Bóg nasz” (2Moj. 8:10); „Któż podobien tobie między bogami Panie? Któż jako Ty wielmożny w świętobliwości, straszliwy w chwale, czyniący cuda?” (2Moj. 15:11); „Nie będziesz miał bogów innych przede Mną” (2Moj. 20:3; 5Moj. 5:7); „Nie będziesz się kłaniał bogu innemu” (2Moj. 34:14); „Pan jest Bóg, a niemasz innego oprócz Niego” (5Moj. 4:35); „Słuchajże Izraelu Pan Bóg nasz, Pan jeden jest” (5Moj. 6:4); „Pan Bóg wasz jest Bogiem bogów i Panem panów” (5Moj. 10:17); „Niemasz ci świętego jako Pan” (1Sam. 2:2); „Zgotujcie serca wasze Panu, i służcie Jemu” (1 Sam. 7:3); „Jego się bójcie, i Jemu się kłaniajcie i Jemu ofiarujcie” (2Król. 17:36); „Tyś stworzył niebo i ziemię” (2 Król. 19:15); „Komuż mię tedy przyrównacie abym mu był podobny? mówi Święty” (Izaj. 40:25); „Jam jest pierwszy i ostatni; a oprócz mnie niemasz Boga” (Izaj. 44:6; 41:4); „Boć nie masz żadnego innego Boga oprócz mnie. Niemasz Boga sprawiedliwego, i zbawiciela” (Izaj. 45:21); „Pan jest Bóg prawy, jest Bóg żywy, i Król wieczny” (Jerem. 10:10); „Otom ja Pan, Bóg wszelkiego ciała; izaliż przedemną może być skryta która rzecz?” (Jer. 32:27); „Jeden jest Ojciec wasz, który jest w niebiesiech” (Mat. 23:9); „Toć jest żywot wieczny, aby cię poznali samego prawdziwego Boga” (Jan 17:3); „Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest nade wszystko i po wszystkich i we wszystkich was” (Efez. 4:6); „Który będąc jasnością chwały i wyrażeniem istności jego … usiadł na prawicy majestatu na wysokościach” (Żyd. 1:3).
Jest dla nas ważnym z wielu punktów widzenia kłaść nacisk na osobowość Boga, szczególnie przeciwko niektórym tzw. uczonym, jak np. agnostykom oraz panteizmowi i pewnym pogańskim filozofom. Wiara w Boga osobowego, miłość dla Niego i społeczność z Nim są niezbędne do rozwinięcia Boskiego podobieństwa. Wystarczy nie wierzyć w Boga osobowego a będziemy pozbawieni chrześcijańskiej wiary, nadziei, miłości, pokoju, radości, wygody, samokontroli, cierpliwości, długiego znoszenia, przebaczenia i wszystkich innych charakterystyk rozwijanych na podobieństwo Chrystusowe. Wystarczy nam dać Boga osobowego z charakterystykami Bożymi przedstawionymi w Piśmie Św., a otrzymamy moc, która będąc użyta wytworzy, rozwinie i udoskonali chrześcijańską wiarę, nadzieję, miłość, pokój, radość, pociechę, samokontrolę i cierpliwość, długie znoszenie, przebaczenie oraz każdy inny element podobieństwa Chrystusowego. Owocne jest życie tego, kto jest wiernym czcicielem Boga biblijnego – osobowego Jehowy. Dlatego zasadniczą dla życia chrześcijańskiego i pobożności jest wiara w Boga osobowego.
kol. 2
Z tego względu mówiąc o przymiotach Boskiej istoty, na pierwszym miejscu podaliśmy Boską osobowość. Trzymajmy ją z dala od wszelkich sporów, gdyż jest ona głównym początkiem naszego życia religijnego.
Jako następny przymiot Boskiej istoty, przedstawimy teraz cielesność. Przez cielesność rozumiemy, że Bóg ma ciało. Jest wielkim błędem myśleć o Bogu jako o wielkim umyśle bez ciała. Ani rozum ani Pismo Św. nie podają nam takiej myśli. Myśl ta pochodziła ze zwodniczych abstrakcji i spekulacji pogańskich filozofów, szczególnie greckich, od których ją zapożyczano i wprowadzono w wyznania podczas ciemnych wieków. Stała się ona jednym ze sposobów ośmieszenia i mistyfikacji wielu dzieci Bożych w ich rozumowaniu o Boskiej istocie. Mówiąc o nauce Pisma Św., że Bóg ma więcej niż umysł, że w dodatku On ma ciało, co oznacza posiadanie przez Niego organizmu, nie odnosimy się do tych ustępów Pisma Św., które są niewątpliwie antropomorfistyczne, to jest te, które w przenośni przypisują Bogu kształt i części ludzkie. Raczej odnosimy się do oświadczeń dosłownie i wyraźnie łączących Boga z ciałem. Gdy Jezus rzekł, że żaden człowiek nigdy Boskiej „osoby” nie widział (Jan 5:37), to On wyraźnie pokazuje, że Bóg ma ciało. Ta sama rzecz jest zawarta w Boskim oświadczeniu, iż żaden człowiek nie może Go widzieć aby żyw został (2Moj. 33:20-23); albowiem z tych ustępów Pisma Św. wynika, że On może być widziany przez człowieka, lecz z ciężkimi i zgubnymi skutkami dla takiego widza. Jeżeli Bóg może być widziany, to On musi mieć więcej niż umysł: On musi mieć ciało, obejmujące sobą organizm. Ten fakt jest także widoczny w oświadczeniu, że „Bóg jest duchem” (Jan 4:24), ponieważ Św. Paweł wyraźnie mówi nam, iż istoty duchowe posiadają ciała (1Kor. 15:44-49). Wszystkie ustępy Pisma Św., mówiące o niebiosach jako o Jego mieszkaniu zawierają tę samą myśl (Psalm 73:25; Mat. 5:16, 45; 6:9 itd.). Tak samo jest to widoczne z Żyd. 1:3, gdzie znajdujemy, że Jezus jest teraz wyraźnym obrazem osoby Ojca. Powyższe ustępy biblijne niewątpliwie pokazują, że Bóg ma ciało.
Gdy mówimy, że Bóg ma ciało, to naturalnie nie rozumiemy, iż składa się ono z materii. Także gdy mówimy, że Jego ciało jest organizmem nie rozumiemy, że posiada ono te wszystkie organy co nasze ciała. Z natury rzeczy Bogu nie byłyby potrzebne te wszystkie organy, które my używamy, jak np.: organy i części przystosowane do pokarmu, oddychania, ubytków, krwi itd. (1Kor. 15:50). Bóg naturalnie nie posiada ich w Swoim samoistnieniu, ponieważ rzeczy te pokazują na zależność w istnieniu od rzeczy zewnętrznych. Ponieważ jednak literalne ustępy Pisma Św. przypisują Bogu odpowiednie czyny, możemy rozsądnie przyjąć, że On posiada organy przystosowane do wzroku, głosu, powonienia, dotyku, pracy, ruchu i bez wątpienia ma On pewne organy, których my nie mamy,