Teraźniejsza Prawda nr 210-211 – 1963 – str. 74
który wychodzi z Jego ust – Prawdą na świeckie i religijne przedmioty – uderza On narody (E. tom 2, 127). Pozafiguralny Abakuk zrozumiał i nauczał o tym uderzaniu Szatana (przebiłeś [uderzyłeś – wg przekładu Younga] głowę z domu niezbożnika), że było ono czynione od roku 1878 (T.P. 1934,59, par. 4) przez wyjawienia domu Szatana, czyli jego królestwa zepsutego od dołu do góry (odkrywszy [obnażywszy] grunt aż do szyi, Sela).
„Sela” wskazuje tu prawdopodobnie na przerwę, przeznaczoną do rozmyślania o wielkim ogólnym wydarzeniu dopiero co wymienionym – o uderzaniu Szatana przez wyjawienie jego królestwa, że jest całkowicie zepsute. „Sela” zdaje się służyć także do połączenia tego uogólnienia z wyszczególnieniem, które następuje. To wyszczególnienie jest wybitnym zarysem związanym z uderzeniem Szatana, głowy domu bezbożnika, „boga świata tego” (2Kor. 4:4), wodza wojska nieprzyjacielskiego – jest to uderzanie anielskich i ludzkich wodzów jego zastępów, szczególnie papiestwa (włączając w to hierarchię), przełożonych „bóźnicy szatańskiej” (Obj. 2:9; 3:9) i sekciarskiego kleru, katolickiego i protestanckiego. Bóg nie tylko wydaje Prawdę postępującą, która doprowadza papiestwo i sekciarski kler do ucieczki, ale On także posyła im silne złudzenie (2Tes. 2:8-11) i sprawia, że stół ich staje się im „sidłem i ułowieniem i odtrąceniem i odpłatą” (Rzym. 11:9). Używając w wielu wypadkach ich własnych nauk do zawstydzenia sekciarskich wodzów Szatana (Sędz. 7:22, T.P. 1947,43, par. 42), Bóg całkowicie zbija i obala ich błędy oraz niszczy ich przywłaszczone urzędowe władze i złe uczynki we wszystkich ich wojowniczych grupach i kontrowersyjnych sektach (Potłukłeś [przebiłeś, przedziurawiłeś gwałtownie] kijami jego głowę [wodzów – wg przekładu Leesera] wsi jego [po hebrajsku separacji – stąd sekt]; w. 14). Boga widziano w ten sposób postępującego zarówno w wielkim jak i w małym Babilonie.
W Czasie Końca, szczególnie od czasu ruchu Millera i od czasu zorganizowania Związku Ewangelickiego w roku 1846 (C 122,123), sekciarscy wodzowie, bez względu na różnice wśród nich istniejące, działali i dalej działają mniej lub więcej w zgodzie dla wspólnego interesu – sprzeciwiania się Prawdzie (Jan 3:19). Oni nienawidzą Prawdy szczególnie dlatego, bo ona wyjawia ich błędy i złe praktyki, albowiem „kto źle czyni, nienawidzi światłości” (Jan 3:20); ponieważ oni nienawidzą Prawdę, stąd też nienawidzą jej sług (Mat. 10:22).
Za pomocą różnych środków, takich jak: ostracyzm (Izaj. 66:5), złe przedstawienie i obmowa (Mat. 5:10-12), religijny bojkot (Obj. 13:15-17), zwodzenie (2Tym. 3:13) itp., sekciarscy wodzowie atakowali i jeszcze atakują tych sług, a szczególnie w nader wytężony sposób pozafiguralnego Abakuka – braci: Millera, Russella, Johnsona i innych wiernych stróżów. Pozafiguralny Abakuk rozpoznał i ogłaszał, że ci sekciarscy wodzowie nie będą szczędzić wysiłków w swym usiłowaniu, aby w ten sposób zniszczyć go (gdy się burzyli jako wicher [pędzili szalenie – wg Leesera], aby mię rozproszyli) i że oni będą mieli wiele przyjemności w spiskowaniu, aby go potajemnie ujarzmić lub zniszczyć oraz innych pokornych sług (weselili się, jakoby pożreć mieli ubogiego w skrytości; Ps. 10:8-11).
