Teraźniejsza Prawda nr 214 – 1964 – str. 43
Każda organizacja aby spełnić zadania dla jakich została założona, musi posiadać w sobie ograniczoną maszynerię, przy pomocy której kierunek dążeń stanowiących jej posłannictwo może być z powodzeniem ujęty i uskuteczniony; w przeciwnym razie nie jest ona należycie urządzona do swojej misji. Wszystko co znajduje się w organizacji a nie jest potrzebne lub nadające się do osiągnięcia jej celów, tu bezużyteczny ciężar i przeszkoda, którą mądrzy organizatorzy i wykonawcy usuną ze swych stowarzyszeń cokolwiek zaś jest potrzebne i nadaje się do ich celów, zostanie przez nich wprowadzone i użyte.
(2) W harmonii z tymi zasadami nasz Ojciec Niebiański przez Jezusa i Jego Apostołów uczynił Kościół w jego konstytucji i organizacji, a organizacja ta jest tak kompletna, że może być nazwana organizmem, którego części stanowią „Ciało PRZYSTOJNIE ZŁOŻONE i spojone we wszystkich stawach, przez które jeden członek drugiemu posiłku dodaje przez moc, która jest w każdym członku” (Efez. 4:16). Organizacja ta jest kompletna sama przez się w Bogu dla celów jej egzystencji i nie potrzebuje nic organizacyjnego z zewnątrz niej w celu pomyślnego wykonywania jej misji. Dowiedzione to jest z wielką pracowitością w tomie VI „Wykładów Pisma Świętego” roz. V i VI, do których odsyłamy naszych czytelników po uzyskanie potwierdzenia kierunku myśli, podsuniętego w niniejszym artykule. Pod tym względem Kościół podobny jest nieco do innych organizacji i szczepienie na nim czegokolwiek według odmiennych lub dodatkowych do jego pierwotnej konstytucji planów organizacyjnych, byłoby nakładaniem nań martwego ciężaru i przeszkody, podobnie jak byłoby to z każdym innym ciałem, którego organizacja jest doskonała. Mądrzy pracownicy dla tej przyczyny wstrzymują się od takiego niekorzystnego zaszczepienia.
POSŁANNICTWO KOŚCIOŁA
(3) Dlatego założyciele instytucji starają się budować maszynerię organizacyjną swoich Stowarzyszeń w taki sposób, aby nadawała się do skutecznego prowadzenia celów danej organizacji, przeprowadzają staranne studia w tym kierunku i ich wyniki ciągle używają jako miarę, którą mogą mierzyć każdą część maszynerii oraz czynników organizacji po to, aby mogli odrzucić nieodpowiednie a wprowadzić i stosować użyteczne pierwiastki organizacyjne. Jehowa, gdy planował organizację Kościoła, miał oczywiście tę zasadę w pamięci, odrzucając z jego konstytucji bezużyteczne i szkodliwe elementy a wprowadzając tylko te, które są praktyczne i korzystne. Jakie są te cele, objawił On Swemu Kościołowi w Piśmie Św., by – oprócz innych przyczyn – Kościół znając je mógł współpracować z Panem w osiągnięciu celów jego organizacji; przez odrzucenie wszystkich obcych materialnych pierwiastków i używanie wszystkiego jest spokrewnione z jego posłannictwem. Dlatego w Biblii Kościół znajduje kompletny opis jego organizacji i posłannictwa, do których wiernie ogranicza swe siły i działania, opierając się odważnie wszelkim próbom czynionym w celu skorumpowania ich, i podobnie jak naturalne ciało opiera się wprowadzeniu pierwiastków chemicznych obcych tym, z których ono się składa czując instynktownie, że są one trucizną.
(4) Jakie jest posłannictwo albo misja Kościoła? Aby dać właściwą odpowiedź na to pytanie, trzeba wyjaśnić kilka rzeczy: Przede wszystkim ma on posłannictwo względem Boga i Chrystusa, to jest aby wielbić Ich we wszystkich rzeczach (1Kor. 10:31). Po drugie, ma on trojakie posłannictwo względem samego siebie i: po trzecie, dwojakie posłannictwo względem rodzaju ludzkiego. Pierwszą częścią posłannictwa Kościoła względem samego siebie, jest doskonalenie się w każdym dobrym słowie i pracy (Efez. 4:11-13; 2; Obj. 19:7, 8). Obejmuje to trzy rzeczy: (1) aby Kościół w swych członkach jako Boży przedstawiciel, gromadził te osoby ze świata, które odpowiedzą na Jego zaproszenie aby stać się Jego własnością, a jako takie – członkami Kościoła (Ps. 45:10, 11; Dz.Ap. 15:14); (2) aby oczyszczał się z wszelkiej nieczystości ciała i ducha (Efez. 5:25-27; Kol. 3:5-9); i (3) aby stał się podobny w charakterze do Chrystusa (Rzym. 8:29; Kol. 3:10-17; Efez. 4:23, 24; 5:9). Drugą częścią tego posłannictwa względem siebie jest odłączanie się od takich członków, którzy wpadają w grzech i w ciężkie błędy, a nie chcą pokutować. Kościół czynił to niekiedy przez akcję kongregacyjną (1Kor. 5:1-5, 13), niekiedy przez akcję osobistą (1Kor. 5:9-11) lub ogólną (2Jana 7-11). Takie odłączanie odbywało się przez cały wiek osobliwie podczas Żniw, obejmując przede wszystkim tych, którzy stali się członkami klasy Wtórej Śmierci, a następnie tych, którzy należeć będą do Wielkiego Grona (1Kor. 5:5). Teraz w Epifanii obejmuje ono obie klasy jako takie. Obejmowało również niektórych członków, którzy utracili swoje stanowiska przed Panem, jako członkowie Ciała Chrystusowego. Podobnie odłączenie to obejmowało także tylko usprawiedliwionych i obłudników mniej lub więcej złączonych z Kościołem. Trzecią częścią jego posłannictwa względem siebie, jest rozpoczynanie i przeprowadzanie takich spraw interesowych jakie konieczne są do wykonywania jego misji. Zakres i formy tych interesowych spraw są opisane w Biblii, jak np.: Wybór sług lokalnego kościoła i wyznaczenie ich do służby (Dz.Ap. 6:1-6; 13:1-3; 14:23; Tytus 1:5); utrzymywanie czystości doktryny i życia (Dz.Ap. 15:1-31; 1Kor. 5:1-13); utrzymywanie sług Prawdy i pomaganie potrzebującym świętym (Gal. 6:6; 1Kor. 9:14; Filip. 4:15-18; 2Kor. 8:18-24), i załatwianie spraw odnoszących się do zebrań i karności (Mat. 18:15-17,19,20; Żyd. 10:25). Te trzy rzeczy – własny rozwój, odłączenie się od obcych