Teraźniejsza Prawda nr 208 – 1963 – str. 47
się im za wzór, a napisane są dla napomnienia naszego, na których końce wieków przyszły”. Zwróćmy uwagę, że słowa „końce” i „wieki” występują tutaj w liczbie mnogiej, co jest poprawne. Jezus mówi, że żniwo stanowi koniec wieku (Mat. 13:39). Z tego też powodu w powyższym tekście jest mowa przynajmniej o dwóch żniwach i dwóch wiekach, tj. o Żniwie Wieku Żydowskiego i o Żniwie Wieku Ewangelii. Jedynie o tych dwóch Żniwach jest mowa, ponieważ tylko podczas dwóch Żniw jako takich Kościół jest specjalnie doświadczany i potrzebuje specjalnego napomnienia, zachęty itd. w trakcie swoich doświadczeń. Tak więc ustęp ten łatwo można umiejscowić chronologicznie. Jego okres trwania w Żniwie Wieku Ewangelii jest taki sam jak dzień w przypowieści o groszu, omawia on jednak pewne wydarzenia tego dnia z innego punktu widzenia niż w przypowieści. Ustęp ten nie wyszczególnia pięciu wezwań jak czyni to przypowieść. Daje natomiast ogólny opis wezwania do pracy Żniwa. Zwraca także uwagę na fakt, że wydarzenia z w. 1-5 są typowymi wydarzeniami związanymi ze słowem „nami”. Jest to widoczne z w. 6 (porównaj z w. 11), gdy wyraz „typoi” jest poprawnie przetłumaczony na typy zamiast „przykłady”. Wiersz 1Pokazuje typowo nasze doświadczenie podczas Żniwa, gdy jesteśmy prowadzeni przez Słowo (pod obłokiem) wśród ludzkości podlegającej śmierci Adamowej (w morzu) po opuszczeniu symbolicznego Egiptu. Wiersz 2 Pokazuje typowo nasze poświęcenie w Chrystusie wśród takich warunków. Te dwa wiersze dotyczą także wiernych przy końcu Wieku Tysiąclecia. Wiersze 3, 4 pokazują typowo nasz duchowy pokarm i napój. W tych wierszach cechy wezwania Żniwa są pokazane jako jedna praca bez wyszczególniania pięciu okresów, w których się odbywały, jak opisuje przypowieść. Wiersz 5 wprowadza typowo ogólne oświadczenie o pracy przesiewawczej podczas Żniwa a wiersze 6-10 przedstawiają obrazowe i pozaobrazowe przykre doświadczenia tych pięciu przesiewań: upomnienia, ostrzeżenia lub zachęcanie w zależności od potrzeby. Ta część Pisma Św. nie opisuje szóstego przesiewania następującego po Żniwie, to jest po październiku 1914 r., ponieważ wyraźnie opisuje te tylko, które mają miejsce podczas końców wieków (w. 11) a nie po końcach wieków. Z tego powodu ten cytat Pisma Św. nie odnosi się wcale do przesiewania u Mat. 20:8-16. Dotąd nasze badanie wykazało pięć wezwań i pięć przesiewań podczas i jedno przesiewanie po Żniwie.
(11) W 9 rozdziale Księgi Ezechiela mamy obraz ściśle spokrewniony z poprzednimi dwoma tekstami, opisujący w ogólności ten sam okres i tę samą rzecz. Ustęp ten pomaga połączyć dwa poprzednie, a wszystkie trzy razem dają nam wspaniałą ilustrację zasady: „trochę tu i trochę ówdzie”, zasady według której Biblia jest napisana, wymagającej ciągłego z naszej strony porównywania jednych tekstów Pisma Świętego z drugimi. Dokładne przestudiowanie tych tekstów Pisma Św. odkryje przed nami pracę wezwań Żniwa, podaną w streszczeniu, podobnie jak w 1Kor. 10:1-4, pod symbolem pracy wykonywanej przez męża z kałamarzem pisarskim, a nie w szczegółach jak w przypadku pięciu wezwań z przypowieści. Tymczasem pięć przesiewań z 1Kor. 10:5-14 i szóste przesiewanie z Mat. 20:8-16 występują pod symbolami sześciu mężów z bronią ku zabijaniu, zabijających w świątyni, na dziedzińcu i w mieście.
(12) W księdze tej Ezechiel przedstawia lud Pański (a nie tylko „onego Sługę” jak naucza VII Tom) w czasie wypełniania się symbolicznych wydarzeń jak w przypadku Jana z Objawienia. Dwa przykłady wystarczą, aby to udowodnić: (1) Ezechiel leżący na jednym boku 390 dni (Ezech. 4:5, 9) przedstawia Kościół czyniący pewne rzeczy przez 390 lat, co byłoby niemożliwe, gdyby tylko symbolizował naszego Pastora, (2) mąż z laską do mierzenia (Ezech. 40:3, 4) przedstawia „onego Sługę”, podczas gdy Ezechiel w tej akcji przedstawia pouczany przez niego Kościół. Jakże często upominał nas słowami podobnymi do tych w 4 wierszu! W 1908 r. powiedział nam, że sześciu mężów z bronią do zabijania wyobraża sześć klas złoczyńców, stąd też nie przedstawiają oni, jak VII Tom naucza, pozaobrazowego Eliasza, ponieważ on nie jest złoczyńcą. Nie przedstawiają też oni sześciu królestw europejskich, jak naucza VII Tom, ponieważ one nie zabijają wszystkich nie posiadających znaku; ponieważ oznaczałoby to literalną śmierć wszystkich z wyjątkiem ludu Prawdy w Chrześcijaństwie; ponieważ mocarstwa te zginą zanim niektórzy bez znaku zostaną zabici; ponieważ zabijały niektórych posiadających znak. Co więcej VII Tom jednej klasie każe zabijać literalnie, innej symbolicznie, a to jest nadużyciem. W naszym pojęciu sześciu mężów reprezentuje sześć klas przesiewawczych począwszy od 1878 r. aż do zakończenia przesiewania. Ta interpretacja po sprawdzeniu okaże się zgodna z Pismem Św. rozumem i faktami. Ich broń do zabijania przedstawia sześć przesiewawczych błędów i praktyk, które przesiewacze używali i dotąd używają. Ich przybycie od bramy północnej symbolizuje, że oni z Boskiego punktu widzenia byli członkami Wielkiego Grona, nawet zanim rozpoczęli pracę przesiewania. Ich stanie przy ołtarzu miedzianym wskazuje, że ich praca ma pewien związek (opozycyjny) z pozaobrazowymi ofiarami.
(13) Kogo wyobraża mąż z kałamarzem pisarskim? VII Tom i większość braci rozumie, że przedstawia on „onego Sługę”. Przyznajemy, że on ma wielki udział w tym symbolu i że on był ziemskim przywódcą klasy wyobrażonej przez męża z kałamarzem pisarskim. Z wielu przykładów cytujemy trzy dowodzące, że mąż z kałamarzem pisarskim przedstawia nie tylko jego samego: (1) jeżeli sześciu mężów z bronią do zabijania przedstawia sześć klas, to prawdopodobnie i mąż z kałamarzem pisarskim reprezentuje klasę, (2) „on Sługa” sam nie uczynił znaku na czołach wszystkich wzdychających i narzekających w mieście ani też nie zużył wszystkiego atramentu w tym celu, bo np. ci, co nie umieli czytać otrzymali Prawdę od innych a nie od niego. To dotyczy także ślepych. Niektórzy byli zbyt uprzedzeni