Teraźniejsza Prawda nr 218 – 1965 – str. 14
Zakonu i Nowego Przymierza oraz dzieci tych przymierzy – Chrystusa (Głowy i Ciała), cielesnego Izraela i zbawionego świata. Dalej przez wzajemny stosunek Abrahama i Izaaka Bóg wyraził wzajemny stosunek Boga i Klasy Chrystusowej. Przez Abrahama, Lota i żonę Lota w ich stosunku wzajemnym, Bóg wyobraził Małe Stadko, Wielką Kompanię i Klasę Wtórej Śmierci. Następnie przez zaślubiny i małżeństwo Izaaka i Rebeki, Bóg wyobraził zaślubiny i małżeństwo Jezusa z Jego wiernymi. I znowu przez stosunek wzajemny Jakuba i Ezawa Bóg wyobraził wzajemny stosunek cielesnego i duchowego Izraela. Przez Jakuba, Labana, cztery żony i 12 dzieci w ich wzajemnym stosunku, Bóg wyobrażał wiernych chrześcijan w służbie Prawdy, sekciarskich przywódców Wieku Ewangelii, cztery klasy prawd Wieku Ewangelii i dwanaście ruchów religijnych Wieku Ewangelii wraz z dwunastoma klasami, które w nich brały udział. W końcu w osobie Faraona, Józefa, jego braci i Egipcjan Bóg wyobraził Siebie, Chrystusa, ich braci i ludzkość świata: a przez zbawienie, które Józef wyjednał dla swych braci i Egipcjan Bóg wyobraził zbawienie, które Chrystus przyniesie Swoim braciom i ludzkiemu światu. Jak z tego wynika (szczególnie od rozdz. 12 księgi Genesis aż do końca tej księgi) Bóg w Swych opowieściach przedstawił nam w drodze typów rozliczne szczegóły Swego Planu, który w skróconej formie wyłożył w 1Moj. 12:1-4 i 1Moj. 22:16-18. Jego zamierzenie dostarczenia nam tych obrazowych typów zostało wykonane – Bóg spełnia zawsze Swe zamierzenia.
WYBÓR KLASY STAROŻYTNYCH GODNYCH
Jehowa miał trzecie zamierzenie w ciągu Wieku Patriarchalnego – wybór pewnych osób na stanowiska Książąt i Lewitów na ziemi w okresie Tysiąclecia. Dokonał tego, pozyskując Sobie dla prawdy i sprawiedliwości Abrahama, Izaaka, Jakuba, Józefa itd. Wyjaśniamy, że zanim człowiek upadł, Bóg przewidując jego grzech zamierzył odkupić go i wyzwolić. Plan zbawienia ześrodkowuje się w Chrystusie (składającym się z Głowy i Ciała), Wyswobodzicielu Chrystus (ang. The Christ) składa się, jak już widzieliśmy, z Jezusa i wszystkich Jego wiernych naśladowców. Bóg zamierza ich uczynić Królami i Kapłanami w czasie Tysiąclecia (Obj. 1:5, 6; 5:9, 10; 20:4, 6). Następnie Jehowa kojarzy z tymi Królami i Kapłanami pewnych Książąt i Lewitów. W Dawidzie i Salomonie widzimy figury Wielkiego Króla, Głowy i Ciała, zaś w książętach ich czasów – widzimy typy książąt Tysiąclecia. W Aaronie i jego synach mamy typy Arcykapłana i Kapłanów, a w trzech grupach Lewitów, tj. Kaatytach, Merarytach i Gersonitach mamy typy trzech grup Lewitów Tysiąclecia, tj. klasę Starożytnych Godnych, Wielką Kompanię i klasę Młodocianych Godnych. Te cztery grupy składają się na rządzące i udzielające
kol. 2
błogosławieństw klasy – Nasienie Abrahama – w okresie Tysiąclecia. Chociaż Jehowa zezwolił łaskawie, aby przywilej książęcy objął już z góry Abla, Enocha i Noego, ściśle mówiąc przywilej działał od zawarcia przymierza z Abrahamem i jego Nasieniem. W Psalmie 45:17 jest zwrot dotyczący tych książąt. Z listu do Żydów 1:8, 9 wiemy, że Psalm 45 jest proroctwem odnoszącym się do naszego Pana Jezusa Chrystusa. On bowiem jest Tym, którego „ojcowie”, przodkowie są wspomniani w tym wierszu: „Miasto ojców Twych będziesz mieć synów twych [zamiast pozostać Twymi ojcami, staną się Twymi dziećmi]”. Ojcami tymi, lub przodkami Jezusa, jeśli chodzi o ciało, byli: Abraham, Izaak, Jakub, Dawid etc. Zgodnie z tym wstępem, wszyscy staną się jego dziećmi. W jaki sposób, pytamy zdziwieni, można zostać ojcem swych przodków? Odpowiedź brzmi: Czego człowiek nie potrafi, to Bóg może dokonać, jak wskazuje następujący wywód: Ojciec jest dawcą życia. Jezus jako drugi Adam (1Kor. 15:45-49) odrodzi posłusznych synów ludzkiego rodu w życiu i prawości (Mat. 19:26; Dz. 3:19-21). Dając Swym przodkom życie, jako drugi Adam, stanie się przez to ich Ojcem – Dawcą życia. Tak należy rozumieć wyrażenie, że Jezus stanie się Ojcem Swoich przodków. Lecz ustęp ten mówi dalej, że będzie miał przywilej uczynienia z nich książąt po wszystkiej ziemi. Kiedy? Gdy zostanie ich Ojcem, tzn. po ich zmartwychwstaniu.
Są i inne ustępy, które dotyczą klasy Starożytnych Godnych. Z tych zacytujemy kilka – Izaj.1:26; 32:1; Łuk. 13:28, 29; Żyd. 11:39, 40. We wszystkich tych ustępach przedstawiona jest klasa Chrystusowa jako niebiańska, a klasa Starożytnych Godnych jako ziemska faza królestwa. W księdze Izajasza 1:26 ,,sędziami” jest Chrystus (Głowa i Ciało) a ,,radcami” – klasa Starożytnych Godnych. U Izajasza 32:1 „królem” jest Chrystus (Głowa i Ciało), a ..książętami” klasa Starożytnych Godnych. U Łukasza 13:28, 29 ci co przybywają ze wschodu, zachodu, północy i południa są Chrystusem składającym się z Głowy i Ciała, a „Abraham, Izaak, Jakub i wszyscy prorocy” stanowią klasę Starożytnych Godnych. Słowo „nas” w liście do Żydów 11:40 odnosi się do klasy Chrystusowej podczas gdy wyrażenie „ci wszyscy” w w. 39 o których mowa u Żydów 11:4-38 – stanowią klasę Starożytnych Godnych. O wyższości klasy Chrystusa nad klasą Starożytnych Godnych uczą wyraźnie wszyscy wyjąwszy Łukasza 13:28, 29, u którego sprawa rangi nie jest poruszana. U Mateusza 11:11 Jan Chrzciciel opisany jest jako ostatni z klasy Starożytnych Godnych (Łuk. 16:16; Mat. 11:12, 13) i choć Jan Chrzciciel przedstawiony jest w tych wierszach jako jeden z najwyższych z klasy Starożytnych Godnych, to niemniej jest on wyraźnie nazwany mniejszym – niższym – niż ostatni z królów, który ustanowi królestwo. Jan wyraźnie zwraca uwagę na to, że on nie był z Oblubienicy Chrystusowe