Teraźniejsza Prawda nr 199 – 1961 – str. 140
pracy usprawiedliwienia i poświęcenia, oraz pozaobrazowych Merarytów w wydawaniu, publikowaniu i rozpowszechnianiu Biblii oraz innych chrześcijańskich dzieł. Wyruszenie zaś Gersonitów i Merarytów (w. 17) wyobraża rozpoczęcie przez ich pozafigury owych służb. Postęp pierwszych jest postępem drugich, a przybycie pierwszych do Faran, jest dojściem Lewitów do warunków Królestwa w Epifanii.
(35) Wiersz 18 wprowadza podróżowanie drugiego obozu – obozu Rubena (oto syn). Jak już powiedzieliśmy, sztandar tego obozu miał wyhaftowaną postać orła. Wykazaliśmy już, że postać ta wyobraża mądrość Bożą. Wykazaliśmy również, że mądrość jest centralną myślą w szafarskich doktrynach trzech wyznań przedstawionych przez trzy pokolenia w obozie na południe od namiotu zgromadzenia. Zgodnie z wyjątkiem w 4Moj. 2:2, wykazującym, iż ponadto, że każdy obóz miał jedną chorągiew, która nie była oznaką pokolenia stojącego na czele odnośnego obozu, każdy z dwunastu pokoleń posiadał swój znak. Te to właśnie dwanaście znaków domów ich ojców reprezentowały dwanaście pokoleń podobnie jak dwanaście drogich kamieni w napierśniku Arcykapłana. Przedstawiały one to samo co i tamtych dwanaście klejnotów, a mianowicie dwanaście najważniejszych cnót charakteru chrześcijańskiego odpowiadających dwunastu drogim kamieniom w fundamentach murów Nowego Jeruzalemu (Obj. 21:19-21), oraz dwunastu owocom drzewa żywota (Obj. 22:2). Zgodnie z tym, pokolenie Rubena było pierwszym pokoleniem obozu na południe od namiotu zgromadzenia i jako takie przedstawiało Kościół Grecko-Katolicki. Doktryna szafarska tego Kościoła jest następująca: Chrystus był specjalnym przedstawicielem Boga we wszystkich Swych twórczych, objawieniowych i opatrznościowych dziełach w Swej przedludzkiej naturze, w Swym dziele odkupienia w ludzkiej naturze, w Swych dziełach pouczenia, usprawiedliwienia, poświęcenia i wyzwolenia względem Kościoła i świata, oraz w dziełach Namiestnictwa w Jego poludzkiej naturze poprzez cały wszechświat i po nieskończone czasy. Taka bowiem była niewątpliwie nauka o kierownictwie Kościoła Grecko-Katolickiego.
(36) Członkiem Małego Stadka, który rozpoczął ruch Małego Stadka o Chrystusie i Jego urzędzie przedludzkim, ludzkim, i poludzkim był Apostoł Jan. Przedstawił on te doktrynę, przeciwstawiając się Gnostycyzmowi typu popieranego przez Ceryntusa. Według Polikarpa, Jan przypadkowo spotkawszy Ceryntusa w publicznej łaźni, szybko wybiegł z budynku lękając się by nie zawalił się on na głowę heretyka. Święty Jan w swojej Ewangelii, Listach i Objawieniu mówi o przedludzkim, ludzkim i poludzkim urzędzie Chrystusa. Myślą bowiem jego jest, że Logos, pierworodny Syn Boży był Jego aktywnym wykonawcą w dziele stworzenia, objawienia i opatrzności zanim stał się istotą ludzką; że stał się On człowiekiem, by być wykonawcą Bożym w dziele odkupienia i stał się Boskim w Swym zmartwychwstaniu, by działać jako Boży wykonawca
kol. 2
w nauczaniu, usprawiedliwieniu, uświęceniu i wyzwoleniu dla Kościoła oraz świata, a także jako namiestnik Boga w rządzeniu całym wszechświatem. Będąc Apostołem, a także członkiem gwiazdy Smyrneńskiej, Święty Jan nie miał specjalnego towarzysza pomocnika (nie będąc jednym z pozaobrazowych 70 nauczycieli żyjących w okresie między Żniwami) jakiego mieli inni członkowie gwiazdy między dwoma Żniwami. Polikarp jednak, który umarł w roku 155 albo 166 po Chr. jako pierwszy z 70 pomiędzy dwoma Żniwami i jako członek gwiazdy z pierwszej pary z tych 70 (gdyż drugim był Polikrates z Efezu) przyłączył się po śmierci Jana w rozgłaszaniu tego poselstwa, jak również w rozgłaszaniu właściwej daty Wieczerzy Pańskiej. Inni bracia – Kapłani podjęli to poselstwo Chrystusowej służby, rozgłaszając je. Tak więc, synowie pozaobrazowego Aarona (w. 8), jak było to przedstawione, otrąbili to poselstwo na swych symbolicznych trąbach. W ten też sposób ruch Małego Stadka rozwijał się po Unii tej doktryny. Niebawem jednak przywódcy z utratników koron ukazali się na scenie, którzy choć zniekształcili w ohydny sposób naukę o przedludzkiej, ludzkiej i poludzkiej osobie Chrystusa przez wprowadzenie trynitarianizmu i nauki Bóg – człowiek, trzymali się nauki o Jego przedludzkiej, ludzkiej i poludzkiej urzędowej pracy jako specjalnego przedstawiciela Boga W dziele stworzenia, objawienia, opatrzności, odkupienia, nauki, usprawiedliwienia, uświęcenia, uwolnienia i władzy nad wszechświatem. Tymi przywódcami bez korony byli: Orygines (225 r. po Chr.), Dionizjusz z Rzymu (260 r. po Chr.), Atanazjusz (320 r. po Chr.), Bazyli (350 r. po Chr.), Grzegorz z Nazjamsu (370 r. po Chr.) i Grzegorz z Nysry (380 r. po Chr.). Ich działalność sprawiła, że ruch Małego Stadka, który rozpoczął Jan, zamienił się w sektę – w Kościół Grecko-Katolicki. Ofiarowanie przez nich czaszy, misy i łyżki rozpoczęło pozaobrazową wędrówkę Rubena i jego książęcia. Przyciągnęli oni wielkie liczby do siebie jako członków pozaobrazowego Rubena, którzy połączyli się w podróży tego pozaobrazowego pokolenia wchodząc chętnie w tak zwane Chrystologiczne spory i stosując naukę szafarska (Kościoła Grecko-Katolickiego doktrynalnie, argumentalnie, naprawczo i etycznie. Prowadzili oni walkę ofensywną i defensywną dla tej doktryny, a także rozpowszechniali ją w sposób konstruktywny pod względem doktrynalnym i etycznym, przyczyniając się w ten sposób do postępu różnych zarysów; mądrości Bożej. Czyniąc to. maszerowali oni za swymi przywódcami – Elisurem (mój Bóg jest skałą), synem Sedeura (szerzący światło). Rezultatem tego był ich postęp i obrona Bożej mądrości. Bliższe szczegóły na ten temat można znaleźć w E. tomie 8, roz. 5.
(37) Wiersz 19 zwraca naszą uwagę na wędrówkę pokolenia Symeon (uczeń), które było drugim pokoleniem obozu Rubena, czyli drugiego obozu. Księciem Symeona był Selumijel (pokój Boży), syn Surysadda (moją skałą jest wszechmocny). Na podstawie przedstawienia tego tematu w rozdziale 5 rozumiemy,