RÓŻNE BOSKIE PRZYMIERZA

(Ciąg dalszy z T. P. 1962, 96)

      Gal. 3:2, 3, 5 jest innym tekstem wykazującym czas działania Przymierza Sary rozwijającego nasienie: „Tego tylko radbym się nauczył od was: Z uczynków zakonu wzięliście Ducha czyli ze słuchania wiary?” Przez ręce Apostoła Pawła bracia w Żniwie Wieku Żydowskiego otrzymywali dary Ducha; także przez jego służbę otrzymywali oni spłodzenie z Ducha. A więc on zapytuje ich, czy to co im dał, stało się przez uczynki Zakonu, czy też przez słuchanie [zrozumienie i posłuszeństwo] wiary. W jaki sposób oni to otrzymali? „Takeście głupi? Począwszy duchem, teraz ciałem dokonywacie?” Czy myślicie, że jest mądrą rzeczą utrzymywać, iż będąc spłodzeni z Ducha jako Nowe Stworzenia jesteście obecnie uczynieni doskonałymi przez ciało, oraz że Bóg uczyni was doskonałymi ludzkimi istotami teraz, gdy jeszcze jesteście w ciele? „Ten tedy, który wam dodaje ducha, i czyni cuda między wami, z uczynków zakonu to czyni czy ze słuchania wiary?”. Paweł mówi tu o samym sobie powiadając: „ten, który daje wam Ducha”, albowiem przez jego służbę otrzymali oni obietnicę i spłodzenie z Ducha a w ten sposób uzyskali Wysokie Powołanie; on również czynił cuda między nimi, przeto zapytuje się, czy z uczynków Zakonu to czynił, czy też przez słuchanie [zrozumienie i posłuszeństwo] wiary. Wiara jest to: (1) umysłowe ocenienie i spoleganie serca, (2) są to te rzeczy, na których umysłowe ocenienie i spoleganie serca oparły się, tj. Prawdy, lub (3) wierność dzięki temu, iż Apostoł był pełen wierności, przez co oni mogli uzyskać to w wyniku jego służby. Oczywiście chodziło tu o tę trzecią możliwość. Wysokie Powołanie przyszło do nich dzięki posłuchowi wiary we wszystkich trzech znaczeniach tego słowa, a nie z Zakonu z Wieku Żydowskiego, lecz raczej z łaski wiary z Wieku Ewangelii. Dlatego czas działania Przymierza rozwijającego nasienie jest czasem dyspensacji wiary tj. Wiekiem Ewangelii.

      Wyjątek z Galatów 3:26-29 także dobrze się stosuje do tej myśli: „Albowiem wszyscy synami Bożymi jesteście przez wiarę w Chrystusie Jezusie [Apostoł Paweł wyjaśnia tutaj kto jest nasieniem. Są nim dzieci Boże przez wiarę w Chrystusa Jezusa, a więc rozwinięte w czasie Wieku Ewangelii. Mamy nasze miejsce przed Bogiem jako dzieci Boże, ponieważ jesteśmy w Chrystusie Jezusie członkami Jego Świętego Ciała, którego On jest Głową]. Bo którzykolwiek jesteście w Chrystusa ochrzczeni w Chrystusaście się oblekli [Być ochrzczonym w Chrystusa znaczy stać się członkiem Jego Ciała, co następuje w czasie poświęcenia, jak to widzimy z listu do Rzymian 6:1-11, gdy tekst ten jest właściwie przetłumaczony tak jak podaliśmy, to w związku z innym przedmiotem w ulepszonym przekładzie]. Nie masz Żyda ani Greka [Bóg nie traktuje nas jako Swe dzieci z punktu widzenia ludzkiego, tj. ani jako Żyda ani też jako członków innych narodowości], nie masz niewolnika ani wolnego [On nie sądzi nas zależnie od tego
kol. 2
czy jesteśmy wolni lub nie], nie masz mężczyzny i niewiasty; albowiem wszyscy wy jednym jesteście w Chrystusie Jezusie [Bóg nie patrzy na zewnętrzny wygląd ciała, lecz kładzie główny nacisk na ten fakt, że my wszyscy jesteśmy jednym w Chrystusie Jezusie i daje nam to zapewnienie]. A jeśliście wy Chrystusowi [tzn. jeżeli jesteście z Chrystusa, należycie do tej klasy w której Chrystus jest Głową a Kościół Jego Ciałem] tedyście nasieniem Abrahamowym [tym pełnym chwały nasieniem, które Bóg obiecał Abrahamowi w Przymierzu Sary], a według obietnicy dziedzicami [dziedzicami zgodnie z obietnicą, jeśli jesteście wierni w tym nasieniu]”. To więc czyni nas dziedzicami obietnicy, którą uczynił Bóg względem klasy nasienia. W ten sposób tekst ten dowodzi również, że Przymierze Sary działa w rozwijaniu nasienia podczas Wieku Ewangelii.

      Następnie zacytujemy 2Piotra 1:4 „przez co bardzo wielkie i kosztowne obietnice nam są darowane, abyście się przez nie stali uczestnikami Boskiego przyrodzenia, uszedłszy skażenia tego, które jest na świecie w pożądliwościach”. Św. Piotr mówi tu o Ewangelii, która była głoszona wiernemu ludowi Bożemu i zapewnia, iż ona ofiarowuje mu niezmiernie wielką nagrodę. Wszystkim spośród ludu Bożego były dane wielkie i cenne obietnice, tzn. nie były to rzeczy dane im w rzeczywistości, lecz rzeczy obiecane. Są to rzeczy nadziei; nadzieja ta dana była najpierw Jezusowi a następnie Kościołowi – Jego Ciału. Gdy byli oni w ciele, mieli tylko nadzieje – rzecz, której spodziewali się, lecz nie posiadali, którą gorąco pragnęli otrzymać we właściwym czasie. Treścią tej nadziei było, że przez te obietnice, które oni wzmocnili, pokładali w nich ufność, którym dali umysłowe ocenienie i spolegali na nich sercem jako na Prawdzie – jeżeli byli im wierni jako Prawdzie. jeśli byli im posłuszni i żyli zgodnie z nimi w ciągu swego życia, jeśli pozostali wierni tym obietnicom i byli pełni wiary – mogli się stać uczestnikami Boskiej natury, wyniesionymi do chwały czci i nieśmiertelności. Natura jaką Bóg obiecał Małemu Stadku jest Boska naturą, w której zawierają się nieśmiertelność i nieskazitelność; tychże nie mogą oni otrzymać w tym życiu, ale aż poza zasłoną. Otrzymają tę naturę jeśli unikną skażenia istniejącego na świecie w pożądliwościach, tj. skażenia samolubstwa. Cielesny Izrael również miał w sobie to skażenie. Oni znajdowali się pod tym skażeniem przez grzech Adamowy, który odziedziczyli, a dodatkowo popadli w skażenie za sprawą Zakonu i proroków uczących ich, którym nie byli posłuszni. Oni popadli także w skażenie z powodu odrzucenia przez nich Chrystusa i Jego poselstwa, które im głosił, ściągając na siebie i swoje dzieci straszliwą klątwę, gdy wołali: „Krew Jego na nas i na dziatki nasze”. Klątwa ta na pewno wywarła swój wpływ na Izraela podczas Wieku Ewangelii. Tylko niektórzy z cielesnych Izraelitów, przyjęli Wysokie Powołanie w Żniwie Wieku

poprzednia strona – następna strona