Teraźniejsza Prawda nr 210-211 – 1963 – str. 85
większej władzy i panowania. Z tej przyczyny zagarnęli władzę i stali się panami nad dziedzictwem Bożym, buntując się przeciwko Boskim zarządzeniom danym za pośrednictwem rzeczywistego Szafarza z Przypowieści. Jasno jest więc wykazane, że rzeczywistymi szemrzącymi są Wodzowie Towarzystwa i popierający ich stronnicy.
(55) W wierszach od 13-15 jest pokazane, że Pan skieruje wyjątkowo ostrą naganę do klasy nazwanej „przyjaciółmi”. Uważamy, że tą klasą są wodzowie rewolucjonizmu. Dalej wiersz 14 mówi, że „przyjaciel” otrzymał swój grosz, drugie uderzenie Jordanu – „wielki ruch”, od jesieni 1917 r. do wiosny 1918 r. i pozostawiony, aby poszedł „własną drogą”, wszedł na drogę samolubstwa z towarzyszącymi mu błędem i klęską. Z pewnością ich „droga” była dotąd drogą wielu błędów i klęsk, gdyż spowodowali straszną ruinę w Towarzystwie. Czyż nie wyrządzili szkody w stosunku do Towarzystwa ci, którzy fałszywie oskarżali niektórych swoich braci o konspirowanie, ażeby ich zniszczyć! Ostatnie zdanie tego wiersza powinno być przetłumaczone: „chcę bowiem temu ostatniemu [tj. klasie, tak jak i „przyjaciel” jest klasą] dać jako i tobie”.
(56) Wiersz 15 dowodzi, że Pan postąpił słusznie i że klasa wyobrażona przez „przyjaciela” pragnęła i czyniła zło. Mimo dobroci Pańskiej okazanej im w udzieleniu stokrotnej nagrody ich oko, wyobraźnia, dostrzegło w tym sposobność do złego: przechwycenia władzy i panowania nad dziedzictwem Bożym. Pan udzielił im w 1917 r. nagany opisanej w w. 13-15 za pośrednictwem pewnych protestów i „opozycyjnych” publikacji. W w. 16 jest wyrażona myśl, dla podkreślenia której Jezus dał przypowieść, że przy końcu w związku z udzieleniem stokrotnej nagrody z reguły przystępujący do pracy później dostąpią współdziedzictwa z Chrystusem w Królestwie, podczas gdy z reguły wezwani wcześniej stanowić będą członków Wielkiej Kompanii. Jak jasno wypadki te wskazują na wypełnienie się Przypowieści!
(57) Szóstą bronią ku zabijaniu jest rewolucjonizm (Ps. 107:10, 11) a mężem z szóstą bronią ku zabijaniu – rewolucjoniści. Ktokolwiek spośród poświęconych rewolucjonizuje (buntuje) się przeciwko Prawdzie Pańskiej i zarządzeniom danym przez „onego Sługę”, jest przedstawiony w szóstym mężu z bronią ku zabijaniu a ci z poświęconych, którzy przyswajają jego błędy podtrzymując go w jego praktykach są reprezentowani przez zabitych w świątyni. Rewolucjonizm przybrał różne formy wśród ludu w Prawdzie przez zastępowanie Prawdy błędem i właściwych zarządzeń złymi. Obydwa sposoby są przeciwne ochronnym zarządzeniom Pana danym przez „onego Sługę”. Jedną z najgorszych form jest klerykalizm objawiający się w dwóch formach: powszechnej i lokalnej. Powszechny klerykalizm zagarnął władzę nad organizacją ludu Pańskiego i mniej lub więcej panuje nad Kościołem powszechnym, podczas gdy lokalny klerykalizm przejawia się w przechwytywaniu władzy przez lokalnych starszych i w ich panowaniu nad zborami. Jedno z ostatnich ostrzeżeń naszego Pastora dane w artykule pt. „Godzina pokuszenia” (Z 1916, str. 327) dotyczyło klerykalistów. Spodziewaliśmy się wówczas, że trzej brytyjscy zarządcy i przywódcy Towarzystwa będą wodzami klerykalizmu. Tymczasem wodzowie P.B.I. stali się również rewolucjonistami przez zastąpienie licznych prawd przeciwnymi błędami i przez przyjęcie czarteru odbiegającego bardzo od czarteru naszego Pastora. Daremnie przywódcy P.B.I. wskazują, ażeby usprawiedliwić siebie samych, że czarter Stowarzyszenia Kazalnicy Ludowej (the People’s Pulpit Association) różni się od czarteru Towarzystwa. Na to im odpowiadamy dokładnie tak jak oni odpowiedzieli J.F. Rutherfordowi: czarter S.K.L. nie jest czarterem dla korporacji kontrolującej wśród ludu Prawdy, tymczasem jest nim czarter Towarzystwa. Potępienie więc przez nich w związku z tym zagadnieniem J.F. Rutherforda jest potępieniem siebie samych: „z ust twoich sądzą cię” mówi Pan.
