Teraźniejsza Prawda nr 209 – 1963 – str. 60
Boskich potężnych dzieł, włączając szczególnie Boskie potężne dzieła dokonywane w Czasie Ucisku, czyli Epifanii, takie jak poruszenie i zniszczenia królestw tego świata, ustanowienie Królestwa Bożego i wyzwolenie ludu Bożego. Gdy pozafiguralny Abakuk rozważał ustępy Pisma Świętego, szczególnie proroctwa i typy, które opisują cudowne dzieła Boże dokonywane na korzyść ludu Bożego, takie jak wyzwolenie Jego ludu z Egiptu, zniszczenie Faraona, jego wojsk itd., to zrozumiał on, że te ustępy Pisma Świętego posiadają o wiele głębsze znaczenie, przedstawiające obecne wyzwolenie wybrańców i ewentualne wyzwolenie wszystkich, którzy ostatecznie staną się ludem Bożym, zniszczenie Szatana i wszystkich ostatecznie niepoprawnych. W ten sposób te ustępy Pisma Świętego wielce dopomogły do wyjaśnienia różnych części pozafiguralnego widzenia (2:2, 3) i do dania pozafiguralnemu Abakukowi, a przez niego drugim, radosnego zapewnienia, że wyzwolenie ludu Bożego nastąpi niewątpliwie w słusznym czasie pomimo strasznego i zagrażającego widoku Czasu Ucisku wraz z jego przytłaczającymi doświadczeniami i nieszczęściami.
Pozafigura Abakuka w wierszach od 3-15 podobna jest pod wieloma względami do pozafigury Fary (Sędz. 7:9-15; E tom 9, 405-416), w której br. Russell jest przedstawiony jako widzący i oznajmujący liczne świeckie i religijne znaki czasów, pokazujące nadchodzące zniszczenie Chrześcijaństwa.
Wyrażenie w w. 3: „Gdy Bóg szedł od południa, a Święty z góry Faran”, bardzo podobne jest do wyrażenia, które użył Mojżesz w 5Moj. 33:2, gdzie scena rozgrywa się przy górze Synaj, u podnóża której obozowali Izraelici. Mojżesz w tym ustępie widocznie odnosił się do chwały Bożej zstępującej na Izraela i porównywał ją do słońca, które wschodząc roztaczało swe promienie na dzieci izraelskie z góry Synaj; jednakże Izrael najpierw widział wschodzące słońce nad sobą od strony Seiru, będącego na odległym wschodzie najwyższym szczytem górzystej okolicy Temanu, która należy do południowego obszaru Edom (hebr. słowo teman w w. 3 oznacza południe i często w ten sposób jest tłumaczone, zob. np. Izaj. 43:6; to samo słowo u Żydów dzisiejszych ukazuje się jako Yemen); potem słońce świeciło na góry Faran na północny wschód góry Synaj. Gdy słońce wzniosło się wysoko na niebie, to w końcu oświeciło dół rzucając swoje ogniste promienie na obóz izraelski. W taki to sposób Mojżesz widocznie użył tego obrazu, aby opisać objawienie się chwały Bożej i rozsiewanie Boskiego światła na Izrael (5 Moj. 33:2: „Z prawicy jego [pochodził] zakon ognisty dla prowadzenia ich” – przekł. Rotherhama).
W ks. Sędz. 5:4, 5 (por. Psalm 68:8, 9), w pieśni Debory i Baraka, podobna scena ma miejsce, lecz opisana jest w świetle walki i zwycięstwa – Boskiego triumfalnego marszu, postępującego za słońcem przychodzącym z Seiru (najwyższego szczytu -w Teman) z pola edomskiego, aby przynieść ludowi błogosławieństwa. W pierwszej części Habak. 3:3-15 figura słońca zdaje się być również użyta; w dodatku w tym ustępie jasno opisany jest marsz triumfalny Boga. Teman przedstawia tu cały Edom.
Izaj. 63:1-6 bardzo malowniczo opisuje tego, który jest „dostateczny do wybawienia”, Pomazańca Jehowy przychodzącego w zwycięskim marszu od dokonanej wielkiej rzezi (por. Obj. 19:11-16) w Edom, który przedstawia Chrześcijaństwo (Jer. 49:7-22; Ezech. 25:12-14; Amos 1:11, 12; D 34-41; E. tom 10, 437; E. tom 14, 463-466; P '37,178). Pan mówi nam, że wtedy (1) „dzień pomsty był w sercu mojem” i (2) „rok odkupionych moich przyszedł” (Izaj. 63:4; A 358). Przez te wyrażenia mamy pokazaną podwójną pracę przy końcu Wieku Ewangelii: (1) usunięcie starych i (2) wprowadzenie nowych zarządzeń czyli dyspensacji (B 247).
OPIS PODWÓJNEJ PRACY BOŻEJ
Pozafiguralny Abakuk niewątpliwie rozpoznał z Pisma Świętego i znaków czasu oraz głosił drugim, że przy końcu Wieku Bóg przez Swego Pomazańca przyjdzie w zwycięskim marszu z tej podwójnej pracy: (1) zniszczenia Chrześcijaństwa (Bóg [Eloah, wysoki i potężny Bóg] szedł [słowo idzie – i podobne słowa występują w całym opisie od w. 3-15 – zob. uwagę przekł. A.R.V.; por. Psalm 50:3] od południa; w. 3) i (2) ustanowienia Tysiącletniego Królestwa (a Święty z góry Faran [słowo Faran oznacza obfity w liście albo w jaskinie], Sela).
Jest godne uwagi, że słowo „Sela” oprócz Psalmów występuje w Biblii tylko trzy razy w proroctwie Abakuka 3. Ten zwyczaj i dedykacja dla przedniejszego śpiewaka (w. 19) wskazuje, że oda Abakuka była widocznie użyta jako psalm śpiewany w nabożeństwie w świątyni. „Sela” było widocznie użyte jako pewien rodzaj muzycznego kierunku, prawdopodobnie wskazującego, że ma nastąpić pauza, dająca w ten sposób przerwę do rozmyślania nad dopiero co danym poselstwem. „Sela” także służyło do połączenia dwóch ustępów, między którymi było umieszczone, wskazując na zmianę nowego kierunku myśli, niemniej jednak spokrewnionej z tą, która dopiero co skończyła się. To pokrewieństwo stanowiło rodzaj paralelizmu, porównania, kontrastu, przyczyny i skutku, dalszego ciągu myśli po jej odchyleniu się, albo uogólnienia a potem wyszczególnienia itd.
W w. 3 zmiana zdaje się wskazywać na przyczynę i skutek, albowiem jako wynik Boskiej podwójnej pracy przygotowawczej – zniszczenie Chrześcijaństwa (przybycie Boga od południa czyli od Teman) i ustanowienie Tysiącletniego Królestwa (góra Faran) – Słońce Sprawiedliwości zaświeci w Królestwie, niosąc na skrzydłach swoich zdrowie (Mal. 4:2; Mat. 13:43), sprowadzając błogosławieństwa światła, życia, zdrowia itd. dla wszystkich, którzy staną się ludem Bożym pod Nowym Przymierzem. Boskie chwalebne przymioty otoczą Chrystusa, nowe władze duchowej kontroli; a społeczeństwo ludzkie przyszłego świata „w którym sprawiedliwość mieszka” będzie „od najmniejszego z nich aż do największego z nich” wielbić