Teraźniejsza Prawda nr 218 – 1965 – str. 15
określając się słusznie jako przyjaciel Oblubieńca, obdarzony jedynym przywilejem starania się o zdobycie Oblubienicy dla Chrystusa i weselenia się powodzeniem tak osiągniętym. Niższość klasy Starożytnych Godnych w stosunku do klasy Chrystusa jest wyrażona terminem „radcy” w przeciwieństwie, do terminu „sędziowie” (Izaj. 1:26); w terminie „książęta” w przeciwieństwie do terminu „król” (Izaj. 32:1); w zdaniu „Przeto, że Bóg o nas coś lepszego przejrzał” (Żyd. 11:40); i wreszcie w ziemskiej fazie królestwa, przeciwstawionej fazie niebiańskiej (1Moj. 22:17; Mat. 11:11-13 etc.). W erze Starego Testamentu Bóg wybierał tych wiernych Starego Testamentu; dzieło swe zaczął na zasadach pewnych ziemskich cech Przymierza Abrahamowego, którym łaskawie objął Abla, Enocha i Noego, aczkolwiek nabrały one mocy dopiero gdy Abraham wszedł do ziemi Kanaam. Rozważania powyższe dowodzą, że Bogu udało się podczas Wieku Patriarchalnego pozyskać niektórych z klasy Starożytnych Godnych dla Siebie w interesie Prawdy i sprawiedliwości, i uczynić z nich Książąt i Lewitów podczas Tysiąclecia. Reasumując powiemy, że trzy Boskie zamierzenia Wieku Patriarchalnego zostały urzeczywistnione – odnośnie zwięzłego objawienia Jego planu w Przymierzu Abrahamowym, podania w typach szczegółów tego planu i wybrania niektórych osób ze Starego Testamentu na Książąt i Lewitów Tysiąclecia. W ten sposób spełniły się wszystkie Jego zamierzenia odnośnie Wieku Patriarchalnego.
Wiek Patriarchalny trwał 659 lat – od końca potopu, aż do śmierci Jakuba. Powodem dla którego mówimy, że Wiek Patriarchalny skończył się ze śmiercią Jakuba jest fakt, że od tej chwili Bóg zaprzestał działać na zasadzie przymierza z jednym tylko patriarchą naraz i przez niego z jego rodziną; gdyż ze śmiercią Jakuba Bóg rozpoczął działać na zasadzie przymierza z jednym narodem, tzn. z dwunastoma pokoleniami Izraela, które z chwilą śmierci Jakuba po raz pierwszy nazwane zostały dwunastoma pokoleniami Izraela, tj. narodem Izraela (1Moj. 49:28). Ta zmiana postępowania Boskiego stanowi koniec Wieku Patriarchalnego i jednocześnie początek Wieku Żydowskiego, nazwanego tak dlatego, że w tym okresie Bóg działał na zasadzie przymierza tylko z Żydami.
WIEK ŻYDOWSKI
Wiek Żydowski zaczął się ze śmiercią Jakuba i trwał aż do śmierci Jezusa – przez okres 1845 lat. W Wieku tym nie leżało w Boskich zamierzeniach ani nawrócenie całego świata, ani usiłowanie nawrócenia; gdyby bowiem takie było Jego zamierzenie, uczyniłby próbę w tym Kierunku i próba skończyłaby się nawróceniem świata. Fakt, że ani nawrócenie, ani próba nawrócenia nie nastąpiły, sam przez się dowodzi, że żadne z tych przedsięwzięć nie leżało w czasie
kol. 2
Wieku Żydowskiego w Boskich zamierzeniach, jak właśnie wskazuje cytowany ustęp: „Rada Moja ostoi się, i wszystką wolę Moją uczynię… rzekłem, a dowiodę tego, umyśliłem, a uczynię to” (Izaj. 46:10, 11). Skończmy raz z poniżającą Boga nauką, iż zamiary Boskie nie udadzą się z powodu sprzeciwu ze strony ludzi czy diabłów. Wierzmy raczej, iż jest On tak bezgranicznie mądry, potężny, sprawiedliwy i kochający, że powiodą Mu się wszystkie przedsięwzięcia. Taką wiarą wielbimy Boga, podczas gdy tamtymi poglądami poniżamy Go. Jest jeszcze inny fakt, który wskazuje niezbicie, iż w czasie Wieku Żydowskiego Bóg nie zamierzał, ani próbował nawrócić ludzkość – mianowicie w tym Wieku Bóg nie obdarzył przymierzem żadnego innego narodu poza Izraelem i z żadnym narodem poza Izraelem nie wszedł w stosunki oparte o takie przymierze. Bóg bowiem rzekł Izraelowi: „Tylkom was samych poznał [uznał jako naród przymierza] ze wszystkich rodzajów ziemi” (Amos 3:2). Ponieważ Bóg nigdy nie ofiaruje zbawienia bez przymierza i ponieważ nie zaofiarował wówczas przymierza Poganom, jest jasne, że ani nie próbował ani nie zamierzał nawracać pogańskiego świata. Innymi słowy czyny Boskie w Wieku Żydowskim miały podobnie jak Jego czyny w Wieku Patriarchów charakter działania z wyboru.
Jeśli Bóg ani nie zamierzał, ani nie usiłował nawrócić świata w Wieku Żydowskim, jakież były Jego zamierzenia w tym czasie? Spośród szeregu Boskich zamierzeń uwydatnia się najbardziej siedem następujących: Pierwszym z Boskich zamierzeń było dalsze objawienie Boskiego Planu. Objawienie nie było udzielone od razu w pełni; lecz zsyłane stopniowo. Od chwili, gdy Bóg po raz pierwszy ujawnił Swój zamiar zniszczenia zła za pośrednictwem Chrystusa (Głowy i Ciała) (1Moj. 3:15) aż do chwili zesłania ostatnich objawień Wieku Ewangelii upłynęło około 4225 lat. Wiek Żydowski obejmuje, nie licząc ostatnich mniej więcej siedemdziesięciu lat – 1845 lat. I w ciągu 1200 z tych 1845 lat Jehowa zesłał największą, choć nie najjaśniejszą część swego objawienia. Objawienia te, które kazał spisać, stanowią 39 ksiąg nazywanych zwykle Starym Testamentem. Objawienia zawarte w Księdze Genesis były dane przed Wiekiem Żydowskim, lecz nie zostały spisane aż w Wieku Żydowskim. Objawienia Boskie Starego Testamentu były zsyłane w rozmaitym czasie i w rozmaity sposób (Żyd. 1:1). Czasami udzielane były przez mówione słowo, niekiedy w drodze widzeń, obrazów i snów, niekiedy bezpośrednio przez natchnienie, niekiedy przy pomocy typów, ich czynów i instytucji, a niekiedy zawarte w warunkach przymierza. Wiele z nich Bóg udzielił za pośrednictwem Mojżesza, a resztę przez innych proroków i pisarzy Starego Testamentu.
Spisywanie objawień Starego Testamentu rozpoczął Mojżesz na Górze Synaj w roku 1615 przed Chrystusem a ukończył Malachiasz w latach czterechsetnych przed Chrystusem.