ani żadnej rzeczy, którą się brat twój obraża albo gorszy albo słabieje”.

      Chociaż Apostoł wymienia szczególnie dwie rzeczy: jedzenie i picie, to jednak on także włącza każdą inną rzecz, którą czynimy, wyrażona; przez słowa: „albo cokolwiek czynicie, wszystko ku chwale Bożej czyńcie” (1Kor. 10:31). W ten sposób dostarcza on nauki dla naszego całkowitego poświęcenia się Bogu.

„KU CHWALE BOŻEJ”

      Jak właśnie „wszystko ku chwale Bożej czynimy” w wiernym wypełnieniu ślubów naszego poświęcenia w odniesieniu do naszej fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej działalności?

      W Biblii słowo chwała ma wśród innych znaczeń, znaczenie doskonałości charakteru. Przez chwałę Bożą należy więc rozumieć duchowy splendor Boskiego świętego charakteru mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy, tak jak objawia się w Prawdzie (4Moj. 14:21; Psalm 96:3; Izaj. 40:5; 60:1,2; Rzym. 3:23; 1Kor. 11:7; Tytus 2:13). W zgodzie z tym, dwóch cherubinów chwały (Żyd. 9:5) przedstawiało dwa przymioty Boskiego charakteru — miłość i moc (T 143). Słowo chwała jest także często używane w znaczeniu charakteru na podobieństwo charakteru Bożego (Rzym. 2:7,10; 5:2; 2Kor. 3:18; 1Piotra 1:7; 4:14).

      Odbijamy chwałę Bożą i przynosimy imieniu Bożemu zaszczyt, gdy rozwijamy łaski charakteru podobne do Jego łask. Jezus powiedział: „W tym będzie uwielbiony Ojciec mój, kiedy obfity owoc przyniesiecie” (Jan 15:8). Piotr uwielbił Ojca przez swoją wierność, łaska, sposób w jaki poniósł śmierć (Jan 21:19). Jednomyślność, łaska, wśród braci w Duchu Bożym uwielbia Boga (Rzym. 15:5,6; Efez. 4:3, 13). Wdzięczność, łaska, uwielbia Boga (2Kor. 9:12, 13; Dz. 4:21; 11:18; Gal. 1:23). Wypełnienie przez Boga Jego upodobania w nas — udoskonalenia nas w każdym dobrym uczynku (w rozwoju charakteru i służbie; Żyd. 13:21), uwielbia Jezusa (2Tes. 1:11, 12). Uwielbiamy Boga przez Jezusa Chrystusa, gdy odrzucamy błąd (2Piotra 3:17, 18) a mówimy prawdę jako wyrocznie Boże według posiadanej wiary (1Piotra 4:11; Rzym. 12:6) i gdy brzydzimy się, wyrzekamy się, unikamy i sprzeciwiamy się grzechowi (który zniesławia Boga; Rzym. 1:21—32) a postępujemy za sprawiedliwością, narażając się nawet na lżenie dla imienia Chrystusowego (1Piotra 4:14).

      Gdy otrzymujemy „światło znajomości chwały [łask charakteru] Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa”, „który jest wyobrażeniem Bożym” (2Kor. 4:4, 6), to „my wszyscy, którzy odkrytem obliczem na chwałę Pańską, jako w zwierciadle patrzymy, w toż wyobrażenie [podobieństwo charakteru] przemienieni bywamy z chwały w chwałę [z chwały mniejszego do chwały większego podobieństwa aż do uzupełnienia tego podobieństwa]” (2Kor. 3:18). Ta przemiana naszych charakterów nie jest momentalna, ale stopniowa. Ona dokonuje się w miarę jak wzrastamy coraz więcej na podobieństwo Chrystusowe pod wpływem Ducha Świętego, który nas prowadzi i poucza o rzeczach przyjemnych i podobających się Ojcu Niebiańskiemu i w miarę jak dajemy się modelować i kształtować przez Niego na obraz Chrystusowy.

      Odbijamy również chwałę Bożą i przynosimy zaszczyt imieniu Bożemu (1Kron. 16:23—29; Psalm 29:1, 2), gdy służymy Bogu i Jego sprawie. Dary (po ang. ofiara) wymienione w 1Kron. 16:29 były ofiarą śniedną (por. z Mal. 3:3; T.P. ’31, 8, par. 23—26), która przedstawia czczenie i wychwalanie oddawane Panu. Czcić znaczy służyć (Mat. 4:10), a chwalić znaczy przynosić chwałę komuś. Służymy Bogu przez posuwanie Jego planu naprzód i chwalimy Go przez ogłaszanie Jego Słowa, które przynosi Mu zaszczyt — wychwala Go — a to objawia Jego chwalebną mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość.

      Głoszenie poselstwa o Chrystusie jako Zbawicielu i Królu stanowi pozafiguralną ofiarę śniedną składaną w sprawiedliwości przez oczyszczonych Lewitów, o której mówi Mal. 3:3. To poselstwo niewątpliwie przynosi Bogu zaszczyt. Poza wiernym trwaniem w rozwijaniu charakteru na podobieństwo Chrystusowe, niechaj każdy z nas według posiadanych zdolności i sposobności (Gal. 6:10) będzie wiernym w służeniu Prawdzie — w wykładach, kazaniu i nauczaniu, w pracy kolporterskiej, strzeleckiej i ochotniczej, w pracy wobec osób dotkniętych żałobą, w mowie, badaniu itd., w urządzaniu zebrań dla Prawdy oraz w popieraniu i zachęcaniu drugich do tych form krzewienia Prawdy. Cokolwiek czynimy w służbie Bożej (a nasz tekst podkreśla słowo czynić), wszystko czyńmy ku chwale i czci Bożej! Jako stosowną pieśń do naszego tekstu godła podajemy nr 277.

PROROCTWO ABAKUKA

(P’57 70, 82)
(Ciąg dalszy z TP 1963, 78)

      Na początku tego artykułu podanego w Z 5383 br. Russell pokazuje, że ponieważ słowa te zachodzą w rozdziale, który jest „wielce symboliczny”, „więc wydaje się całkiem rozsądnym, iż słowa te [tego proroctwa zawarte w Abak. 3:17, 18, takie jak: winnice, drzewo oliwne itd.] powinny być tłumaczone w zachowaniu ich kontekstu i że powinniśmy uważać to jako wyrażenie pewnych głębokich prawd wypowiedzianych przez Proroka. Mowa biblijna w dużej mierze jest obrazową”. Chociaż br. Russell dał niektóre myśli odnoszące się do rzeczy wymienionych w w. 17, to jednak nie dał on całkowitego wyjaśnienia. Nie powinniśmy być tym zdziwieni ani obwiniać za to br. Russella, ponieważ wypełnienie się tego proroctwa należało do przyszłości, tak jak on sam nauczał nas o tym w innej łączności (Księga Pytań, str. 690: polskie wydanie, str. 471): „każdy zarys figury i proroctwa należy do przyszłości

poprzednia strona – następna strona