Teraźniejsza Prawda nr 202 – 1962 – str. 67
w znaczeniu, iż jesteśmy zdolni być karmionymi przez nią, Apostoł cytuje Izajasza 54:1. Podobnie jak Sara, która jako młoda małżonka aż do późnej starości pozostawała bezpłodną choć była zamężną, tak ta do której stosują się cytowane słowa, była bezpłodna jako młoda małżonka aż do późnej starości, pomimo iż była zamężna (w. 6). I tak jak Sara czuła się na podobieństwo wdowy opuszczona, pozostając z powodu bezpłodności w pohańbieniu i żalu, podczas gdy inna – Agar, została wzięta na jej miejsce, tak i La do której skierowane są te słowa, czuła się niby wdowa opuszczona, pozostając z powodu bezpłodności w pohańbieniu i żalu (w. 4, 6, 1), kiedy inna (Przymierze Zakonu jako pozafiguralna Agar) była wzięta na jej miejsce. I tak jak Sara, że tak powiemy, była znowu przyjęta za żonę i porodziła Izaaka, tak ta o której tu mowa, została przyjęta na nowo za żonę i została matką dzieci jej Męża – Boga (w. 5-8). Jej Mąż przyrzekł pod przysięgą (w. 9) wierność dla niej i dobrobyt dla jej dzieci, co było obietnicą bezwarunkowego Przymierza na podobieństwo przymierza danego Noemu po potopie, a ta przysięga uczyniona jej dowodzi, że ona nie jest tylko obietnicą związaną przez przysięgę. Wiersz 17 porównany z wierszami 9, 10 dowodzi, że ona składa się ze sług Pańskich połączonych przysięgą z Jego przymierzem popartym przysięgą. To dowodzi, że pozafiguralną Sara jest obietnica związana przysięgą dana Chrystusowi (Głowie i Ciału) ze wszystkimi jej biblijnymi opracowaniami oraz sługami, którzy stosują je do dzieci Bożych – do Chrystusa (Głowy i Ciała) w Przymierzu Związanym Przysięgą. Tak więc nasz pierwszy dowód z listu do Galat. 4:22-31 i 1-17 wykazuje, że nasza trzecia definicja słowa przymierze była prawidłowa. Podczas jego pozostawania w bezpłodności i praktycznym opuszczeniu, osobami, które usługiwały tej części Przymierza Sary byli wierni Starego Testamentu, których smutek, służba i cierpienia, są opisane u Izajasza 54, Żydów 11 i 1Piotra 1:10-12.
Inny dowód trzeciej definicji znajduje się w Dziejach Apostolskich 3:25. W poprzednich wierszach Św. Piotr powiedział, że wszyscy prorocy – począwszy od Enocha (działającego jako Melchizedek), Noego i Abrahama (Jud 14, 15; 1Moj. 9:26, 27; 20:7) przepowiedzieli czasy kiedy Chrystus (Głowa i Ciało) powróci w Tysiącleciu i wprowadzi odświeżenie, dosłownie bujny rozrost wzrastającej i zielonej trawy, która będąc wyciętą i uschłą od słońca ponownie wzrasta po obfitych deszczach jakie na nią spadły. To przedstawia restytucję wszystkich rzeczy utraconych przez upadek Adama – powrót każdego szczegółu obrazu i podobieństwa Bożego. Apostoł Piotr postępując dalej nadmienia D dwóch częściach matki dzieci Bożych, którą z jego zacytowania trzeciej obietnicy Przymierza Związanego Przysięgą, rozpoznajemy natychmiast, iż jest pozafiguralną Sara. Te dwie części matki są to: (1) Przymierze Związane Przysięgą (1Moj. 22:16-18); to jest widoczne z zacytowanej przez Św. Piotra części tego Przymierza: „w nasieniu twoim błogosławione będą
kol. 2
wszystkie narody ziemi” (1Moj. 22:18) i (2) prorocy, którzy przez pisma Starego Testamentu służyli Chrystusowi (Głowie i Ciału) w różnych opracowaniach wszystkich trzech zarysów tego przymierza (1Piotra 1:10-12). „Wyście synami (1) prorockimi i (2) przymierza, które postanowił Bóg z ojcami naszymi, mówiąc do Abrahama: „A w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”. S w. Piotr zwraca się do nich jako do synów (dzieci) pozafiguralnej Sary, ponieważ poprzednia część jego kazania, składająca się z przytoczeń ze Starego Testamentu wprowadziła już ich jako Izraelitów poświęconych w Mojżeszu do Chrystusa przez wiarę (1Kor. 10:1, 2); a w wierszu 26 Apostoł mówi im, że to błogosławieństwo od Boga w Chrystusie było zamierzone dla ich oczyszczenia od wszelkiej ludzkiej zmazy (2Kor. 7:1).
Jeden jeszcze dowód na tę trzecią definicję jest wyrażony przez Św. Pawła w liście do Galatów 4:19, który jest poprzedzeniem i wstępem do jego wyjaśnienia typów Sary i Agary. W tym wyjątku Św. Paweł wyraźnie przedstawia siebie jako część matki (pozafiguralną Sara jest nią) duchowych dzieci Bożych i powiada, ze jako taka „rodził je w boleściach”, co oczywiście jest funkcją matki: „Dziatki moje, które z boleścią rodzą, ażeby Chrystus był wykształtowany w was”. Z powodu że Apostołowie Jan i Piotr są częścią tej matki, tych którym służą tymi obietnicami, nazywają swymi dziećmi (1Jana 2:1, 12, 14, 18, 28; 1Piotra 5:13). Te dowody wykazują biblijne podstawy trzech definicji.
Teraz podamy niektóre szczegóły na temat Przymierza Adamowego, które było przymierzem warunkowym. Nie było pisanego przymierza pomiędzy Bogiem a Adamem, lecz istniało przymierze samo przez się a to z tego względu, bo Adam był stworzony na obraz i podobieństwo Boże jako doskonały człowiek. Ojciec Adam, stworzony na ludzkim poziomie na obraz Boga. miał wszelkie prawa należące do doskonałej ludzkości. Bóg dał mu, jako prawo do życia, przywilej doskonałej egzystencji na tak długo, jak długo pozostanie on w harmonii ze sprawiedliwością. Bóg dał mu również prawa życiowe, tj. przywilej posiadania doskonałego ciała z doskonałym życiem, przywilej rozmnażania rodzaju ludzkiego z doskonałym życiem, przywilej doskonałych warunków klimatycznych, zdrowotnych, żywnościowych, domowych, atmosferycznych itd., przywilej kontrolowania ziemi jako jej władca i wszystkiego co na niej jest, a także przywilej doskonałego obcowania z Bogiem i człowiekiem. Te błogosławieństwa podlegały warunkowi posłuszeństwa; istniało bowiem przymierze obejmujące Boga i Adama (Ozeasz 6:7, uwaga marginesowa i R.V.). Tak długo jak Adam przestrzegał swej części przymierza, tak długo Bóg rozciągał nad nim prawa, które mu nadał jako dar przy jego stworzeniu. Prawo do życia i towarzyszące mu prawa życiowe – wszystkie były objęte w tym, że Adamowi jako doskonałej istocie zostały udzielone warunkowe dary przy stworzeniu go. Mógł on je posiadać tak długo, jak długo pozostawał w zgodzie