Teraźniejsza Prawda nr 207 – 1963 – str. 22
tak Jezus i Małe Stadko nauczali, kto może a kto nie może brać udziału w corocznej Wieczerzy Pańskiej. Ogólna ustawa dla nie biorących udziału jest podana w wierszu 43, gdzie słowo „obcy” [w hebrajskim dwa słowa ben nechar] znaczy cudzoziemiec. Przeto żaden cudzoziemiec nie mógł brać udziału w corocznym baranku. Ustawa dla uczestników podana w w. 47, jest wyrażona: „wszystko zgromadzenie izraelskie”. Wiersz 45 podaje szczegóły względem tych, którzy nie mieli jeść z corocznego baranka – „przychodzień” raczej powinno być (obcy) osadnik [w hebrajskim słowo toshaw znaczy (obcy) osadnik lub kolonista, nie ben nechar, ani nie ger] i „najemnik”. Wiersze 44, 48, 49 podają szczegóły względem tych, którzy mogli brać udział w corocznym baranku: (1) obrzezany kupiony sługa, (2) przychodzień, który jest gościem (w hebrajskim ger znaczy obcy, który nie jest cudzoziemcem) i (3) urodzony Izraelita.
Wiersz 48 podaje opis negatywnie wyjaśniający, kogo należy rozumieć pod nazwą obcy osadnik i najęty sługa (w. 45) a mianowicie, iż to są nie obrzezani czyli cudzoziemcy. Ponieważ obrzezanie przedstawia poświęcenie (Rzym. 2:29; Kol. 2:11-13), to obrzezani przedstawiają wszystkich poświęconych, którzy w w. 44,48, 49 są podani w trzech klasach. Zgodnie z tym rozumiemy, że obrzezany kupiony sługa przedstawia oczyszczonych członków Wielkiego Grona, gdyż ich oczyszczenie jest ponownym poświęceniem, czyli symboliczną obrzezką (epifaniczne zastosowanie 4Moj. 8:5-22); obrzezany przychodzień (ger, w. 2 48, 49) reprezentuje poświęconych, którzy nie są spłodzeni z Ducha Świętego, a urodzeni w ziemi, tj. naturalni Izraelici przedstawiają Małe Stadko.
Wyrażenie w w. 44 przetłumaczone: „sługę za pieniądze kupionego”, stosuje się w pozafigurze do Wielkiego Grona, które oczyściło swoje poplamione szaty przez okupową zasługę Chrystusa (Jud 23; Obj. 7:14; 4Moj. 8:12, 21 – Lewici epifaniczni). Cudzoziemcy, jak wykazano powyżej należą do dwóch klas: do cudzoziemskich osadników i najętych sług. Ci znów są określeni jako nie obrzezani (w. 48). Łatwo można zauważyć, którzy stanowią te dwie nie poświęcone klasy, mieszkające pomiędzy pozafiguralnym Izraelem – usprawiedliwieni [najemnik] i nieusprawiedliwieni, znajdujący się między chrześcijanami z imienia [osadnik z obcego kraju]. Innymi słowy, te dwie klasy są przedstawione na rysunku w Planie Wieków w tych częściach piramidy, które spoczywają (1) na poziomie usprawiedliwienia, na linii N i (2) poniżej poziomu usprawiedliwienia, pokazane przez p oraz q.
Tym sposobem mamy tu podaną ogólną zasadę. Lecz tam są jeszcze inne rzeczy połączone z myślą, że Wielkie Grono po swym oczyszczeniu jest przedstawione przez sługę kupionego za pieniądze. To znaczy, że póki ono jest w stanie nieoczyszczonym – niepokutującym – nie powinno obchodzić corocznej Wieczerzy Pańskiej. I z tej to przyczyny bracia oświeceni Epifanią nie powinni obchodzić z takimi Wieczerzy Pańskiej, ani zapraszać ich na swoje obchodzenie tej Pamiątki. To również znaczy, że ci, z którymi zerwano społeczność z powodu ich złych postępków, nie powinni obchodzić tej Pamiątki dopóki nie naprawią zła; ani ci, którzy zerwali społeczność z nimi, nie powinni zezwalać by nieoczyszczeni Lewici obchodzili z nimi Pamiątkę, dopóki nie pojednają się ze zborem. W końcu to znaczy, że klasa Wtórej Śmierci i wszyscy inni, zapierający się Okupu i ofiary za grzech nie powinni obchodzić Pamiątki, ani wierni nie powinni tego czynić z nimi.
W figurze był dany rozkaz (w. 46), ażeby każda rodzina izraelska, albo dwie małe rodziny działające jako jedna (w. 4), spożywały baranka w jednym domu. To wyobraża, że pozafiguralny Izrael jest jedną rodziną Bożą (każdy dom w figurze przedstawia całą rodzinę Bożą) a jako taka ma ona uczestniczyć w Chrystusie, naszym Baranku. Zakaz wychodzenia z domu (w. 46) przedstawia, że nie mamy opuszczać klasy pokropionej krwią tj. rodziny Bożej, ani nie mamy działać przeciwko niej, jak to czynią zapierający się Okupu i odszczepieńcy, którzy przez to opuszczają rodzinę Bożą. Wynoszenie mięsa baranka z domu, przedstawiałoby przyjmowanie innego poglądu od poglądu Prawdy o Okupie. Złamanie kości baranka byłoby pogwałceniem rozporządzenia Pańskiego, a to stanowiłoby figurę na ponowne krzyżowanie Syna Bożego (Żyd. 6:4-8).
Wiersz 47 daje rozkaz, iż całe zgromadzenie izraelskie miało obchodzić coroczną wieczerzę, a to nasuwa myśl, że wszyscy z pozafiguralnego Izraela – Małe Stadko, oczyszczone Wielkie Grono i poświęceni ale nie spłodzeni z Ducha – mają uczestniczyć w corocznej Pamiątce. Tak jak każdy obrzezany obcy miał te same przywileje odnośnie jedzenia baranka, jak urodzeni Izraelici (w. 49), tak i poświęceni, którzy nie są spłodzeni z Ducha, mają te same przywileje, jakie ma Małe Stadko w przyswajaniu sobie naszego Baranka. Jest tak dlatego, iż oni też przyswajają sobie przebaczenie, sprawiedliwość Chrystusową i społeczność z Bogiem, jednak ich usprawiedliwienie jest tymczasowe a nie ożywione, ponieważ nie są Nowymi Stworzeniami. Figura nie pokazuje tu różnicy względem tego jak Bóg i Chrystus działają w takim usprawiedliwieniu – tymczasowo czy dożywotnie.
„AŻBY PRZYSZEDŁ”
Ale ktoś mógłby zapytać: Dlaczego obchodzimy jeszcze Wieczerzę Pańską, skoro już żyjemy w czasie Wtórej Obecności naszego Pana i skoro powiedziane mamy w 1Kor. 11:26, aby w ten sposób śmierć Jego opowiadać, „ażby przyszedł”? Odpowiadamy, że słowo „przyjść” jest często używane na oznaczenie okresów Wtórego Przyjścia naszego Pana, wynikających z Jego przybycia we Wtórym Przyjściu. Mat. 25:31 mówi nam, że Pan przyjdzie ze wszystkimi świętymi aniołami (posłannikami) – z Małym Stadkiem. Jud 14 mówi, że On przyjdzie z świętymi tysiącami Swoimi. Widzimy z tych dwóch przytoczonych ustępów, że słowo „przyjść” odnosi się do późniejszego czasu Jego przybycia; albowiem święci nie byli z Nim w Jego przybyciu.