Teraźniejsza Prawda nr 199 – 1961 – str. 124
spłodzony z Ducha, a więc nie duchowy, mieć ich nie może. Tak jak psy, koty, czy inne zwierzęta niższe od człowieka nie mogą mieć ludzkich aspiracji, tak ludzie cieleśni nie mogą mieć aspiracji czysto duchowych. Św. Paweł zapewnia nas o tym gdy mówi, że na serce ludzkie nie wstąpiło, nie było ludzkim pragnieniem, aspiracją i ambicją, posiadanie rzeczy duchowych, które Bóg przygotował dla Swych spłodzonych z Ducha synów (1Kor. 2:9; Jan 1:12, 13). Dlatego nie powinniśmy winić ludzi cielesnych za ich brak zmysłu duchowego i duchowych aspiracji. Nowe Stworzenie będąc spłodzone od Boga, ma zaszczepione niebiańskie zdolności w swych organach mózgowych, które pozwalają mu sięgać pomad rzeczy ludzkie, tj. do rzeczy na poziomie niebiańskim, a które odpowiadają uczuciom ludzi cielesnych, którymi przywiązują się do rzeczy na poziomie ludzkim. Wynika z tego, że człowiek duchowy posiada jeszcze jedną szczególną cechę, tj. niebiańskie aspiracje, czyli rzeczy odpowiednie dla Nowego Stworzenia; to jest dowodem świadectwa Ducha, a według nauki biblijnej taki jest synem Bożym. Podobnie posiadanie przez człowieka cech ludzkich jest dowodem, świadectwem natury, że jest on człowiekiem.
Zauważmy te niebiańskie rzeczy, które są przedmiotem niebiańskich aspiracji dla wiernych stanowiące dowód członkostwa w Nowym Stworzeniu, których posiadanie jest świadectwem Ducha, że wierni są synami Bożymi. Wierni pragną mieć i utrzymać Boga, jako Boga i Ojca swych Nowych Stworzeń; Jezusa jako swego starszego Brata, Głowę i Oblubieńca, Jego i wiernych braci jako dziedziców Bożych i współdziedziców z Jezusem w Boskiej naturze, jak również różne niebiańskie urzędy np.: członkostwo w Oblubienicy Chrystusowej, w Ciele Proroka dla całego świata, Kapłana, Króla, Pośrednika, Wodza, Prawodawcy, Sędziego, Matki, Pasterza, Pana, Mesjasza, Wybawiciela, Doktora i Wykonawcy. W dodatku mają oni dążenia, by mieć charakter podobny do charakteru Boga i Chrystusa ze wszystkimi wyższymi i niższymi niebiańskimi pierwszymi, drugimi i trzecimi uczuciami i łaskami, które pozwalają im skierowywać ich duchowe uczucia na przedmioty na duchowym poziomie, odpowiadające ludzkim przedmiotom, ku którym były kierowane ich ludzkie uczucia przed ich spłodzeniem z Ducha. Oznacza to, że chcieliby mieć niebiańskie zamiast ziemskich posiadłości, wygody i zabezpieczenia, niebiański zamiast ziemskiego pokarmu i napoju, niebiańskie zamiast ziemskiego zdrowie i życie, niebiańskiego zamiast ziemskiego małżonka, małżonki, niebiańskich zamiast ziemskich dzieci, braci i przyjaciół, niebiański zamiast ziemskiego dom i kraj. Także pragną oni uzyskać niebiańską Prawdę i jej Ducha. Ponieważ cały rozwój od spłodzenia z Ducha aż do narodzenia z Ducha jest na to, by dać im zmianę natury z ludzkiej na Boską i dziedzictwo Boże oraz współdziedziczenie z Jezusem jest koniecznym, by mieli oni niebiańskie dążenia i by skrystalizowali swój charakter tak, aby był on odpowiedni do bytu niebiańskiego. Oni muszą skierować swe uczucia
kol. 2
i dążenia na rzeczy niebiańskie, jak przystoi synom Bożym. Ażeby mogli mieć takie dążenia i uzyskać te upragnione cele, oni muszą stać się synami spłodzonymi z Ducha, bo gdy byli tylko ludźmi dążyli do rzeczy ludzkich, co dowodzi, że są oni synami Bożymi, spłodzonymi z Ducha. Tak więc, niebiańskie dążenia są dowodem synostwa Bożego.