W taki to sposób w. 13, 14 zwracają naszą uwagę na niektóre bardzo ważne zarysy Prawdy, w zgodzie z którymi pozafiguralny Abakuk zrozumiał i ogłaszał, że przy końcu Wieku Bóg za pośrednictwem Chrystusa uderzy Szatana Prawdą, wyjawiając jego królestwo jako zepsute od dołu do góry; że przez Chrystusa Bóg za pomocą Prawdy całkowicie zbije i obali błędy oraz zniszczy przywłaszczone władze urzędowe i złe czyny podrzędnych sekciarzy Szatana, szczególnie tych, którzy sprzeciwiali się i usiłowali zniszczyć pozafiguralnego Abakuka z tym wynikiem, że królestwo Szatana zostanie zniszczone, a on i jego upadli aniołowie będą całkowicie skrępowani tak, iż nie będzie mógł „zwodzić więcej narodów, ażeby się wypełniło tysiąc lat” (Obj. 20:3, 7); i że Bóg dokona wyzwolenia całego Swego ludu („ludu swego” – w. 13), najpierw wybrańców, a potem za pośrednictwem Chrystusa – Pośrednika Nowego Przymierza nie wybranych, gdy zasługa Jezusa zostanie zastosowana za nich, a każdy „kto zechce” będzie wyzwolony.
Co więcej, pozafiguralny Abakuk zrozumiał i ogłaszał o ostatecznym spełnieniu się Planu Bożego w odniesieniu do zbawienia rodzaju ludzkiego, włączając ostateczną próbę ludzkości przy końcu Tysiąclecia, gdy Szatan zostanie rozwiązany i wynijdzie, aby zwodził narody (Obj. 20:7-9). Jednak wśród niebezpieczeństw tego czasu Bóg pójdzie ze Swymi naukami przed Swoim ludem (Jechałeś przez morze na koniach twoich; w. 15), nawet wśród największych niebezpieczeństw – groźby Wtórej Śmierci (przez gromadę [falę – wg przekładu A.R.V.] wód wielkich; Ps. 17:20). Przez staranne i posłuszne przestrzeganie tych nauk, wierni, klasa „owiec” ewentualnie uzyskają ostateczne wyzwolenie, podczas gdy klasa „kozłów” zginie wraz z Szatanem i jego zastępami we Wtórej Śmierci. Wówczas „wszelka nieprawość zatka usta swe” (Ps. 107:42), a wszelkie stworzenie na niebie i na ziemi połączy się w wielkim hymnie wielbiącym Jehowę, przedstawionym przez wielką pieśń zbawienia śpiewaną przez Mojżesza i dzieci izraelskie (2Moj. 15:1-21; T.P. 1949,35-40).
REAKCJA ABAKUKA
Tak jak jest to pokazane w w. 16, reakcja Abakuka w stosunku do rzeczy, które widział proroczo, jak również co do odświeżenia w pamięci wielkich minionych wyzwoleń, szczególnie wyzwolenia ludu Bożego z Egiptu, wśród zniszczenia jego nieprzyjaciół, była podobna do reakcji wymienionej w w. 2, lecz była ona wielce wzmożona.
W pozafigurze podobna reakcja była okazana przez brata Russella i innych wiernych stróżów, gdy zrozumieli i nauczali z nauk o proroczym czasie i figur Słowa Bożego o dalszych licznych rozwinięciach Prawdy na czasie przy końcu Wieku. Gdy oni rozmyślali nad tymi rozwinięciami Prawdy i nad zagrażającym zniszczeniem mającym nastąpić w czasie Ucisku, „jakiego nie było, jako narody poczęły być, aż do tego czasu” (Dan. 12:1) – a który także jest nazwany „nawałnością gradową”, „wichrem wywracającym”; „wodami gwałtownej powodzi”, „miotłą spustoszenia” (Izaj. 28:2; 14:23; D 662; E. tom 2,138, 139) itd.