Teraźniejsza Prawda nr 204 – 1962 – str. 105
odnośnie poglądu autora dotyczącego słowa raah jest bezpodstawna.
(65) Czwartą czynnością Elizeusza było rozdarcie jego szat na dwie części. W symbolach biblijnych szaty przedstawiają ozdoby naszych serc i myśli. „Przetoż, przyobleczcie jako wybrani Boży, święci i umiłowani, wnętrzności miłosierdzia, dobrotliwość, pokorę, cichość” itd., „Pokorą będąc wewnątrz ozdobieni” (Kol. 3:12, 13; 1Piotra 5:5). Inne ustępy dotyczące tego samego tematu są dla studentów Biblii zrozumiałe. Rozdarcie szat zdaje się reprezentować po pełnienie wielkiego gwałtu w stosunku do po siadanych łask, a rozdarcie ich na dwie części zdaje się reprezentować dwoisty umysł, stanowiący cechę charakterystyczną Wielkiego Grona (Jak. 1:8). Ten postępek Elizeusza wskazuje na pozaobrazowe gwałcenie Prawdy, Sprawiedliwości i Miłości przez J.F. Rutheforda i jego popleczników w stosunku do tak zwanej „opozycji”. Artykuł Rutherforda „Przesiewanie Żniwa”, w swej treści srogi i zwodniczy co do faktów, stanowi ilustrację tego wielkiego niebiblijnego postępku. Na całym świecie wszyscy, stojący wiernie po stronie zarządzeń „onego Sługi”, byli traktowani niesprawiedliwie, nie miłosiernie i przedstawiani w fałszywym świetle przez tych, którzy wznosili bojowy okrzyk: „Przewód! Przewód!” A więc, pozaobrazowy Elizeusz gwałtownie rozdarł swe szaty. Stwierdzamy ponownie, że fakty powyższe jasno harmonizują z obrazem, wskazującym, że Bóg dał nam te doświadczenia. Szaty przedstawiają tak że urzędowe władze jak to jest pokazane w szatach piękności i chwały. Z tego punktu widzenia, w drugorzędnej pozafigurze, rozumiemy, że Elizeusz rozdzierający swoje szaty od góry do dołu, przekazywał całkowicie swój urząd sługi pozafiguralnemu Eliaszowi, przygotowującemu się do zajęcia stanowiska mówczego narzędzia do publiczności.
(66) Piątą czynnością Elizeusza było pochwycenie płaszcza, który spadł z Eliasza. Pięciu członków Rady Dyrekcji dozwoliło J. F. Rutherfordowi wykonywać jego zamiary i uchyliło się od udzielenia mu napomnienia „mogącego stanowić jedyny środek powstrzymujący od takiego usposobienia charakteru, do czasu i dozwoliło, aby władze wyobrażone przez płaszcz wypadły spod ich kontroli, w tym przypadku spod kontroli członków klasy Eliasza, której byli oni przedstawicielami w wykonywaniu tych władz. Ci bracia właśnie jako większość Rady byli tymi, za pośrednictwem których Kościół reprezentacyjnie sprawował kontrolę nad pewnymi ważnymi częściami płaszcza, tj. kontrolę nad ogólną pracą, literaturą Prawdy, agencjami Prawdy i finansami przeznaczonymi na rozpowszechnianie Prawdy. Z 1Król. 19:15, 16 dowiadujemy się, że Panu się upodobało aby Eliasz pomazał Hazaela, Jehu i Elizeusza. W rzeczywistości Eliasz pomazał tylko ostatniego, a Elizeusz dwóch pierwszych; pierwszego osobiście, a drugiego za pośrednictwem przedstawiciela (2Król. 8:7-14; 9:1-10). To polecenie Pańskie wskazuje, że Panu podobałoby się bardziej, gdyby Eliasz pomazał wszystkich trzech i udowodniłoby, że Panu podobałoby się bardziej, gdyby pozafiguralny Eliasz zatrzymał swój urząd jako ustne narzędzie do nominalnego
kol. 2
duchowego Izraela, dopóki by nie pomazał wszystkich trzech klas wyobrażonych przez tych trzech mężów. Bóg jednak przewidziawszy, że pięciu dyrektorów nie powstrzyma autokratycznych dążeń J. F. Rutherforda i nie wniesie sprawy do sądu (krok ten zalecali F.H. McGee i autor napominając, iż jest to jedyny sposób utrzymania kontroli nad pracą w ręku klasy Eliasza w jej przedstawicielach, tj. w większości Rady), dostosował typ i przewidział wyniki wypadków w pozaobrazie wiedząc, że On może tak pokierować wypadkami, aby wyszły na dobro obydwu prorokom. Nie zmuszał więc Bóg swego dobrego upodobania i dozwolił, aby sprawy, które choć Mu się więcej podobały nie zostały wykonane, jak w przypadku pomazania Hazaela i Jehu przez Eliasza. Pozwolił; aby uczynił to Elizeusz, przewidując wypełnienie się tego obrazu około 2800 lat później. Kiedy więc dyrektorzy nie mogli oprzeć się J. F. Rutherfordowi dostateczną rezolucją a ponadto nie wnieśli prawnego oskarżenia, aby go zmusić do zrezygnowania z owoców jego uzurpacji, pozafiguralny Eliasz, w przedstawicielach Rady (która była ciałem rozpatrującym i kontrolującym, i w związku z powzięciem decyzji dotyczącej ogólnej pracy, w ostatecznej analizie stanowiła większość) zrzucił swoją władzę jako Boskie mówcze narzędzie do nominalnego Duchowego Izraela. Elizeusz podnosząc płaszcz przedstawia pozaobrazowego Elizeusza w wodzach Towarzystwa jako jego przedstawicielach, zabezpieczających sobie władzę mówczego narzędzia do nominalnego Duchowego Izraela. Rozumiemy, że spadnięcie płaszcza z pozafiguralnego Eliasza i pochwycenie go przez pozafiguralnego Elizeusza wypełniło się w trudnych doświadczeniach wśród ludu Pańskiego w 1917 roku.
(67) Szóstą czynnością Elizeusza, opisaną w 2Król. 2:12-14 było uderzenie Jordanu. Fakt, że w tym przypadku nie ma mowy o zwinięciu płaszcza jak to uczynił Eliasz. jest w harmonii z myślą, że członkowie pozaobrazowego Elizeusza uderzając Jordan, nie użyli wszystkich środków posiadanych przez siebie do uderzenia, tj. ulotek, kazań i IV To mu. Fotodrama prawie wcale nie była używaną. Te rzeczy, którymi można było uderzyć o wiele silniej, nie były wcale użyte tak więc Elizeusz uderzył Jordan nie zwiniętym płaszczem. Jak w przypadku pozafiguralnego Eliasza, tak i w przypadku pozafiguralnego Elizeusza, uderzenie było dokonane przez Wielkie Grono jako Nowe Stworzenia, uznani jedni przez drugich posiadali pewne artykuły Prawdy, kontrolę nad prowadzoną praca (wykonywaną reprezentacyjnie przez J.F. Rutherforda), część odpowiedniej Prawdy oraz cześć tylko odpowiednich gałęzi dzieła wykonywanej pracy i konieczne fundusze. To wszystko używali do strofowania tych, którzy twierdzili, że wykonują władzę z upoważnienia Bożego i ich stronników, skazali ich instytucje na zniszczenie a ich wodzów na usunięcie z urzędów i ukaranie za popełnione złe czyny. W ten sposób zostali w Chrześcijaństwie przez uderzenie rozłączeni konserwatyści i radykałowie.