Teraźniejsza Prawda nr 206 – 1963 – str. 3
Chrystusowego nie ma, ten nie jest jego” (Rzym. 8:9). Jedynie ci, którzy przychodzą do harmonii z Bogiem za pośrednictwem Chrystusa i w których zamiast samolubstwa miłość staje się uczuciem rządzącym, otrzymają życie wieczne na tym czy innym poziomie istnienia.
Apostoł Paweł również przeciwstawia prawo grzechu i śmierci z prawem sprawiedliwości, świętobliwości i życiem wiecznym w liście do Rzym. 6:16-23. Cytujemy ten ustęp z przekładu Diaglotta: „Czy nie wiecie, że komu się stawiacie za niewolników ku posłuszeństwu, tegoście niewolnikami, komuście posłuszni; bądź grzechowi ku śmierci, bądź posłuszeństwu ku sprawiedliwości? Ale dzięki Bogu, że chociaż byliście niewolnikami grzechu [z powodu odziedziczonej słabości], to jednak usłuchaliście z serca sposobu tej nauki, która was wyzwoliła. A będąc uwolnieni od grzechu, staliście się sługami sprawiedliwości. (Po ludzku mówię dla słabości ciała waszego). Albowiem jakoście stawiali członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości, tak teraz stawiajcie członki wasze na służbę sprawiedliwości ku poświęceniu. Bo pókiście byli niewolnikami grzechu, byliście wolnymi od sprawiedliwości. Jakiżeście tedy w tym czasie pożytek mieli z rzeczy, za które się teraz wstydzicie? Bo koniec tychże jest śmierć. Lecz teraz, będąc uwolnieni od grzechu a zniewoleni Bogu [w poświęceniu], macie pożytek swój w poświęceniu a koniec żywot wieczny. Albowiem zapłata za grzech jest śmierć; ale dar z łaski Bożej jest żywot wieczny w Pomazańcu Jezusie, Panu naszym”.
BÓG ŹRÓDŁEM WIECZNEGO ŻYCIA
Bóg jest źródłem wiecznego życia. Szatan udzielił życia niektórym stworzeniom, tak jak to widzimy z użycia przez niego egipskich czarowników do stworzenia wężów z lasek, do wytworzenia tak bardzo licznych żyjątek, iż woda zamieniła się w krew (stała się czerwona) i do stworzenia żab. Jako wykonawca kary śmierci na rodzaju ludzkim (Żyd. 2:14), jest on także niewątpliwie odpowiedzialny za stworzenie zarazków chorób. Pominąwszy w tym zupełnie istoty ludzkie i duchowe, nie może on jednak nikomu udzielić życia wiecznego. To może uczynić tylko Bóg. On już częściowo to uczynił a w swoim czasie uczyni to w zupełności dla tych, którzy będą nadawać się do wiecznego życia (5Moj. 8:3; 30:20; 1Sam. 2:6; Ps. 21:5; 121:8; 133:3; Mat. 4:4: Rzym. 2:7; 6:23; 2Kor. 5:1; Tyt. 1:2; 3:7; 1Jana 2:25; 5:1). Nie zapominajmy nigdy, że nasz hojny Bóg jest źródłem i jedynym dawcą życia wiecznego, nawet gdy je daje za pośrednictwem Swego Syna Jezusa Chrystusa.
Bóg przez Swój Plan nie tylko jest źródłem wiecznego życia, ale także jego fontanną, jego sprawcą i dawcą; ponieważ przewidział je w Swoim Planie i dostarczył substancji, których zjednoczenie stanowi duszę jako uprzednie domniemanie i implikacja życia, a także dał je. On również opracował sposób i środki do utrzymania życia wiecznie tzn. zarządził, aby Jezus stał się Jego Przedstawicielem w udzielaniu życia od samego początku oraz dał Go, aby stał się zasłużoną przyczyną w zaofiarowaniu życia upadłej ludzkości, jak również usługującą przyczyną w udzielaniu go obecnie wybrańcom za pośrednictwem oświecenia, usprawiedliwienia, poświęcenia i wyzwolenia, a potem – w przyszłym Wieku – klasie nie wybranej i upadłym pokutującym aniołom. Bóg uczynił to przy nakładzie największych kosztów ze Swej strony, oddając nawet Swego jednorodzonego i ukochanego Syna w tym celu na wszelkie doświadczenia, jakich doznał On w Jego ludzkim życiu. Czcijmy, wychwalajmy, uwielbiajmy i służmy Bogu za Jego niewymowny dar!
STOSUNEK JEZUSA DO UDZIELANIA ŻYCIA
Podczas gdy Ojciec jest planującym źródłem wiecznego życia, jego fontanną, sprawcą i dawcą, to Jezus jest jego Przedstawicielem, tym przez którego Bóg udziela go. Jako Boski Przedstawiciel był On użyty przez Boga w dziele stworzenia do udzielenia życia wszystkim stworzeniom Bożym w niebie i na ziemi, tak jak to następujące ustępy dowodzą: 1Moj. 1:26; Jan 1:3; 1Kor. 8:6; Efez. 3:9; Kol. 1:16,17.
Nie tylko w pierwotnym stworzeniu był On Boskim Przedstawicielem w udzielaniu życia; ale także jest On Przedstawicielem Bożym w dziele odkupienia, którym zasłużył Sobie na przywilej ponownego udzielania życia ludzkości (Mat. 20:28; Jan 3:14-16; Dz.Ap. 20:28; Rzym. 3:24-26; 1Kor. 6:20; 7:23; Gal. 1:4; 4:4; Efez. 1:7; 5:2; Kol. 1:14, 20-22; 1Tym. 2:6; Tyt. 2:14; Żyd. 9:12,15; 1Piotra 1:18, 19; Obj. 5:9). Zasłużywszy sobie na ten przywilej, został On uczyniony przez Boga Przedstawicielem usługującym albo udzielającym życia obecnie wybrańcom, a potem klasie nie wybranej, dokonując tego przez dzieło nauczania, usprawiedliwienia, poświęcenia i wyzwolenia, tak jak to znowu następujące teksty dowodzą: Izaj. 25:8; Mat. 25:31-40, 46; Jan 4:14; 5:24,25,29; 6:27,40,47,50-58,68; 10:10,27; 17:2,3; Rzym. 5:21; 6:23; 1Kor. 1:30; 2Tym. 1:10; 1Jana 5:11-13, 20; Juda 21; Obj. 1:18. On będzie także takim Przedstawicielem w usługiwaniu życiem dla pokutujących upadłych aniołów (Rzym. 14:9; Efez. 1:10; Kol. 1:20; 2Tym. 4:1).
W ten sposób przy pomocy połączonej dobroci Bożej i Chrystusowej życie wieczne dostępne jest dla wybrańców, dla klasy nie wybranej i dla upadłych pokutujących aniołów. Możemy więc zawołać: „Godzien jest ten Baranek zabity, wziąć moc, i bogactwo, i mądrość, i siłę, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo” (Obj. 5:12)! A nawet możemy przewidzieć powszechny chór alleluja śpiewający: „Siedzącemu na stolicy, i Barankowi błogosławieństwo, i cześć, i chwała, i siła na wieki wieków” (w. 13)!
PROCES UDZIELANIA ŻYCIA WIECZNEGO
Życie wieczne wytwarza się za pośrednictwem długotrwałego procesu. Ono najpierw dane jest w sposób tymczasowy w pierwotnym stworzeniu wolnych moralnie istot Bożych – duchowych i ludzkich. Bóg więc zaofiarował je w sposób tymczasowy Logosowi w czasie Jego stworzenia; ono stało się Jego stałą własnością