Teraźniejsza Prawda nr 202 – 1962 – str. 66
Jako przykłady użycia słowa przymierze w trzecim najszerszym znaczeniu, zacytujemy Przymierza: Mojżesza, Sary, oraz Nowe Przymierze w wypadku, gdy są one przedstawione obrazowo jako żony Boga (Gal. 4:21-31; Izaj. 54; 60:6 por. z 1Moj. 25:1-5.) To wymaga wyjaśnienia, a po wyjaśnieniu dowodu. W dodatku do warunkowych obietnic Przymierza Zakonu i ich odpowiednich nauk, instytucji, zarządzeń itd., przymierze w tym znaczeniu tego słowa obejmuje każdego Izraelitę w jego możliwości służenia naukami, instytucjami i zarządzeniami przymierza, tzn. zaopatrzeniami przymierza, swoim współbraciom Izraelitom, którzy będąc tak zaopatrywani są dzieckiem lub dziećmi Przymierza Zakonu. Zauważmy dobrze tę różnicę: nie tyle chodzi tu o osoby, lecz raczej o możliwości tych osób. Kiedy Izraelici służyli zaopatrzeniami Przymierza jeden względem drugiego, działali oni jak matka pozafiguralna Agar (Gal. 4:24, 25), kiedy zaś byli karmieni tymi zaopatrzeniami przez swych braci, działali jak dziecko – pozafiguralny Ismael (Gal. 4:25, 29, 30).
Z tego punktu widzenia Mojżesz na pierwszym miejscu był tą matką, nie z uwagi na jego zdolność dawania zaopatrzeń Przymierza (z tego względu był on Pośrednikiem Przymierza), lecz ze względu na jego zdolność zastosowywania tych zaopatrzeń do narodu izraelskiego potem gdy one już były dane. Do pomocy Mojżeszowi byli dodani starsi ludu, a szczególnie dwunastu książąt, 70 sędziów i kapłani, którzy ze względu na swą zdolność usługiwania Izraelowi zaopatrzeniami Przymierza, byli na drugim miejscu częścią tej matki. Do nich następnie dodano Lewitów, rodziców, proroków, a na ostatek każdego ktokolwiek chciałby uczyć swych współbraci Izraelitów tych zaopatrzeń. Tym sposobem ci wszyscy z narodu izraelskiego, którzy byli zdolni do karmienia swoich współbraci słowem itd. Przymierza, stanowili tę matkę. W takim sprawowaniu tego urzędu karmienia, oni byli żoną Jehowy – pozafiguralna Agarą, karmiącą Izraelitów jako swe dzieci. Żona ta egzystowała zanim przyszli do góry Synaj; ona już była w Mojżeszu, Aaronie i starszych Izraela, którzy nauczali ten naród w ogólności i w głowach rodzin, pouczających swe rodziny w szczególności o niektórych zarządzeniach Święta Przejścia, które jako takie funkcjonowały już w Egipcie, z którego jak Bóg nas zapewnia – wezwał Izraela, Swego Syna (Ozeasz 11:1.) Mojżesz nie był w tym wypadku przyjacielem Oblubieńca, ponieważ przyjaciel Oblubieńca nie mógł być użyty ani potrzebny dla żadnej z Ojcowskich symbolicznych żon, tak jak to przedstawione w Abrahamie, który bez żadnego przyjaciela Oblubieńca wziął swą niewolnicę Agar za nałożnicę, a nie w całości za żonę; tak samo uczynił z Keturą (1Moj. 25:5, 6). Będąc nałożnicą (podczas gdy Sara była w całości żoną) Keturą nie mogła być następczynią Sary, przedstawiającą to samo co tamta. Keturą nie mogła być też nią i z innego powodu a mianowicie: jej synowie nie byli współdziedzicami z Izaakiem, lecz
kol. 2
zostali odprawieni z domu Abrahama, aby nie uczestniczyli z Izaakiem w jego dziedzictwie (1Moj. 25:5, 6).
[W narodzie izraelskim istniał zwyczaj, że pomiędzy zaręczynami a ślubem wszelkie komunikacje między zaręczonymi były załatwiane przez przyjaciela wyznaczonego do tego celu, a zwanego przyjacielem oblubieńca (Jan 3:29 wyj. z dykcjonarza biblijnego). Z tego punktu widzenia brat Johnson pisze, że Mojżesz w tym wypadku nie był przyjacielem Oblubieńca, gdyż takowy nie był potrzebny – przyp. tłum.].
Obecnie przejdziemy do Przymierza Kościoła jakie działa obecnie w trzecim znaczeniu tego słowa. Ono składa się z obietnic związanych przysięgą (tylko w ich zastosowaniu do Chrystusa – Głowy i Ciała), ze wszystkimi opracowaniami jakie znajdujemy w wielu tekstach Starego Testamentu i we wszystkich tekstach Nowego Testamentu, i z braci zdolnych do usługiwania w tych rzeczach jedni drugim. A zatem matka w ostatnim zarysie trzeciego znaczenia tego wyrazu, składa się z braci usługujących współbraciom w objaśnianiu zaopatrzeń Przymierza. Tymi usługującymi braćmi są: przede wszystkim nasz Pan, następnie Apostołowie, potem prorocy (zarówno Starego Testamentu jak i nieapostolscy nauczyciele Kościoła powszechnego w Wieku Ewangelii), następnie ewangeliści, dalej pasterze czyli nauczyciele a na koniec nie oficjalni bracia Kościoła mający zdolność karmienia współbraci zaopatrzeniami Przymierza. Tak więc w ostatecznej analizie, pozafiguralna Sara w ostatnim zarysie Przymierza w najszerszym znaczeniu tego słowa, składa się, oprócz pisarzy Starego Testamentu, ze wszystkich członków Małego Stadka zdolnych w służeniu jedni drugim, podczas gdy Izaak wyobraża te same osoby, z wyjątkiem pisarzy Starego Testamentu, w znaczeniu odbierania pokarmu jeden od drugiego. Jedynym wyjątkiem pod tym względem jest nasz Pan. On nie był karmiony przez Swych braci z Małego Stadka; lecz był karmiony przez pisarzy Starego Testamentu, którzy stanowią część pozafiguralnej Sary, jak to wykażemy później. W przyszłym Wieku Nowe Przymierze, jako żona Jehowy w trzecim znaczeniu tego słowa, będzie obejmować odpowiednie obietnice, nauki itd., a także tych, którzy będą je zastosowywać do klasy restytucyjnej: (1) Chrystusa (Głowę i Ciało), (2) Wielkie Grono, (3) Starożytnych i (4) Młodocianych Godnych, (5) wierzącego Izraela i ostatecznie (6) wszystkich wiernych klasy restytucyjnej (Mat. 25:34-40).
Podamy teraz biblijny dowód na trzecie znaczenie słowa przy mierze, gdy jest o nim mowa jako o żonie Jehowy. Przy omawianiu Przymierza Zakonu i tej części Przymierza Związanego Przysięgą, która odnosi się do Chrystusa (Głowy i Ciała) S w. Paweł w liście do Galatów 4:21-31 pod symbolem żon Jehowy (Boga a nie Chrystusa) wymienia Sarę jako figurę przymierza drugiego i Agar jako figurę przymierza pierwszego. Na dowód, że Sara jest matką nas wszystkich jako członków klasy Chrystusowej