Teraźniejsza Prawda nr 209 – 1963 – str. 66
Zacytujemy tu niektóre ich wyrażenia podane w tym względzie: „W sercu moim składam wyroki twoje, abym nie grzeszył przeciwko tobie” (11). „Nauczże mnie ustaw twoich” (12). „W drodze świadectw twoich kocham się” (14). „O przykazaniach twoich rozmyślam i przypatruję się drogom twoim” (15, 78). „W ustawach twoich kocham się, i nie zapomnę słów twoich” (16). „Odsłoń oczy moje, abym się przypatrywał dziwom z zakonu twego” (18). „Nie ukrywaj przede mną rozkazań twoich” (19). „Omdlewa dusza moja, pragnąc sądów twoich na każdy czas” (20, 40). „Książęta zasiadają, a mówią przeciwko mnie; wszakże sługa twój rozmyśla w ustawach twoich” (23). „Świadectwa twoje zaiste są mojem kochaniem i radcami mymi” (24, 143). „Ożywże mię według słowa twego” (25). „Rozpływa się od smutku dusza moja: utwierdźże mię według słowa twego” (28). „Obrałem drogę prawdy, a sądy twoje przekładam sobie” (30). „Przystałem do świadectw twoich” (31). „Naucz mię Panie! drogi ustaw twoich” (33). „Daj abym chodził ścieżką przykazań twoich, gdyż w tym jest upodobanie moje” (35). „Bom się dopytał rozkazań twoich” (45). „Będę mówił o świadectwach twoich” (46). „Bom się rozkochał w przykazaniach twoich, którem umiłował” (47, 48, 70, 77). „Wspomnij na słowo… któremeś mię ubezpieczył” (49). „Wyrok twój ożywia mię” (50). „Wszakże się od zakonu twego nie uchylam” (51, 157).
„Bo pamiętam na sądy twoje” (52). „Są mi ustawy twoje pieśniami” (54). „Na zakon twój nie zapominam” (61, 83, 93, 109, 141, 153). „Dobrego rozumu i umiejętności naucz mię; bom przykazaniom twoim uwierzył” (66). „Lepszy mi jest zakon ust twoich, niżeli tysiące złota i srebra” (72, 127). „Na słowo twoje oczekuję” (74, 81, 147). „Ustały oczy moje, czekając wyroku twego” (82). „Gdyby zakon twój nie był kochaniem mojem dawno bym był zginął w utrapieniu moim” (92). „Przykazanie twoje bardzo szerokie” (96). „O jakom się rozmiłował zakonu twego! tak, iż każdego dnia jest rozmyślaniem moim” (97, 148, 159, 163, 165). „Nad nieprzyjaciół moich mędrszym mię czynisz przykazaniem twojem” (98). „Nad wszystkich nauczycieli moich stałem się rozumniejszym: bo świadectwa twoje są rozmyślaniem mojem” (99). „Nad starców jestem roztropiejszy, bo przykazań twoich przestrzegam” (100). „O jak są słodkie słowa twoje podniebieniu memu! nad miód są słodsze ustom moim!” (103). „Z przykazań twoich nabyłem rozumu, przetoż mam w nienawiści wszelką ścieżkę obłędliwą” (104). „Słowo twe jest pochodnią nogom moim, a światłością ścieżce mojej” (105). „Za dziedzictwo wieczne wziąłem świadectwa twoje; bo są radością serca mego” (111) „Wymysły mam w nienawiści, a zakon twój miłuję” (113). „Abym strzegł rozkazania Boga mojego” (115, 117). „Wszystkie przykazania twoje… są prawdziwe; a wszelkie ścieżki obłędliwe mam w nienawiści” (128). „Dziwne są świadectwa twoje” (129). „Początek słów twoich oświeca i daje rozumu prostakom” (130). „Albowiem przykazań twoich pragnął” (131). „Drogi moje utwierdź w słowie twojem” (133). „Sprawiedliwe świadectwa twoje i wielce prawdziwe” (138). „Doskonale są doświadczone słowa twoje; dlatego się sługa twój w nich rozkochał” (140). „Zakon twój prawda” (142, 151). „Sprawiedliwość świadectw twoich trwa na wieki; daj mi rozum (144). „Widziałem przestępców i mierziło mię to, że wyroku twego nie przestrzegali” (158). „Rzecz słowa twego jest prawda, a na wieki trwa” (160). „Słów twoich boi się serce moje” (161). „Weselę się z wyroku twego, tak jako ten, który znajduje wielkie korzyści” (162). „Przestrzega dusza moja świadectw twoich; albowiem je bardzo miłuje” (167). „Opowiadać będzie język mój wyroki twoje; bo wszelkie przykazania twoje są sprawiedliwość” (172). „Obrałem sobie przykazania twoje” (173). „Zakon twój jest kochaniem mojem” (174). Naprawdę iż w tym najdłuższym psalmie jest obrazowo przedstawiona miłość Chrystusa, Głowy i Ciała, do słowa Bożego i to z wielu punktów widzenia. Przy czytaniu tego psalmu trzeba pamiętać, że sądy w nim oznaczają doktryny; przepisy oznaczają zlecenia; przykazania są to prawa; ustawy – napominania; a świadectwa – historie i typy. Motywy dla których Jezus studiował Słowo Boże są w Psalmie 119 dobrze opisane.
Słowo Boże dla Niego było rzeczywiście doradcą. A badanie Słowa Bożego było Jego instrukcją, czyniąc Go najmądrzejszym z ludzi, najprawdziwszym z nauczycieli, najlepszym z doradców, czyniąc Go duszą najczystszą, najjaśniejszym myślicielem, największym wykładowcą i najlepszym kaznodzieją. Badanie Słowa Bożego wzmacniało Go w utrapieniach, dając nadzieję Jego sercu oraz siłę przy spotykaniu nieprzyjaciół i odwagę do stoczenia boju o słuszną sprawę. Badanie dawało Mu wiarę, pozwalającą zrozumieć Swa misję, wzmacniaiącą Go w każdym dobrym słowie i dziele, dającą Mu siłę do wykonywania wyczerpującej pracy, dodając mu odwagi przy zetknięciu się z opozycją, oraz dając Mu wytrwałość wśród prób i pokus, oraz pogodzenie się ze stanem rzeczy w przezwyciężaniu Jego ostatecznych krzyżowych cierpień. Studiowanie Słowa Bożego umożliwiło Mu przeprowadzenie Swego poświęcenia, które podjął, wyrzekając się własnej woli i woli świata, i we wszystkich czasach, miejscach i okolicznościach przyjmować wolę Bożą za wolę własną. Studiowanie Pisma Św. dawało Mu pokój wśród zamieszania, panowanie nad Sobą w trudnych okolicznościach, wytrwałość w obliczu przeszkód nie do przezwyciężenia i trudności. Badanie Słowa Bożego dawało Mu zwycięstwo, gdy inni upadali, moc, gdy inni uciekali lub wahali się, cierpliwość, gdy inni działali pod wpływem desperacji, wytrwałość, gdy inni Mu się sprzeciwiali. Badania te pozwoliły Mu wyrzec się domu rodzinnego i towarzystwa tych których miłował na ziemi, stać się wędrownym nauczycielem bez domu lub miejsca własnego, gdzie by mógł spocząć i znosić osamotnienie, w praktyce wygnanie, nienawiść od nieprzyjaciół, zapomnienie od swoich i zdradę ukochanego przyjaciela. Badanie Słowa Bożego dawało Mu siłę do wypełniania w sposób doskonały Swej