Teraźniejsza Prawda nr 199 – 1961 – str. 138
Stowarzyszenie w jego aspektach organizacyjnych, które samo wciągnięte, wytworzyło ognistą próbę wśród ludu Pańskiego. Myśl ta stała się piszącemu jasną już we wrześniu 1917 r. Lecz był on podobnie jak i inni pod wpływem ostatniego wyrażenia się „onego Sługi” odnośnie pierwszego uderzenia Jordanu, jakoby miało nastąpić w przyszłości, zapominając jego oświadczenia w komentarzach zacytowanych powyżej odnośnie tego, że: (1) w czasie Nowego Roku 1916 uderzenie było już w toku i (2) od jakiegoś czasu po jesieni 1914. chodziliśmy i rozmawialiśmy poza Jordanem. Wskutek tego nie mógł on widzieć jasnej drogi, aż do początku grudnia, kiedy przyszedł on do jasnego zrozumienia, że Jordan był uderzony w latach od 1914 do 1916.
PYTANIA BEREAŃSKIE
(30) Gdzie była omówiona figura chodzenia i rozmawiania Elijasza i Elizeusza? Co ta figura przedstawia? Jakie jest jej poprawne wytłumaczenie? O czym traktuje 2Król. 2:9? Gdzie nie była podana jej pozafigura? Dlaczego nie? Jakie jest jej pokrewieństwo w stosunku do 2Król. 2:11?
(31) Jak Bóg zawsze podaje typ klasy? Proszę to wykazać na podstawie dwóch uderzeń Jordanu, pierwszej walki Gedeona, poświęcenia Kapłaństwa i Kozła Pańskiego!
(32) Co zawiera odpowiedź Elizeusza w 2Król. 2:9? Jak to jest udowodnione? W jaki sposób pozafiguralny Elijasz sugerował pozafiguralnemu Elizeuszowi, aby prosił o udział w łasce? Jak pozafiguralny Elizeusz odpowiedział na tę sugestię? W jaki sposób fakty te wykonały się w każdym przypadku?
(33) Jakie czyny były dokonane przez poza-figuralnego Elijasza sugerującego aby Elizeusz prosił o udział w łasce? Kto te akty rozpoczął a kto je kontynuował? Gdzie to jest zapisane? Dlaczego to było uczynione? W łączności z jaką prospektywną pracą była uczyniona ta sugestia? Do jakiego celu miał służyć ten zapis? Jakimi trzema sposobami pozafiguralny Elizeusz wyraził prośbę o udział w łasce?
(34) Jakie obiekcje mogą zaistnieć w związku z naszym zrozumieniem pozafiguralnej sugestii i prośby? Jak te obiekcje można scharakteryzować? Jak na nie można odpowiedzieć? Co jest określone przez to pytanie? Kto dokładnie rozumiał znaczenie tej pozafigury? Jak On na to patrzył?
(35) Co dominuje w tej sprawie? Jakie trzy zarysy dotyczące ukrytych pozafigur znał Bóg? Co On uczynił w zakresie odpowiednich typów? Co On ignorował w pozafigurze? Jak jedynie mógł zabezpieczyć zrozumienie wyjaśnienia odpowiednich pozafigur w pokrewieństwie z figurami? Jak to na nas oddziaływa?
(36) Co było pozaobrazem złamania harmonii między ludem Pańskim w roku 1917? Jakie dwa wykręty podano przeciwko temu wyjaśnieniu?
(37) Jakie dwa wnioski powinny być wyciągnięte z tych wykrętów, jeśli są one prawdziwe? Co ma do czynienia z pierwszym wnioskiem zbicie dwóch części drugiego wniosku? Jakie są fakty i data kłopotu, który doprowadził do rozdzielenia Kościoła na dwie klasy?
(38) Co rozdzieliło a co nie rozdzieliło Elijasza i Elizeusza? Podaj zgadzające się z tym świadectwo!
(39) Zanalizuj to świadectwo i wykaż ze znaczenia hebrajskiego słowa, że rozdzielenie odbyło się przez wóz a nie przez wicher!
(40) Co jest pozaobrazem ognistego wozu? Podaj pokrótce w jaki sposób stało się to stopniowo jasne?
(Ciąg dalszy nastąpi)
kol. 1
TRĄBY I MARSZE WIEKU EWANGELII
(Ciąg dalszy z T. P. 1961, 119)
Trzecim pokoleniem w obozie Judy był Zabulon (zamieszkanie), którego księciem był Elijab (mój Bóg jest ojcem), syn Helona (silny). To pokolenie przedstawia sektę zwaną Adwentystami. Członkiem Małego Stadka, który rozpoczął ten ruch przemieniony potem w sektę – w Kościół Adwentystów był William Miller. W roku 1829 zaczai on głosić, że chronologia dowodzi bliskości Wtórego Przyjścia Chrystusa i nadejścia Królestwa Bożego dla obalenia zła i ustanowienia sprawiedliwości. Doktryna ta podkreślała również idee. mocy Bożej jako centralnej we Wtórym Przyjściu Chrystusa i Królestwie. W ten sposób William Miller zatrąbił na alarm na swej symbolicznej trąbie i czynił to w dalszym ciągu przez dwadzieścia lat. Toczył on ciągły spór ze zwolennikami nauki o potysiącletnim Przyjściu naszego Pana, co dowodzi, że trąbienie jego było trąbieniem alarmowym, choć oczywiście w pewnych odpowiednich okolicznościach
kol. 2
trąbił on także niealarmowo, konstruktywnie nauczając o doktrynalnych i etycznych stronach swej doktryny. Specjalnym towarzyszem brata Millera był brat Wolf, członek Małego Stadka; obaj oni stanowili dwóch towarzyszy wysłanych naprzód. Brat Miller był członkiem gwiazdy, a brat Wolf jego specjalnym niegwiezdnym pomocnikiem. Inni Kapłani przyłączyli się do nich rozgłaszając poselstwo o chronologii wskazującej na Wtóre Przyjście Chrystusa i Królestwo. Rezultatem tego był bardzo żywy ruch Małego Stadka. Wkrótce jednak wodzowie utratnicy koron: Jozue Hines, James i Ellen White, Uriah Smith, Miles Grant itd. przyłączyli się do nich i zaczęli, po zawodzie roku 1844, zamieniać ten ruch w sektę, w wyniku czego ostatecznie powstał Kościół Adwentystów. Więcej szczegółów o tym można znaleźć w E. tomie 8, roz. 4. Ci przywódcy bez koron byli pozaobrazowym Elijabem. Ich sekciarskie kładzenie silnego nacisku na chronologię,