Teraźniejsza Prawda nr 209 – 1963 – str. 62
nim są powodem tego, iż Jehowa ma wystąpić przeciw nim w tak ostry sposób Swoimi naukami i organizacjami wyzwolenia (Izali się na rzeki rozpalił gniew twój? Izali na morze rozgniewanie twoje, gdyś jechał na koniach twoich i na wozach twoich zbawiennych; w. 8)?
Do pozafiguralnego Abakuka i przez niego przyszło wyjaśnienie, że w Żniwie, a szczególnie w Czasie Ucisku w związku z obaleniem królestwa Szatana, Boskie ofensywne bronie, szczególnie Boska moc ciskająca ostre i sporne prawdy, będą wprawdzie jasno objawione w krytykach, wyjawieniach i karaniach zła oraz złoczyńców (Jawnie odkryty jest łuk twój [wyciągnięty z pochwy]; w. 9). Bóg w Swoim Słowie przyrzekł, że takie krytyki, wyjawienia i karania nastąpią; jednak On także pokazuje, że one są tylko przypadkowymi i niezbędnymi środkami w celu ustalenia zasad prawdy i sprawiedliwości (Psalm 2; 149; Izaj. 2:4; Sof. 3:8, 9; Agg. 2:6, 7; Psalm 97:2; Izaj. 28:17) na całej ziemi i błogosławienia wszystkich narodów ziemi przez Abrahama i jego nasienie w dwunastu pokoleniach zarówno duchowych jak i ziemskich, zgodnie z Przymierzem Związanym Przysięgą uczynionym Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, gdy pokolenia te były jeszcze w ich biodrach (dla przysięgi pokoleniom wyrzeczonej; por. 1Moj. 22:16-18; 26:4; 28:14; 5Moj. 9:5; Dz. 3:25. Gal. 3:7-9, 29; Obj. 7:4-8). Tu więc mamy odpowiedź na postawione pytanie – w Boskim zaprzysiężonym celu zniszczenia królestwa Szatana, grzechu i błędu, a ustanowienia prawdy i sprawiedliwości dla błogosławienia ludu Bożego.
W ten sposób pozafiguralny Abakuk widział i ogłaszał, że Boskie chłosty w Dniu Pomsty są zarówno konieczne jak i sprawiedliwe (D roz. 3); że one spadają na ludzi tylko w tym celu, ażeby wyszły im na najwyższe dobro i że zamierzone są „na karanie” (Abak. 1:12 – ang. przekład podaje „ku naprawie”); że każdy z tych, co nie jest obecnie na próbie życia, gdy umrze w Czasie Ucisku, będzie miał swoją osobistą całkowitą i zupełną sposobność zbawienia w Królestwie, po powstaniu od umarłych pod Nowym Przymierzem, gdzie nikt nie będzie umierał z wyjątkiem tych, którzy umrą za swoje własne grzechy (Jer. 31:30); co więcej, ci którzy będą szukali sprawiedliwości i cichości, będą mieli w ucisku wielką przewagę nad drugimi, a nawet w pewnej mierze może będą zachowani (Sof. 2:3; A 386). W ten to sposób pozafiguralny Abakuk pokazał, jak nawet w stosunku do świata Bóg w Swoim gniewie będzie pamiętał o miłosierdziu.
„Sela”, które następuje po wtrąconym pytaniu w w. 8 i odpowiedzi na nie w w. 9, zdaje się łączyć poprzedzające szczegóły wyzwoleń Izraela z tymi, które następują.
Rzeki oprócz tego, że przedstawiają narody lub ludzi, są niekiedy użyte w Piśmie Świętym do przedstawienia Prawdy (por. z T.P. ’37, 70, par. 39) czystej (np. Psalm 46:4; Obj. 22:1, 2), albo zmieszanej z błędem (Ezech. 34:18, 19; Mat. 7:25, 27). W Obj. 12:16, 17 wielka rzeka wód przedstawia ostre prawdy odnoszące się do praw ludzkich itd., które pojawiły się w czasie Rewolucji Francuskiej (C 62-64). Świeckie i religijne prawdy ukazują się od tego czasu w sposób wzrastający, szczególnie podczas Żniwa.
