Teraźniejsza Prawda nr 199 – 1961 – str. 136
Powyższe ilustracje są wystarczające do udowodnienia, że w typach klas brany jest pod uwagę tylko skończony obraz. Te więc typy pokazują, że z Boskiego punktu widzenia w skończonym obrazie nie są pokazani członkowie tracący stanowisko w danej klasie. Ta zasada pomoże nam skonstruować pozafigurę badanej obecnie sugestii Eliasza i odpowiedzi Elizeusza; to jest powodem jej omówienia tutaj.
(32) Odpowiedź Elizeusza (2Król 2:9), którą powyżej podaliśmy była prośbą, ażeby mógł być następcą Eliasza jako głównego proroka Bożego do Izraela. On chciał działu pierworodztwa wśród proroków uważanych za synów figuralnej rodziny (5Moj. 21:17). Uczyniłoby go to bowiem następcą Eliasza, głównego proroka Bożego do Izraela, a Elizeusz posiadając dział pierworodztwa byłby także głównym spośród Pańskich proroków do Izraela. Prorocy w Izraelu są przedstawieni jako figuralne dzieci ich wodza – Eliasza – a jego następca byłby więc także wodzem i zgodnie z tym, figuralnym ojcem pozostałych proroków, chociaż do tego czasu pozostawał [figuralnym] synem [podporządkowanym] Eliasza. To uczyniłoby go pierworodnym w rodzinie prorockiej i to oznaczała jego prośba. Szczegóły dotyczące tego przedmiotu będą podane później. Teraz nasuwa się pytanie: W jaki sposób pozafiguralny Eliasz sugerował pozafiguralnemu Elizeuszowi wystąpienie z prośbą o pewien dar od niego przed rozdzieleniem mającym nastąpić później? I w jaki sposób pozafiguralny Elizeusz dał odpowiedź? W obydwóch wypadkach były to czyny a nie słowa. To z kolei nasuwa pytanie: Jakie czyny Bóg uznawał za sugestię do proszenia o udział w łasce a jakie za odpowiedź na tę sugestię?
(33) Znajdujemy, że czyny, przez które pozafiguralny Eliasz sugerował, ażeby pozafiguralny Elizeusz prosił o ostatni dar przed ich rozdzieleniem okazały się w wysiłkach, które pozafiguralny Eliasz czynił w celu zabezpieczenia zapisu talentów Prawdy, doświadczeń, prób i sposobności na rzecz tych, którym późniejsze wydarzenia udowodniły, że są pozafiguralnym Elizeuszem. Wysiłek w celu zabezpieczenia tego zapisu był naturalnie rozpoczęty przez ziemskich wodzów klasy Eliasza w czasie działalności „onego Sługi”. On rozpoczął ten wysiłek w ostatnich trzech paragrafach pewnego artykułu w Z.’16, 141 zatytułowanego: „Wasi Bracia Nienawidzący Was” i naturalnie cała pozostała klasa Eliasza naśladowała go w pracy zachęcenia tych, którzy później okazali się pozafiguralnym Elizeuszem, do przesłania mu sprawozdania z ich talentów Prawdy, doświadczeń, prób i sposobności w celu umieszczenia ich w spisie J.H.S. [Jesus Salvator Hominum tzn. Jezus Zbawicielem Ludzkości] w biurze w Brooklynie. Niejeden mógłby zapytać, co to był za spis J.H.S.? Odpowiadamy, że potrzebny był pod ręką wykaz braci ułożony według ich zdolności kwalifikujących do przyszłej różnorodnej służby w celu stworzenia możliwości szybkiego zebrania i wprowadzenia ich do przygotowanej wówczas
kol. 2
pracy. Co to była za praca? Było to przyszłe, drugie uderzenie Jordanu, ponieważ pierwsze trwało już półtora roku. Nasz Pastor chciał wiedzieć do jakiej gałęzi służby każdy ma specjalne uzdolnienia, ażeby mógł umieścić go niezwłocznie w odpowiednim dziale pracy przy rozpoczęciu przyszłego uderzenia. Jak pozafiguralny Elizeusz odpowiedział na sugestię prosząc o udział w łasce zanim by go opuścił pozafiguralny Eliasz? Po pierwsze przez ich pragnienie wzięcia udziału w tym co okazało się drugim uderzeniem Jordanu; po drugie, przez danie bratu Russellowi i innym Wiernym spisu ich talentów Prawdy, doświadczeń, prób i sposobności celem zastosowania w tym co okazało się drugim uderzeniem Jordanu; i po trzecie, przez utrzymywanie siebie w gotowości do podjęcia służby, która okazała się drugim uderzeniem Jordanu. To było w ten sposób dokonane przez czyny.
(34) Ktoś mógłby mieć obiekcje w stosunku do usiłowania przygotowania takiego spisu do tyczącego pozafiguralnego Elizeusza. lecz poza figuralny Eliasz nie rozumiał, że zaofiarowywał udział w łasce lub przygotowywał pozafiguralnego Elizeusza do drugiego uderzenia Jordanu a pozafiguralny Elizeusz zaangażowany do trzech wyżej wymienionych czynności nie wiedział, że pragnął udziału w łasce i w drugim uderzeniu Jordanu. Nie jest istotne czy pozafiguralny Eliasz rozumiał, czy nie rozumiał, że on w odpowiednich czynach zaofiarowywał pozafiguralnemu Elizeuszowi udział w łasce lecz Bóg znał sytuację i dlatego dostosował typ w sposób określający Jego zapatrywanie wyrażone w rzeczywistości w stosownym wysiłku pozafiguralnego Eliasza zgodnie ze skończonym obrazem. Niezależnie od tego czy pozafiguralny Elizeusz rozumiał, czy nie, że on przez odpowiednie czyny prosił o zaangażowanie w drugim uderzeniu Jordanu, które obejmuje dziedzictwo pozafiguralnego Eliasza jako mówczego narzędzia do świata. Bóg wiedział, że to okaże się tym czego On by pragnął i że to będzie dziedzictwem pozafiguralnego Eliasza i drugim uderzeniem Jordanu; dlatego dostosował typ w sposób wyrażający Jego zrozumienie przedstawione w odpowiedzi pozafiguralnego Elizeusza w skończonym obrazie.
(35) Boski punkt widzenia na tę sytuację jest więc dominującym czynnikiem w tej sprawie. On wiedział, że pozafiguralny Elizeusz jako następca pozafiguralnego Eliasza uderzy Jordan po raz drugi; i odkąd On wiedział, że spis, którego pozafiguralny Eliasz domagał się., był w rzeczywistości zarejestrowaniem kandydatów do drugiego uderzenia Jordanu, i odkąd On wiedział, że pozafiguralny Elizeusz jako następca pozafiguralnego Eliasza w charakterze mówczego narzędzia do świata dokona drugie go uderzenia Jordanu; i odkąd pozafiguralny Elizeusz tego pragnął z Boskiego punktu widzenia, co było zrealizowane w drugim uderzeniu (dziedzictwo pozafiguralnego Eliasza jako mówczego narzędzia do świata), Bóg włożył w usta Elizeusza prośbę odpowiadającą rzeczy upragnionej a w rzeczywistości stanowiącą drugie uderzenie Jordanu, będące pierwszą