(58) Podręcznictwo, inna forma rewolucjonizmu przeciwko Boskim zarządzeniom przejawia się w dwóch postaciach: ostrzejszej i łagodniejszej. W pierwszej postaci zaczyna się nieuznawaniem naszego Pastora jako „onego Sługi” prowadząc do odrzucenia literatury Prawdy i kończy się zaprzeczeniem Prawdy jako takiej, powodując Wtórą Śmierć. W drugiej postaci odrzuca „studiowanie” podręczników używając w ich miejsce Biblii, co bez wątpienia kończy się przeniesieniem do Wielkiej Kompanii. Rewolucjonizm przeciwko Boskim zarządzeniom danym przez „onego Sługę” jest znakiem danym nam przez Pana w okresie Epifanii uzdolniającym nas do rozpoznania tych, którzy są objawieni jako utracjusze Wysokiego Powołania (Ps. 107:10, 11). Rewolucjonizm będzie postępował wśród ludu Prawdy, aż wszyscy będą doświadczeni i zajmą swoje stanowisko pro lub kontra.
(59) Rewolucjonizm, jako szósta broń ku zabijaniu, jest aktywny w nominalnych kościołach, tj. na dziedzińcach wśród tymczasowo usprawiedliwionych. Za pośrednictwem Federacji Kościołów i wzburzonej Ligi Kościołów kler prowadzi rewolucję przeciwko pewnym dobrym rzeczom w tych systemach, tzn. chwyta za władzę i panuje nad nominalnym ludem Bożym. Poddający się ich teoriom zostają zabici ich bronią ku zabijaniu. Tak więc są zabijani w swoim tymczasowym usprawiedliwieniu na prawo i lewo.
(60) Następnie rewolucjonizm jest też aktywny poza dziedzińcami, tzn. w mieście i jako taki doprowadzi do symbolicznego trzęsienia ziemi opisanego w Obj. 16:18-21. To wielkie trzęsienie ziemi mające nastąpić w przyszłości w trzeciej sferze działalności „w mieście” pozwoliło nam, na podstawie badania charakteru ruchów przesiewawczych w Prawdzie, wnioskować, że rewolucjonizm jest szóstą bronią ku zabijaniu. Już 24 lutego 1917 r w depeszy z Anglii ostrzegaliśmy J.F. Rutherforda, że szóste przesiewanie z Ezech. 9 było w tym kraju. Szóste przesiewanie jak wszystkie poprzednie, rozpoczęło się wśród poświęconych, przenosząc się na usprawiedliwionych w punkcie kulminacyjnym objęło niby wyznawców, dla których obca jest prawdziwa wiara w Pana jako ich Zbawiciela. Tak więc widzimy, że we wszystkich sześciu przesiewaniach sprawdziły się słowa: „aby się sąd począł od domu Bożego” (1Piotra 4:17; Ezech. 9:6).
(61) Szóste przesiewanie pod jednym względem różniło się od pozostałych. Podczas gdy wszystkie inne cechował rozdział pomiędzy tymi, którzy zatrzymywali i tymi którzy tracili