podchodzi pod czynność walk wojowniczych dla Pana, albowiem budowa świątyni jest pracą pokoju (E. tom 14, str. 270, 171).

      (21) Pytanie: Czy jest jakaś różnica pomiędzy twymi urzędami jako wykonawcy Pańskiego a opiekuna wykonawczego Ś.D.R.M.?

      Odpowiedź: Tak. Wykonawcą jest osoba (lub grupa osób) mianowana albo obrana, której dana była władza lub autorytet, by działała na korzyść drugiej osoby czy też grupy osób w wykonywaniu, działaniu i wprowadzaniu w czyn pewnych zleceń i funkcji, lub pożądanych skutków. Tym sposobem Jezus jest wielkim Wykonawcą Bożym, Jego Pełnomocnikiem, Jego czynnym Ajentem, z „wszystką mocą [władzą]” daną Jemu (Mat. 28:18; Tom 6, str. 489, ostatni par.) w celu dokonania wielkich zamiarów Bożych. Brat Russell był mianowany przez Boga (przez Jezusa jako czynnego Ajenta) Jego wykonawcą, mając nadzór nad czeladzią jako administrator i wódz wojowników (E. tom 9, str. 523, 541; E. tom 14, str. 323). Podobnie brat Johnson był „wykonawcą Pańskim na Epifanię” (E. tom 14, str. 310, E. tom 10, str. 207). Jako „od Boga wybrany wódz” Wielkiego Grona i klasy Młodocianych Godnych po śmierci brata Johnsona (Ter. Prawda 1951, str. 19), jesteśmy (przez łaskę Bożą) obecnym wykonawcą Pańskim, jako „administrator i wódz wojowników” — aby „prowadzić braci … w zwycięskiej walce dla Pana” (Ter. Prawda 1951, str. 20). Bóg (a nie bracia) dał nam to zlecenie. Jak widzimy powyżej, urząd opiekuna wykonawczego Ś.D.R.M. jest o wiele mniejszym urzędem dlatego, że jest tylko urzędem interesowym, na który zostaliśmy obrani przez braci.
(TP 1954, 33-46)

BĄDŹ PRZY MNIE!

Pieśń nr 334 z ang. śpiewnika epifanicznego
(Tłumaczył C. J. Schmidt)

Nadeszła noc, bądź przy mnie Panie mój,
Ciemność się wzmaga, Panie przy mnie stój!
Gdy wszelka pomoc ginie w świecie tym,
Ty przy mnie bądź i z wiernym ludem Twym.

Przemija prędko życie nasze stąd,
Przemija świat, Pan swój wprowadza rząd;
Wszystko się zmienia, wszystko upada,
Niech w nocy tej strzeże mnie Twa rada.

W każdej godzinie blisko przy mnie stój,
Moc pokus zginie przez Twej łaski zdrój,
Któż oprócz Ciebie może pomoc dać?
Wśród chmur i słońca racz Ty przy mnie stać.

Nie boję się niczego w świecie tym,
Bo mnie ochraniasz silnym skrzydłem Swym.
Ocierasz łzy i niszczysz śmierci moc,
Usuwasz grzech mój w tę okropną noc.

Bądź przy mnie aż się zamkną oczy me,
Tedy się spełnią obietnice Twe;
Słońce już wschodzi, znikają cienie,
W życiu i śmierci Panie bądź przy mnie!

NASZE CZTERDZIESTE PIĄTE
ROCZNE SPRAWOZDANIE

      Jak łodź, która minęła Redemption Point na rzece Niagary, miotana jest rwącym nurtem bezlitośnie pędzącym w kierunku jej niechybnej zguby w wodospadach Niagary, tak podobnie narody chrześcijaństwa, przez długi czas (szczególnie od wybuchu pierwszej fazy Wojny Światowej w roku 1914) flirtujące z rzeką zniszczenia, dostają się coraz bardziej w jej nurty i z coraz większą szybkością spychane są w kierunku rozkładu i zupełnego zniszczenia. Pan zastępów niewątpliwie powstał przeciwko nim wykorzeniając imię Babilonu i jego ostatki, tak syna jak i wnuka, i doprowadza Babilon do jałowości, a wymiata go jako śmieci miotłą spustoszenia (Izaj. 14:22, 23).

      Co chwilę jakiś nowy plan stosowany jest w szaleńczy sposób do starej budowy królestwa Szatana — łata za łatą wprawiana jest w starą odzież — w celu podtrzymania całej budowy, lecz służy to tylko pogorszeniu sprawy (por. Mat. 9:16; Łuk. 5:36). Wodzowie chrześcijaństwa oszukali ludzi próżnymi wizjami a na gruncie samolubstwa, grzechu, błędu i bezbożności, zbudowali niedobrą i niestałą ścianę obronną, tynkując ją nie zmieszaną zaprawą teorii i praktyk bardzo szumnych, lecz nieuzasadnionych w celu zapobieżenia wykryciu jej wad i słabości. Jednak Pan, niszcząc królestwo Szatana wyjawia sofizmaty fałszywych proroków chrześcijaństwa, którzy widzą próżność i głoszą kłamstwo oraz burzy ich chwiejącą się ścianę zalewającym deszczem, wielką burzą gradową i wiejącym wiatrem wielkiego Czasu Ucisku (Ezech. 13:1—16; Izaj 28:15-18).

      Ledwie rozpoczął się rok 1963, a już wyszły na jaw wydarzenia o światowym znaczeniu. Żywiono wielkie nadzieje na połączenie się Wielkiej Brytanii z Francją i innymi narodami Europy zachodniej w unii gospodarczej zwanej „Wspólnym Rynkiem”. Lecz nagle 29 stycznia nadzieje te zostały zniszczone przez prezydenta Francji de Gaulle’a, w wyniku jego veta przeciwko wejściu Wielkiej Brytanii do wspólnoty. Było to posunięcie, które wprawiło świat w zdumienie.

poprzednia strona – następna strona