agencji Associated Press z Watykanu z 20 czerwca 1962 r.: „Komunikat prasowy donosi, że Kościół Rzymsko-Katolicki, „nigdy nie przestał pracować … z odstępczymi wspólnotami chrześcijan tak, aby ułatwić im odnalezienie drogi do ojczystego domu …”. W rzeczywistości komunikat oznajmia raz jeszcze — tak jak to wypowiedział papież Jan XXIII (był on w rzeczywistości Janem XXIV) i inni prałaci katoliccy — te Kościół Rzymsko-Katolicki uważa „ekumeniczność” za możliwą do zrealizowania tylko przez powrót „odłączonych braci” protestantów jako katolików na łono Kościoła Rzymskiego”.

      Depesza tej samej agencji z Watykanu z 8 lipca podała, że papież wyraził pragnienie, aby „protestanci i prawosławni powrócili nie do cudzego domu, lecz do własnego domu, do domu Ojca, który należy do nas wszystkich”.

      Mamy tu znowu jasne oświadczenie Watykanu, mówiące czym są w rzeczywistości „najdroższe nadzieje i marzenia papieża odnoszące się do światowego odnowienia społeczności”. Liczni protestanci czynią zarzuty, że zostali wciągnięci w polecenie planu papieskiego mającego na celu przywrócenie z powrotem protestantów do Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Tego wciągnięcia dokonał katolicki prezydent Stanów Zjednoczonych, mówiąc o tej sprawie w swoim urzędowym charakterze.

      Ogólnie jednak protestanckie grupy kościelne nie „protestują” więcej przeciw fałszywym doktrynom i praktykom Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Mimo to, znajdujemy jeden wybitny wyjątek: Luterański Synod ze stanu Wisconsin na niedawno odbytej konwencji uznał twierdzenie. że papież jest właśnie „tym antychrystem”, o którym mówi Biblia. To twierdzenie określiło papieża jako „przeciwnika Chrystusa, który się sprzeciwia i wywyższa ponad wszystko co się zowie Bogiem albo co ma Boską cześć tak, iż on w kościele Bożym jako Bóg zasiada”.

CZY PISMO ŚWIĘTE POPIERA
POWSZECHNE SOBORY?

      Teolodzy rzymsko-katoliccy wskazują na Sobór Apostolski w Jerozolimie (Dz.Ap. 15, opisany w poprzednim artykule) jako precedens do zwoływania ekumenicznych (czyli powszechnych) soborów kościelnych — takich jak niedawno otwarty Sobór Watykański — na których podejmowane są decyzje w sprawach doktryny i praktyki, obowiązujące cały Kościół Rzymsko-Katolicki i wszystkich jego wyznawców. Istnieje jednak wielka różnica pomiędzy Soborem Apostolskim w Jerozolimie, a powszechnymi soborami kościelnymi od czasu śmierci Apostołów.

      Jak już zaznaczyliśmy w poprzednim artykule, tylko Apostołowie posiadali moc związywania i rozwiązywania; oni byli jedynie natchnionymi od Boga i pisali nieomylnie. Było tylko dwunastu Apostołów wybranych przez Jezusa (Paweł zajął miejsce Judasza). Oni są więc utożsamieni z gruntami nowego Jeruzalem, których było dwanaście a nie więcej (Obj. 21:14). Wszyscy, którzy nastąpili po śmierci Apostołów, twierdząc, że są ich następcami ze specjalnymi władzami i przywilejami, jak to np. czynili papieże rzymsko-katolickiego systemu, są „kłamcami”, „fałszywymi apostołami, robotnikami zdradliwymi, którzy się przemieniają w Apostoły Chrystusowe” (Obj. 2:2; 2Kor. 11:13).

      Skoro już w naszych czasach nie ma prawdziwych Apostołów w Kościele, którzy pod kierownictwem Ducha Świętego i natchnienia Bożego mogliby nieomylnie rozstrzygać w sprawach wiary i praktyki, wszystkie więc powszechne i inne ogólne sobory kościelne w celu decydowania dla ogólnego Kościoła w sprawach wiary i praktyki, są przeciwne Boskiemu zarządzeniu zawartemu w Piśmie Św.

      Sobór Apostolski w Jerozolimie nie był soborem powszechnym, z przybywającymi nań delegatami z każdego kościoła. Była to raczej sprawa tylko jednego z kościołów — kościoła w Antiochii, który wysłał delegatów, szczególnie Apostoła Pawła i Barnabasza w celu naradzenia się z Apostołami i starszymi w Jerozolimie i podjęcia decyzji w pewnych sprawach wiary i praktyki. Apostołowie wyrazili swoją decyzję w napisanym liście (Dz. 15:23—29), a starsi i inni współdziałali w tym.

      Innym punktem godnym uwagi w związku z tym jest to, że nie Apostoł Piotr, lecz Jakub Mniejszy (drugi Jakub zginął śmiercią męczeńską — Dz. 12:2) był przewodniczącym zgromadzenia w Jerozolimie. Gdyby Apostoł Piotr był pierwszym papieżem, wówczas przewodniczyłby on, a nie Apostoł Jakub.

(B. S. ’63, 14)

NIEDAWNE ODKRYCIE
GROBU PIOTRA W JEROZOLIMIE

F. Paweł Petersen. Wydane za jego zezwoleniem.

      Podczas odwiedzin u mego przyjaciela w Szwajcarii, dowiedziałem się o czymś, co zdało mi się być największym odkryciem od czasu Chrystusa — że Piotr był pogrzebany w Jerozolimie a nie w Rzymie. Źródło tej pogłoski pisanej we Włoszech, nie było jasne, budziło pewne wątpliwości a raczej nawet zdumiewało. Rzym był tym miejscem, gdzie mogłem przedmiot ten zbadać, a jeśliby wyniki tego okazały się zachęcające, to nawet podróż do Jerozolimy mogłaby być konieczna w celu zebrania na ten temat cennych i bezpośrednich informacji. Udałem się przeto do Rzymu.

      Po rozmowie z wieloma księżami i zbadaniu różnych dostępnych źródeł informacji, zostałem w końcu wielce nagrodzony, ponieważ dowiedziałem się,

poprzednia strona – następna strona