Teraźniejsza Prawda nr 208 – 1963 – str. 46
wykazać różnicę, jaka zostanie objawiona między ludem Bożym w związku z rozdaniem stokrotnej zapłaty – grosza z przypowieści, ponieważ jest wyraźnie powiedziane, że stokrotna jest nasza zapłata w tym życiu (porównaj: Mat. 19:29 z Mar. 10:29, 30). Ew. Mat. 19:16-30 podaje historię o młodym, bogatym władcy i rozmowie jaka miała wówczas miejsce. Uczniowie wiedząc, że ziemskie bogactwa były znakiem łaski Bożej pod Zakonem, nie mogli zrozumieć uwag Jezusa dotyczących specjalnych trudności bogaczy w związku z osiąganiem przez nich Królestwa. Gdy im Jezus to wyjaśnił Piotr zapytał Go, co oni dwunastu otrzymają za ich poświęcenia. Jezus odpowiedział mu i nadmienił co inni Jego naśladowcy otrzymają również, tj. obietnicę stokrotnej zapłaty w tym, a życie wieczne w przyszłym świecie. Następnie w w. 30 wskazuje na różnicę między niektórymi nazwanymi przez Niego pierwszymi i ostatnimi w otrzymywaniu stokrotnej zapłaty w tym, a żywota wiecznego w przyszłym życiu, po czym przystępuje do wyjaśnienia tych dwóch zagadnień przy pomocy przypowieści o groszu, zaczynając ją wyrazem „albowiem” dowodzącym, że przypowieść ta jest dana w tym celu, ażeby potwierdzić słowa zapisane w Ew. Mat. 19:29, 30 dotyczące różnicy między udzieleniem stokrotnej zapłaty a życiem wiecznym. Drugi argument też tego dowodzi, ponieważ Jezus skończywszy przypowieść wyciąga wniosek jako dowiedziony mówiąc: „A wiele pierwszych będą ostatnimi, a ostatnich pierwszymi”, jest to ta sama uwaga, którą zrobił w Ew. Mat. 19:30; 20:1. Przerwa spowodowana zakończeniem rozdziału sprawia, iż wielu przeoczą fakt, że słowo „albowiem” rozpoczynające przypowieść jest użyte w tym celu, ażeby wytłumaczyć Mat. 19:29, 30.
(7) Wyrażenie: „A wielu pierwszych będą ostatnimi, a ostatnich pierwszymi” jest w Biblii użyte w celu określenia nie jednostek lecz klas. Poza Mat. 19:30; 20:16; Mar. 10:31 nie występuje ono nigdzie więcej w Piśmie Św. z wyjątkiem Łuk. 13:28-30, gdzie Maluczkie Stadko i Starożytni Godni są niewątpliwie przeciwstawieni. Tutaj więc odnosi się ono do dwóch klas, tzn. do nazwanych ostatnimi – Maluczkiego Stadka – stanowiących pierwszych w randze miedzy dwiema klasami rządzącymi w Królestwie i nazwanych pierwszymi, Starożytnych Godnych, jako ostatnich w randze z tych dwóch klas. Z tego powodu nasze zrozumienie słów użytych w Ew. Mat. 19:30; 20:16 i Ew. Marka 10:31 w harmonii z wyrażeniem w Ew. Łuk. 13:30 jest następujące: Ci, których wezwanie Żniwa dosięgło jako grupy na końcu, będą (z reguły) między pierwszymi w randze (Maluczkie Stadko) z dwóch duchowych klas. Ci natomiast, których wezwanie Żniwa dosięgło jako grupy wpierw (a ta grupa z reguły obejmuje wezwanych przed 11 godziną) będą ostatnimi w randze (Wielkie Grono) wśród dwóch duchowych klas. Innymi słowy, przypowieść ta jest dana przez Pana w tym celu, aby wykazać, że w związku z udzielaniem pewnych cech stokrotnej nagrody, wyobrażonej w groszu (tzn. tej cechy, której wypełnienie zdaje się być podwójnym uderzeniem Jordanu), będzie miało miejsce pewne doświadczenie wskazujące na odłączenie niektórych z ludu Bożego od Maluczkiego Stadka do Wielkiego Grona i że ci odłączeni swój grosz otrzymają dopiero po tych drugich. Wszyscy zgadzamy się z tym, że stokrotna nagroda wyobraża Pańskie błogosławieństwa dla nas jako Nowych Stworzeń w tym życiu, takie jak: specjalną znajomość głębokich rzeczy, specjalną społeczność, specjalne sposobności służby itd., jako zarodek zaszczytów Królestwa. Celem przypowieści jest wykazać różnicę w udzielaniu stokrotnej nagrody, np. w sposobnościach służby, tym dwom poświęconym klasom i że ich rozdzielenie będzie miało związek z otrzymaniem przez Wielkie Grono jego stokrotnej nagrody – grosza, tj. sposobności drugiego uderzenia Jordanu. Te ogólne uwagi pomogą nam zrozumieć zakres i cel tej przypowieści.
