Teraźniejsza Prawda nr 202 – 1962 – str. 69
w 1Moj. 12:1-4: „I rzekł Pan do Abrama, wynijdź z ziemi [z Ur Chaldejskiego] twej i od rodziny [krewnych] twojej, i z domu ojca twego, do ziemi, którąć pokażę [ziemię Chananejską]. A uczynię cię w naród wielki [tym wielkim narodem będzie po pierwsze prawdziwy cielesny Izrael, po drugie prawdziwy duchowy Izrael], i będęć błogosławił [Bóg obiecał, że go wielce uszczęśliwi], i uwielbię imię twoje [w ang., uczynię wielkie imię twoje” – dam ci wielką reputację, wielki urząd i wielkie stanowisko między ludem Bożym], i będziesz błogosławieństwem [będziesz powodem pomyślności dla wielu]. I będę błogosławił błogosławiącym tobie [takich, którzy wyświadczą mu dobro, „Bóg będzie błogosławił]; a przeklinające cię przeklinać będę [tych, którzy odrzucą go, a którzy często reprezentują Boga – Bóg przeklnie]; i będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi [tu jest dana obietnica, że wszystkie narody ziemi będą błogosławione przez nasienie Abraham owe]. Tedy wyszedł Abram [z Ur Chaldejskiego], jako mu rozkazał Pan. Poszedł też z nim i Lot [towarzyszył mu w tej podróży]”.
Gdy Abraham był jeszcze w Ur Chaldejskim, Bóg zaproponował uczynienie z nim przymierza (Dz. 7:2, 3) lecz przywiązał do tego pewne warunki, które Abraham musiał wypełnić, zanim Bóg uczynił z nim przymierze. Do warunków tych należało: opuszczenie (1) swego kraju, (2) swych krewnych, (3) domu ojca swego i (4) pójście do wskazanej ziemi, którą okazała się ziemia Chananejską (1Moj. 12:1). Dopiero wtedy gdy Abraham wypełnił te warunki, Bóg zawarł z nim przymierze. Musiał on dowieść przez poddanie się powyżej wskazanym czterem próbom, że był godny przymierza i to przedtem zanim Bóg mu je dał (zatwierdził). Podczas gdy przymierze było mu zaproponowane warunkowo w Ur Chaldejskim, nie było ono mu dane (zatwierdzone) aż do czasu, gdy wypełnił warunki, od których ono zależało a w chwili ich wypełnienia zostało „zatwierdzone” (Gal. 3:17). Wynika z tego, że przymierze nie było mu dane (zatwierdzone) w Ur Chaldejskim, ale przy jego wejściu do ziemi Chananejskiej. Św. Szczepan mówi nam, że te warunki były zaproponowane Abrahamowi w Ur Chaldejskim do wypełnienia, ale ani słowa nie mówi o tym, że przymierze zostało uczynione (zatwierdzone) z Abrahamem w Ur Chaldejskim. Związek zaś pomiędzy tekstem 1Moj. 12:1 i 1Moj. 12:2, 3 dowodzi, że warunki wspomniane w w. 1 musiały być wypełnione zanim obietnice z w. 2 i 3 stały się własnością Abrahama. Gdy te warunki zostały wypełnione, Bóg „zatwierdził” względem niego przymierze, a Św. Paweł stwierdził, że w 430 lat po „zatwierdzeniu” przymierza był dany Zakon (Gal. 3:17.)
Upodobało się Bogu posłużyć się Abrahamem i jego trzema żonami, a raczej jedną żoną Sara oraz dwiema nałożnicami Agarą i Keturą (1Moj. 25:6) dla przedstawienia spraw związanych z trzema wielkimi przymierzami. To początkowe i wszystko obejmujące przymierze z Abrahamem jest zapisane w 1Moj. 12:2, 3. Składa się ono z siedmiu części czyli siedmiu obietnic i jest streszczeniem Planu Bożego; a wszystkie
kol. 2
późniejsze przymierza Boże są skuteczne przez to co ono obiecuje. Pierwsza obietnica „Uczynię cię w naród wielki” stosuje się w pozafigurze do całego nasienia w ogólności, lecz specjalnie stosuje się do Chrystusa (Głowy i Ciała) – narodu czyniącego pożytki i świętego (Mat. 21:43; 1Piotra 2:9). Ta pierwsza obietnica Przymierza Abrahamowego jest rozwinięta w 1Moj. 22:16-18, gdzie występuje jako Przymierze Związane Przysięgą, bo Bóg dodał do niego przysięgę (1Moj. 22: 16; Żyd. 6:13-20,21). To przymierze posiada dwie części, niebiańską i ziemską, jak na to wskazują wyrażenia: nasienie jak „gwiazdy niebieskie” i nasienie jako „piasek na brzegu morskim”. Każde z tych nasion jest z kolei podzielone na dwie klasy: niebiańska na Małe Stadko i Wielkie Grono, ziemska na Starożytnych i Młodocianych Godnych. Ostatecznie nasienie w uzupełnieniu będzie zawierać w sobie wierną klasę restytucyjną a specjalnie Żydów w ich charakterze błogosławienia całej ludzkości (Rzym. 11:29; Mat. 25:34-40). Ta część Przymierza Związanego Przysięgą, która jest tylko rozwinięciem pierwszej obietnicy początkowego Przymierza Abrahamowego i która stała się stosowną do Chrystusa (Głowy i Ciała), jest przedstawiona przez Sarę. Sara nie jest figurą na te części Przymierza Związanego Przysięgą, które rozwijają Wielkie Grono, Starożytnych i Młodocianych Godnych, oraz wierną klasę restytucyjną. Ona figuruje te obietnice tylko, które rozwijają Chrystusa Głowę i Ciało (Gal. 3:15-29; 4:23-31; Rzym. 9:7-9). Że część Przymierza Związanego Przysięgą rozwinęła Starożytnych Godnych, możemy zauważyć z Dziejów Apostolskich 3:25, gdzie Św. Piotr przemawia do pewnych prawdziwych Izraelitów wyznających Chrystusa, którzy byli z klasy Starożytnych Godnych, żyjących pod koniec Wieku Żydowskiego, a na początku Wieku Ewangelii i. którym dano przywilej przeniesienia ich do niebiańskiej części przedstawionej przez Sarę w Przymierzu Związanym Przysięgą. Tekst do Żydów 6:12-17 częściowo oraz do Żydów 11 w całości a w szczególności w. 39 dowodzą, że Starożytni Godni byli poddanymi Przymierzu Związanym Przysięgą w jego ziemskiej części. Z niektórych innych tekstów Pisma Świętego nie tak jasnych jak powyższe wnosimy, że Wielkie Grono i Młodociani Godni są podobnie rozwijani przez dwie inne części Przymierza Związanego Przysięgą; odnosi się to także do wiernej klasy restytucyjnej (Żyd. 11:12). Te części Przymierza Związanego Przysięgą nie są przedstawione przez żadne z żon Abrahama.
Że Przymierze Zakonu jest przedstawione przez Agar (ucieczka), która była dodana do Sary (księżniczka), jest wyraźnie nauczane w liście do Gal. 4:23-31. Ponieważ część obiecująca potomstwo (nasienie) początkowego Przymierza najpierw dana bez przysięgi 'jako pierwsza obietnica pierwotnego Przymierza Abrahamowego była 430 lat przed Zakonem, fakt ten był przedstawiony przez to, że Sara była prawdziwą żoną Abrahama od lat, przedtem nim wziął on Agar jako nałożnicę. Lecz tak jak nałożnica zrodziła syna przed Sara, tak i Przymierze Zakonu