Teraźniejsza Prawda nr 199 – 1961 – str. 139
jako wskazującą bliskość Wtórego Przyjścia Jezusa i Królestwa podawane w ich pozaobrazowej czaszy, misie i łyżce sprawiło, że pozaobrazowy Zabulon wyruszył w podróż (w. 16). W tym sekciarskim kładzeniu nacisku podkreślali oni użytek z doktryny w czaszy, misie i łyżce, która stała się szafarską nauką Kościoła Adwentystów. Czyniąc to, oni wyruszyli jako awangarda pozaobrazowego Zabulona. Te nie spłodzone z Ducha osoby, które zostały pociągnięte przez wodzów bez koron przyłączyły się do sekty, używając jej szafarskiej nauki w sposób sporny, naprawiający, doktrynalny i etyczny, postępując pod tymi czterema względami naprzód wśród sporów, tworzyły resztę pozaobrazowego Zabulona i przez te swoje działalności rozpoczęły wędrówkę pozaobrazowego Zabulona. W wyniku trzymania się tej doktryny z punktu widzenia zbijania, naprawy, doktryny i etyki, posunęli się oni naprzód i obronili moc Bożą, jako łączącą się z chronologicznie wskazywanym Królestwem.
(33) Wiersz 17 wskazuje, że Gersonici i Meraryci podróżowali pomiędzy obozem Judy i obozem Rubena. Nie jest to przypadkowe, lecz ustanowione przez Boga. Możemy się u tym przekonać, gdy rozważymy z jednej strony, że obozy pomiędzy którymi wędrowali wyobrażały: Obóz Judy moc Bożą działającą, a obóz Rubena mądrość Bożą działającą; a z drugiej strony, że praca Gersonitów przedstawiała usprawiedliwione z wiary przywodzenie grzeszników do usprawiedliwienia oraz usprawiedliwionych do poświęcenia, zaś praca Merarytów wyobrażała pracę wydawców, redaktorów itd. przygotowujących pod prasę, drukujących i rozpowszechniających Biblię, kolporterów i usprawiedliwionych właścicieli księgarń, urzędników mających do czynienia z literaturą biblijną, usprawiedliwionych pisarzy i drukarzy literatury religijnej jako pozaobrazowych Merarytów. Widzieliśmy bowiem w rozdziale 3, że takie były prace tych dwóch grup usprawiedliwionych pracowników. Zgodnie z tym, wysiłki w kierunku ewangelizacji czynione przez usprawiedliwionych zarówno słowem żywym jak i pisanym, a także poprzez wspomaganie tego przez usprawiedliwionych wierzących, jest pozafigurą Lobnickich Gersonitów, niosących swoją część przybytku; wysiłki zaś usprawiedliwionych wierzących by skłonić usprawiedliwionych do poświęcenia są pozafigurą Semeickich Gersonitów niosących swoją część przybytku. Czyniąc to, dbali oni o dwie części pracy ewangelicznej: usprawiedliwienie i poświęcenie. To ich służenie w pracy usprawiedliwienia sprawiało, że głosili najważniejsze powierzchownie części ludzkiego zbawienia skupiające się w Jezusie; z konieczności więc podkreślali Jego ukrzyżowanie, moc i mądrość Bożą (1Kor. 1:23, 24). Ze względu na to. co ich praca wyobrażała, Lobniccy Gersonici podróżowali będąc w miejscu im logicznie przynależnym – pomiędzy obozami Judy i Rubena. Semeiccy Gersonici zaś, którzy podkreślali poświęcenie i starali się w ten sposób pomóc usprawiedliwionym do poświęcenia, głosili przede wszystkim powierzchowne strony Wysokiego Powołania. Spełniali oni w ten sposób
kol. 2
swoją rolę ucząc o Chrystusie (Głowie i Ciele) Ukrzyżowanym, choć nie byli tego świadomi, jako o Kościele biorącym udział wraz z naszym Panem w ukrzyżowaniu. I tak przedstawiali oni Kościół jako będący z Jezusem. Chrystusem Ukrzyżowanym, mocą i mądrością Boga (1Kor. 1:23, 24). Zgodnie z tym, co ich praca wyobrażała, Semeiccy Gersonici wędrowali w miejscu im logicznie przynależnym – pomiędzy obozami Judy i Rubena.
(34) Przy dalszym badaniu przekonamy się, że Meraryci podróżując pomiędzy dwoma obozami, również znajdowali się w odpowiednim miejscu. Pozaobrazowi Meraryci byli to literaccy pośrednicy dla ustalenia literackich kontaktów pomiędzy pozaobrazowymi Gersonitami i Kaatytami oraz ludem, Lewitami i Kapłanami. Oni więc w swej służbie nie posługiwali się mową jak Gersonici (kazania i nauki za pomocą żywego słowa) lub jak Kaatytowie (wykładanie i pouczanie za pomocą żywego słowa). Ich zadaniem i służbą było publikowanie dzieł pozaobrazowych Gersonitów o pokucie, wierze, usprawiedliwieniu i poświeceniu, oraz dzieł pozaobrazowych Kaatytów, będących pomocą do studiowania Biblii o charakterze lingwistycznym, egzegetycznym (wykładowym), historycznym i systematycznym. Także ich zadaniem było drukowanie i rozpowszechnianie wszystkich tych dzieł pomiędzy pozaobrazowym obozem Lewitów i Kapłanów. Z tego co było pokazane w poprzednim paragrafie, że Gersonici wędrowali w przynależnym im logicznie miejscu pomiędzy obozami Judy i Rubena dla typowych celów wynika, że cokolwiek czynili pozaobrazowi Meraryci, by pomóc pozaobrazowym Gersonitom w ich pracy przez publikację oraz rozpowszechnianie ich dzieł, posuwało to naprzód Boże sprawy po linii Bożej mocy i mądrości. Cokolwiek oni czynili, pomagając pozaobrazowym Kaatytom w ich literackich pracach w służbie Bożej mądrości i mocy, było także z ich strony służba wobec Bożej mądrości i mocy. Widzimy więc, że gdy rozkazano Gersonitom i Merarytom podróżować w figurze pomiędzy obozami Jud v i Rubena, znajdowali się oni we właściwym miejscu i zgodnie z pozafigurą. Złożenie tych części przybytku, które nieśli Gersonici przedstawia przygotowawczą pracę, która będą wykonywać pozaobrazowi Gersonici celem przyczynienia się do postępu wiedzy, łasce i służbie jako odnoszących się do pozaobrazowej podróży. Przykładem tego jest fakt, gdy pozaobrazowi Lobnici przygotowują swoje ewangeliczne kampanie, odpowiednie kazania i pisma, oraz gdy pozaobrazowi Semeici przygotowują swoje kampanie, kazania i pisma, by prowadzić usprawiedliwionych do poświęcenia. Również przykładem tego jest fakt, gdy pozaobrazowi Mahelici z Merarytów przygotowują swoje materiały i plany dla publikowania Biblii i innych dzieł religijnych, magazynów i traktatów, oraz gdy pozaobrazowy Muzy z Merarytów przygotowuje się do druku i rozpowszechniania Biblii i innych religijnych dzieł, magazynów i traktatów. Niesienie przez te dwie grupy Lewitów przybytku (w. 17) wyobraża odpowiednie służby pozaobrazowych Gersonitów w pomnażaniu