Zwróćmy uwagę na kilka tekstów Pisma Św. dowodzących, że duchowe, czyli niebiańskie dążenia, są świadectwem Ducha odnośnie synostwa Bożego. Charakterystyczną cechą wszystkich wiernych dzieci Boga jest rozwijanie takich dążeń przez pełnienie woli Bożej, skierowanie swych uczuć w kierunku ich rozwoju, oraz ku prawu duchowemu (Ps. 40:8). Tak jako jeleń pragnie do strumienia wód, tak oni tęsknią do Boga, pragnąc Go ujrzeć (Ps. 42:2, 3; 63:2; 84:3). Wierne dzieci Boże szukają Boga, mocy Jego i łaski (Ps. 105:4). One rozmiłowały się w Bogu i w Jego Prawdzie (Ps. 119:2, 10, 20, 40). One łakną i pragną sprawiedliwości, oraz charakteru podobnego Bogu i Chrystusowi (Mat. 5:6). A ponad to wszystko pragną, by mogły być przemienione do charakteru i natury Boskiej, a także stać się dziedzicami Bożymi i współdziedzicami z Chrystusem (Mat. 6:33). Z taką usilnością dążą oni do tych rzeczy, iż wszystkiego innego wyrzekają się dla nich, starając się z wszelką gorliwością, by je osiągnąć (Filip. 3:12-14; 2Piotra 1:5-11). Ponieważ oni są Nowymi Stworzeniami doznającymi zmartwychwstania w sercu i w umyśle, dlatego przytłumiają swe uczucia do rzeczy ziemskich, a skierowują je do rzeczy nadziemskich; umierają względem siebie i świata, a żyją jedynie dla Boga, dążąc do rzeczy wyższych, niebiańskich, mając zapewnienie, że o ile pozostaną wiernymi osiągną to wszystko do czego dążyli (Kol. 3:1-4). Zauważmy, że w. 1 Tego ustępu mówi, iż my, rozwijając w sobie podobieństwo Chrystusowe, przechodzimy proces zmartwychwstania w nowo stworzonym umyśle, sercu i woli, jak na to wskazuje Apostoł w liście do Rzymian 6:4, 5 i Kol. 2:12. Przeto jest przywilejem Nowych Stworzeń skierowanie swych uczuć do rzeczy niebiańskich, kultywowanie w sobie dążenia niebiańskiego i oddalanie się od rzeczy tego świata. Za takie wierne trwanie w uprawianiu niebiańskich dążeń, Nowe Stworzenia będą nagrodzone współdziedziczeniem z Chrystusem, jak na to wskazuje Kol. 3:1-4. Dlatego też te niebiańskie dążenia, będąc poprzednikami naszego niebiańskiego dziedzictwa, towarzyszą działalnościom Nowych Stworzeń, co dowodzi, że są one spłodzone z Ducha, a więc że są świadectwem Ducha. To pokazuje, że jeśli mamy niebiańskie dążenia, to mamy pewny dowód synostwa Bożego.
Trzecim świadectwem Ducha jest sposobność służby jaką Bóg daje poświęconym. Poświęcenie nasze jest to wprowadzenie w nasze życie służby, w której oddajemy całe nasze człowieczeństwo aż do śmierci, ażeby służyło sprawie Bożej, tak jak czynił to Chrystus (Rzym. 12:1; Żyd. 10:5-10). Bóg przyjmuje nasze poświęcenie i spładza nas z Ducha