(8) Rozumiemy, że dniem z tej przypowieści jest okres Żniwa od 1874-1914 roku. Jest to więc symboliczny dzień trwający 40 lat. Dniem roboczym u Żydów był okres trwający 12 godzin (Jan 11:9; 9:4). A więc symboliczny roboczy 40-letni dzień miałby 12 symbolicznych godzin, a każda z nich byłaby 1/12 częścią 40 lat, czyli trwałaby 3 lata i 4 miesiące. Tak więc 12 godzin z przypowieści zaczynałyby się jak następuje: (1) październik 1874 r., (2) luty 1878 r., (3) czerwiec 1881 r.; (4) październik 1884 r., (5) luty 1888 r., (6) czerwiec 1891 r., (7) październik 1894 r., (8) luty 1898 r., (9) czerwiec 1901 r., (10) październik 1904 r., (11) luty 1908 r., (12) czerwiec 1911 r., a dzień zakończyłby się i rozpoczął wieczór w październiku 1914r. W swej broszurce o groszu C.J. Woodworth zmienił ustaloną datę dnia, którą nasz Pastor podtrzymywał od 1910 r., rozpoczynając go w październiku 1881 r. Zmienił on także godziny na okresy 3-letnie. Stąd jego dzień trwał 36 lat i skończył się w październiku 1917 r. To jednak wprowadziło go w liczne trudności: (1) Zignorował pierwszy okres wezwania Żniwa – „bardzo rano”, (2) przyjął symboliczny dzień trwający 36 lat nigdzie nie wymieniony w Piśmie Św., podczas gdy 40-letni dzień jest wymieniony (Ps. 95:7-11 itd.), (3) oznaczało to, że jego grosz, (VII Tom) wydany 17 lipca 1917 r., został rozdany zanim nastąpił wieczór, który zaczął się w październiku 1917, (4) z powyższego wynika, że wszyscy otrzymali swój grosz podczas jednego rozdawania, a nie jak w przypowieści podczas dwóch różnych. Niektóre jego wyjaśnienia różniące się od danych przez „onego Sługę”, zawierające różne nieścisłości i sprzeczności przytoczymy w dalszych paragrafach niniejszego artykułu.
(9) Przypowieść zwraca, naszą uwagę na pięć wyszczególnionych (w wierszach od 1-7) wezwań i na jedno przesiewanie (wiersze od 8-16) dotyczące tekstów podstawowych, szczegóły natomiast pozostawiamy do późniejszego omówienia w tym artykule.
(10) Ustęp ten wyraźnie wskazuje, iż dotyczy on tak Żniwa Wieku Żydowskiego jak i Żniwa Wieku Ewangelii. Dowodzi tego 1Kor. 10:11, którego poprawne (Diaglott) tłumaczenie jest następujące: „A te wszystkie rzeczy przydały