Pozafiguralny Abakuk zrozumiał i nauczał, że przy końcu Wieku Ewangelii Bóg dzieli społeczeństwo ludzkie na różne części, szczególnie na konserwatystów i radykałów, przez takie właśnie wylewanie prawd świeckich i religijnych (Rozdzieliłeś rzeki ziemi; w. 10). On również zrozumiał i nauczał, że królestwa Chrześcijaństwa rozpoznają częściowo, iż jest to objaw Boskiej mocy, której oni są świadkami w nie mających precedensu wydarzeniach i warunkach wyłaniających się przy końcu Wieku, takich jak istnienie wielkiego kryzysu w sprawach ludzkich, którego oni oczywiście nie mogą pomyślnie zażegnać, a zatem są wielce wzburzeni (widziały cię góry i zadrżały [por. z Ps 97:4; 114:6, 7; Dan. 5:5, 6; Łuk. 21:20; A 374; T.P. ’37, 24, par. 15, 16]).
Ponadto pozafiguralny Abakuk zrozumiał z Pisma Świętego i ogłaszał, że obfitość Prawdy ukazującej się przy końcu Wieku całkowicie zniszczy takie błędy, jak: wieczne męki, nieśmiertelność człowieka, przytomność umarłych itd. (powódź wód przeminęła [por. z Izaj 28:17; E. tomem 16, 295]). On także zrozumiał, że w Czasie Ucisku zbuntowane masy będą mocno krzyczeć wraz z uprawianiem wielkiej propagandy i agitacji (przepaść wydała głos swój; Psalm 46: 4; E. tom 2, 308) i dotrą nawet do najwyższych szczytów społeczeństwa ludzkiego, włączając władze kościelne w celu pochłonięcia ich (głębokość ręce swoje podniosła; Psalm 107:26; P’50, 172).
„SŁOŃCE I KSIĘŻYC ZASTANOWIŁ SIĘ”
Bóg wskazał w pror. Izaj. 28:21, że Jego zwycięstwo nad Amorejczykami w dolinie Gabaon (Joz. 10:8-14), gdy „zastanowiło się słońce, a księżyc stanął” (zob. wyjaśnienie tych zjawisk w Z 3344, 3345; E. tom 1, 357-359; Sztandar Biblijny z 1953, 45), jest figurą i że w pozafigurze jest to częścią „Jego dziwnego dzieła… Jego niezwyczajnej sprawy” (por. z Abak. 1:5). Zadana porażka pięciu królom amorejskim i ich wojskom (Joz. 10:5) przez Jozuego i Izraela przedstawia zadaną porażkę pięciu wielkim błędom i pięciu klasom przesiewania przez Jezusa i Jego wiernych naśladowców (T.P. ’50, 67, par. 2; T.P. '57,57, par. 14) podczas żęcia w Żniwie Ewangelicznym (T.P. '34,18-28), jako część Boskiej „niezwyczajnej sprawy” dokonanej przy końcu Wieku Ewangelii.
Pozafiguralny Abakuk zrozumiał i nauczał, że Nowy i Stary Testament powstrzyma się od rzucania dalszego światła na wodzów przesiewania i ich zwolenników (Słońce i miesiąc zastanowił się [był nieczynny, milczący] w mieszkaniu swojem [por. z Joel 2:31; Mat. 24:29; Łuk. 21:25, 26; Dz.Ap. 2:20; E. tom 6, 506, D 724, 732-739]; w. 11), w miarę jak światło ostrych wypowiedzi Słowa Bożego ukazuje się (przy jegoż świetle latały strzały twe [por. z „kamieniem gradowym” – ostre, trapiące prawdy – Izaj. 28:17]) i w miarę, jak jasne