Teraźniejsza Prawda nr 206 – 1963 – str. 11
użyjemy tekstu z listu do Żydów 8:9: „Nie według przymierza, którem uczynił z ojcami ich w dzień, któregom ich ujął za rękę, abym ich wywiódł z ziemi egipskiej; albowiem oni nie zostali w tym przymierzu mojem, a Jam ich zaniedbał mówi Pan”. Mamy tu krótką wzmiankę o Przymierzu Zakonu, które – jak powiedzieliśmy wyżej – zawiera się w czterech wymienionych księgach. „Jam ich zaniedbał [nie zwracałem na nich uwagi, odrzuciłem ich], mówi Pan”. Bóg ich odrzucił. Oni otrzymywali mniejsze kary (odrzucenia) za pogwałcenie Przymierza Zakonu. Na przykład Bóg podawał ich w różne niewole, zezwalając by na nich przychodziły od czasu do czasu, a gdy okazywali skruchę, jak to mamy przedstawione w księdze Sędziów przywracał ich do Swej łaski i dawał im nową próbę. W ten sam sposób nasz Ojciec Niebiański postępował ze Swym ludem aż do końca Wieku Żydowskiego. Niewola babilońska jest jednym z dobitnych przykładów, kiedy Bóg ich doświadczał i okazał im Swą niełaskę z powodu braku posłuszeństwa z ich strony, bo pamiętajmy, że niewola ta zaczęła się na początku drugiej części równoległości 2500-letniej i skończyła się w roku 1914, od którego to czasu Izrael przestał być karany za grzechy przeciw Przymierzu Zakonu a był tylko karany za grzechy ludzkie wraz z resztą rodzaju ludzkiego, ponieważ pogwałcił szczątki prawa Bożego jakie pozostawały w sercach ludzkich. Tu też jest wytłumaczenie straszliwych cierpień, które spadły na Izraela od października 1914. Dając Przymierze Zakonu, Bóg uczynił następującą warunkową obietnicę: że On da Izraelowi życie wieczne, jeżeli Izrael będzie posłuszny Jego Zakonowi. Treść tego Zakonu jest podana w dziesięciu przykazaniach, a także przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, gdy powiedział: „Będziesz miłował Pana Boga twojego z całego serca twego, z całej myśli twojej, z całej duszy twojej i z całej siły twojej, a bliźniego twego jak siebie samego”. Taki jest Zakon i prorocy, a Jezus Sam w sprawie tej jest autorytetem. To wymagało od Izraela, by czynił wszystko do czego trzeba by siły doskonałego człowieka. Izrael lekkomyślnie uczynił tę obietnicę, nie zdając sobie sprawy z jej istotnego znaczenia, będąc oczywiście upadłym i mając w sobie tylko resztki Bożego obrazu; nie mogli Izraelici dotrzymać tego Przymierza, lecz stale gwałcili je i byli karani za to, jak to już wykazaliśmy powyżej. Bóg trzymał ich w niewoli babilońskiej, a gdy przywrócił ich do Swej łaski, to tylko wierząca ich część powróciła do rodzinnej ziemi i tylko z tymi Bóg miał do czynienia. Przymierze Zakonu skończyło się dla tych wszystkich Żydów, którzy przyszli do Chrystusa. To jest wyraźnie nauczane w następujących tekstach: Kol. 2:14; Efez. 2:15,16; Rzym. 10:4; 2Kor. 3:14, Diaglott; Rzym. 7:1-4; Łuk. 16:10. Oczywiście Przymierze Zakonu nigdy nie dotyczyło pogan, czyli tych, którzy nie byli Żydami i dlatego nie można mówić o jego początku lub zakończeniu, gdy chodzi o pogan. Przymierze to w Wieku Ewangelii było w procesie kończenia się dla tych, ma się rozumieć Żydów, którzy nie przyjęli Chrystusa, lecz nie jest jeszcze całkowicie zakończone. Typ instytucyjny, do którego należy Przymierze Zakonu musi posiadać swą siłę obowiązkową dla poddanych sobie aż do czasu, gdy jego pozafigura wejdzie w życie. Tak więc niektóre zarysy Przymierza Zakonu przeminęły dla Żydów, którzy nie przyszli do Chrystusa: jego kapłani, ofiary, świątynia, cykle jubileuszowe, jubileusze, Dzień Pojednania, Baranek Wielkanocny itd. Stało się tak dlatego, że gdy pozafigura wchodzi w życie to figura przemija. Istnieją jednak zarysy Zakonu, które nie były jeszcze wypełnione, a więc obowiązują do dzisiaj tych Żydów, którzy nie przyszli do Chrystusa, jak np: obrzezanie (Gal. 5:3), dziesięcioro przykazań łącznie z dniem Sabatu, czyste i nieczyste pożywienie itd. Gdyby Przymierze Zakonu nie obowiązywało tych Żydów, nie mogliby być oni sprawiedliwie karani podczas Wieku Ewangelii na podstawie tego Przymierza. Fakt, że Agar – typ Przymierza Zakonu – towarzyszyła Ismaelowi, który jest typem cielesnego Izraela, w czasie jego doświadczeń na puszczy reprezentujących doświadczenia cielesnego Izraela w Wieku Ewangelii, jest dowodem, że Przymierze Zakonu jeszcze obowiązuje cielesnego Izraela (Rzym. 7:1,4). Grecki tekst drugiego listu do 2Kor. 3:7, 11, 13, jak to można widzieć z Diaglotta, wykazuje, że Przymierze Zakonu przemija, lecz nie jest jeszcze zupełnie zakończone. Ale nie prędzej się ono skończy, aż jego pozafigura – Nowe Przymierze – wejdzie w życie. Przestało ono obecnie istnieć dla tych Żydów, którzy są w Chrystusie. Ponieważ podaliśmy więcej szczegółów odnośnie Przymierza Zakonu gdzie indziej, omówiliśmy je obecnie tylko w krótkości, co jest wystarczające do wykazania naszego celu. A gdy następnie będziemy studiować Nowe Przymierze, podamy w związku z nim więcej uwag dotyczących Przymierza Zakonu.
Rozważymy jeszcze Nowe Przymierze na zakończenie tego artykułu. Jest ono nazwą użytą przez Pismo Święte, na określenie nowego zarządzenia pomiędzy Bogiem a człowiekiem, które będzie ustanowione na początku następnego Wieku i przez które Bóg zamierza na nowo przyjąć do Swej łaski rodzaj ludzki. Stosunek przymierza, w którym Adam był początkowo ze Swym Stwórcą i wynikająca z tego harmonia z Bogiem, były zależne od posłuszeństwa w stosunku do wyrażonej woli Boga i zostały utracone z powodu braku posłuszeństwa. Ten stosunek przymierza z Bogiem został odnowiony figuralnie na górze Synaj z Izraelem (2Moj. 19:1-9; 24:3-8). Przez Mojżesza jako pośrednika Bóg obiecał, że jeżeli Izrael zachowa Jego Prawo, to będzie miał życie wieczne. Inauguracja tego przymierza była dokonana przez pośrednika w czasie sześciu miesięcy po wyjściu Izraela z Egiptu, przez ofiarowanie wołów i kozłów. W tym czasie Izraelici uroczyście zgodzili się na przyjęcie tego przymierza. Następnie ofiary Dnia Pojednania były stale powtarzane co roku, „albowiem nie można rzec, aby krew wołów i kozłów miała gładzić grzechy” (Żyd. 10:1-9). Izrael nie zdołał uzyskać błogosławieństw