OBJAWY DUCHOWEJ ŚMIERCI

      Ostatnie etapy umierania „wewnętrznego człowieka” podane są w w. 6. „Srebrny sznur” (Słowo Boże – Psalm 12:7; przedstawione także przez dziesięć srebrnych groszy – Łuk. 15:8 [w polskiej Biblii słowo srebrny jest opuszczone]) przerywa się (opuszcza wewnętrznego człowieka tak, iż przestaje on przestrzegać jego nauk, napomnień itd.); „czasza złota” rozbija się (stosunki pokrewieństwa pomiędzy wewnętrznym człowiekiem a Panem jako jego Głową są zrywane; Pan przestaje działać dla niego jako Głowa); „wiadro” rozsypuje się nad zdrojem (wewnętrzny człowiek nie czerpie już wody życia pochodzącej ze Słowa Bożego jako źródła i już nie zanosi jej innym – jest on zbyt pochłonięty sprawami interesu, przyjemnościami, wynajdywaniem wad itd. – Jan 4:14; 6:63; 7:37; Efez. 5:26; 1Tes. 2:13); a „koło” skruszy się nad studnią (Duch Święty w końcu gaśnie; serce z którego żywot pochodzi, nie jest już prawdziwe i wierne – ono przestaje działać dla Pana; a „wewnętrzny człowiek”, który kiedyś „kochał się w zakonie Bożym”, umiera – 1Tes. 5:19; Przyp. 4:23; Rzym. 7:22). „Jestci grzech na śmierć” (1Jana 5:16). Najsmutniejszym może widokiem na ziemi jest osoba, która jako Nowe Stworzenie zgrzeszyła i pozbawiła się wszelkich łask. Ona jest jako bydlę bezrozumne, które za przyrodzeniem idzie, sprawione na ułowienie i skazę – „dwakroć zmarłe [raz w Adamie a drugi raz za swój dobrowolny grzech] i wykorzenione [bez żadnej nadziei przyszłego życia]” (2Piotra 2:1, 12; Judy 12).

      „I wróci się proch [cielesne ciało] do ziemi, jako przedtem był [do działalności grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, do podobnego stanu jak przed poświęceniem], a duch wróci się do Boga, który go dał”. Bóg odejmuje Swój
kol. 2
święty wpływ od takiej osoby; On już więcej nie sprawuje w niej „chcenia i skutecznego wykonania według upodobania swego” (Filip. 2:13); wstrzymuje On Swego Ducha udzielającego życia i Nowe Stworzenie umiera Wtóra Śmiercią. Podobne doświadczenie jest udziałem niewiernych Młodocianych Godnych i niewiernych poświęconych Obozowców Epifanii. Chociaż stracili oni swoje uprzywilejowane stanowiska przed Panem i w stosunku do nich są umarłymi, to jednak pod Nowym Przymierzem będą jeszcze mieli próbę do życia z uwagi na fakt, że w Wieku Ewangelii nie są oni na próbie do życia. Jeżeli jednak obecnie są oni niewierni w swoim poświęceniu, to przez to samo ich sposobność do wiecznego życia nie jest całkiem tak pomyślna jak byłaby, gdyby postąpili inaczej (Kaz. 5:4-6).

      Drodzy bracia, zbadajmy samych siebie starannie i z modlitwą (1Kor. 11:31) w celu określenia, czy jesteśmy naprawdę wierni i zupełni w wierze – doświadczajmy samych siebie (2Kor. 13:5). Upewnijmy się, że nie dozwalamy na działanie w nas żadnemu z powyżej opisanych objawów śmierci. Doglądajmy tego, aby nasze życie w „wewnętrznym człowieku” było zawsze obfitsze, aby się „odnawiało ode dnia do dnia” i abyśmy zawsze przez moc Pańską i w niej stawali się silniejsi. Pamiętajmy na naszego Stworzyciela, szczególnie w dni naszej młodości, w naszych wybornych dniach oddając Jemu najlepsze wysiłki we wszystkich rzeczach – w badaniu, krzewieniu i praktykowaniu Prawdy. Niechaj Bóg nam wszystkim obficie błogosławi w miarę, jak będziemy stosowali nasz tekst rocznego godła do naszego codziennego życia. Jako stosowną pieśń do tegorocznego tekstu podajemy nr 65. Będziemy ją mogli łatwo zapamiętać, ponieważ jest ona na rok 1965.

kol. 1

UPRZEDZENIE

      Uprzedzenie jest to przedwczesne wydanie wyroku. Stwarza ono opinię bez sprawdzenia lub bez należytego sprawdzenia faktów. Ono pośpiesznie przyjmuje wnioski bez zbadania lub też należytego zbadania na czym są one oparte. Uprzedzenie naraża niektórych na oszukanie i omamienie, podczas gdy mała baczna uwaga mogłaby ich uratować od popełnienia takiej pomyłki. Uprzedzenie zadowala się pogłoską, podczas gdy powinno się żądać dowodu. Odrzuca ono na pierwszy rzut oka wszystko, co nie jest potwierdzone przez poprzednie przekonanie, lub co nie odpowiada poprzednim zamiłowaniem, albo też co nie zgadza się z myślą powziętą z góry. Uprzedzenie buntuje się przeciwko temu, co jest nieprzyjemne i przykre. Jest to głęboko osadzona niechęć do rozstania się z tym, do czego ktoś jest przyzwyczajony – uporczywe wahanie się lub odmowa przyjęcia jako prawdę tego, w co dotychczas ktoś nie wierzył. Uprzedzenie niechętnie
kol. 2
przyznaje, ażeby własny pogląd mógł być zły a drugich dobry. Sprzyja lub potępia ono pod najdrobniejszym pretekstem. Wzdryga się lub ujmuje ono sprawy jak gdyby było pobudzane kaprysem.

      Uprzedzenie nie ogranicza się tylko do osób jako celu, lecz również ma do czynienia z miejscowościami, wierzeniami, partiami i systemami. Stąd wpływ uprzedzenia jest rozległy a jego zło różnorodne. Poglądy uprzedzenia są podobne do roślin rosnących na skałach, które tkwią silnie, pomimo że nie mają prawdziwego zakorzenienia. Uprzedzenie patrzy przez zazdrosne oczy, słucha świerzbiącymi uszami, mówi stronniczo i z tendencyjnym akcentem. Ono czepia się tych rzeczy, które powinny być porzucone, a porzuca te rzeczy, których powinno się trzymać. Gdy jest ubite pozostaje nieufne; zbite i zwyciężone jest posępne i uparte. Uprzedzenie jest zdolne miłować to, co jest najniższe oraz znienawidzieć to, co jest najszlachetniejsze. Nie ma

poprzednia strona – następna strona