Teraźniejsza Prawda nr 200 – 1962 – str. 18
zwrócić uwagę, że to jest tylko opinia F.H. McGee, że nasza interpretacja stanowi ośmieszanie, opinia nie tylko nie uzasadniona, lecz także przeciwna faktom. Wyjaśnione tu doświadczenie nie było śmieszne, lecz bardzo przykre i bolesne, jak o tym wiedzą wszyscy znający te wydarzenia.
(54) Przypominamy sobie, że nasz drogi Pastor nam powiedział, że rozdzielenie Eliasza i Elizeusza nie będzie połączone z rozbieżnością w zakresie doktryn religijnych i rzeczywiście, w harmonii z tym oświadczeniem stwierdzamy, że wypełnione fakty potwierdzają słuszność tego wyjaśnienia. Z rozdzieleniem miały związek sprawy porządku, praw i reguł. Lekka aluzja do tarcia między prorokami zawarta jest w słowie parad przetłumaczonym w 2Król. 2:11 przez: rozłączyły obydwóch”, a słowo to zdefiniowane w najlepszym słowniku hebrajskim Geseniusa na str. 688, kol. 1, par. 2, wydanie Bagstera, znaczy: „rozłączyć przez rozłam”. Przyczyna niesugerowania przez typ w sposób wyraźny nieporozumienia między ogółem ludu Bożego w czasie rozdzielenia i po rozdzieleniu tkwi w różnych rozważaniach: po> pierwsze, rozdzielenie przyjaciół na skutek próby samo przez się implikuje różnice osobiste; a po drugie, chodziło o pokazanie, że wina nie ciążyła na ogóle ludu Bożego, lecz na niektórych jednostkach zobrazowanych przez jeźdźców, którzy rozpętali zaburzenie wśród wielu. Także nie powinniśmy przypuszczać, że jeźdźcy nie stanowili części ludu Bożego, ponieważ wyrażenie: „wozie Izraelski i jazdo jego” zawiera w sobie takie znaczenie. Raczej myślimy, że są pokazani oddzielnie od Eliasza i Elizeusza w celu zobrazowania faktu, że „obecny zarząd” w jego stosunkach z Rada i ogólnym dziełem nie zachował pokoju i jedności, stanowiących „odpocznienie” ludu Bożego w ogólności. Obawiamy się, że szukali innych rzeczy interesujących ich więcej aniżeli dobro Syonu.
(55) Wypada powtórzyć tu poprzednią uwagę: „rozdzielenie Eliasza od Elizeusza, Eliasz był wzięty (lackach) od Elizeusza. zostało dokonane przez wjeżdżający między nich wóz. Należy dobrze zapamiętać znaczenie hebrajskiego słowa lackach „wzięty” i nie mieszać ze znaczeniem hebrajskiego słowa „nasaah: „wzięty do góry”, jeśli się chce jasno zrozumieć ten przedmiot, gdyż wóz przejeżdżający między nimi zabrał Eliasza daleko od Elizeusza, jak w anty typie Maluczkie Stadko było wzięte daleko od Wielkiego Grona przez wkraczające między nie Stowarzyszenie. Po i tylko to należy rozumieć przez wzięcie Eliasza od Elizeusza.
(56) Doświadczenie z wichrem, nastąpiło w typie po doświadczeniu rozdzielenia proroków przez wóz. Jak jesteśmy wszyscy tego świadomi, „on Sługa” nauczał, że doświadczenie z wichrem przedstawia opuszczenie przez Kościół tej ziemi. To zostało rozważone zgodnie z wydarzeniami pozafigury; chronologiczne następstwo wydarzeń w historii przedstawiającej czynności Eliasza i Elizeusza w 2Król. 2:11-12 nie jest zamierzone w celu przedstawienia
kol. 2
następstwa wydarzeń w pozaobrazie; raczej, zgodnie z procedurą często stosowana w Biblii, wszystko co było powiedziane o Eliaszu obejmowało kompletny ciąg wydarzeń, zanim w zupełności zostały opisane czyny Elizeusza, bez względu na chronologiczne następstwo wydarzeń w pozafigurze, w której chronologiczny porządek wydarzeń różni się od typowego. Zgodnie z tym rozumiemy, że w pozaobrazie upływa pewien okres jakiejś liczby lat pomiędzy rozdzieleniem Maluczkiego Stadka od Wielkiego Grona i opuszczeniem tego świata przez Maluczkie Stadko. W czasie tej przerwy nastąpiły wydarzenia stanowiące nie tylko pozafigurę czynów Elizeusza, opisanych w wierszach 12-14, lecz także czynów później przez niego dokonanych. Pan niewątpliwie zaaranżował typ w ten nieoczekiwany sposób, w celu ukrycia myśli aż do momentu następującego po wypełnieniu, aby w czasie wypełniania serca wszystkich były doświadczone w sposób zupełniejszy. Doświadczenia te wypełniły idę.
(57) Pan często przestania porządek następstwa wydarzeń, aby ukryć myśl, jak wszyscy wiemy, np.: (1) w ustępie doktrynalnym, Rzym. 8:30, F. 182, par. 1; (2) w ustąpię proroczym, Joel 2:28, 29, E. 164, par. 1 i w notatce przytoczonej przez „onego Sługę”, jako przykłady takiego przestawienia. (W ostatnim ustępie Pan opisuje najpierw błogosławieństwa restytucyjne a następnie błogosławieństwa Wieku Ewangelii w taki sposób, że kwestia pozostała niejasna aż do prawie całkowitego wypełnienia się części proroctwa danej na drugim miejscu i zanim zrozumiano, że pierwsza część wypełni się w późniejszym czasie). I (3) w godnym uwagi i dobrze znanym typowym ustępie 3Moj. 16:15-22. Tutaj Bóg nie zważając na chronologiczny porządek wydarzeń, jaki powinien mieć miejsce w pozaobrazie, opisuje w sposób kompletny jedną serie wyda rżeń po drugiej nie mieszając w typowym przedstawieniu obu serii wydarzeń w sposób, który mógłby jasno zaznaczyć chronologiczny porządek ich realizacji w pozaobrazie, na przykład: (1) Kozioł Pański jest poświęcony najpierw a (2) krwią jego pokropiona jest Ubłagalnia; wtedy (3) następuje procedura z Kozłem Azazela. W pozafigurze wszystko, co było czynione z Kozłem Azazela po jego przywiązaniu do drzwi i rzuceniu losów na oba kozły, będzie dokonane przed pokropieniem Ubłagalni krwią Kozła Pańskiego. Wiemy o tym, ponieważ wszyscy członkowie Wielkiego Grona będą musieli umrzeć przed pokropieniem pozaobrazowej Ubłagalni krwią pozafiguralnego kozła, tj., zanim Chrystus pojawi się w obecności Boga w celu dokonania pojednania za świat. Bo gdyby Chrystus pojawił się przed Bogiem w celu dokonania pojednania na korzyść świata, zanim by całe Wielkie Grono umarło, wówczas ci członkowie Wielkiego Grona, którzy by jeszcze pozostawali w ciele, straciliby przykrycie krwi pozaobrazowego Cielca a w konsekwencji poszliby na Wtóra Śmierć; bo Wielkie Grono jest „domem” pozaobrazowego Aarona, za który dom, tak dobrze jak „za się”, tj. ciało pozaobrazowego Aarona, ostatni czyni pojednanie przez przypisanie zasługi pozaobrazowego