Teraźniejsza Prawda nr 198 – 1961 – str. 114
pozwala nam widzieć stosunki czasowe pomiędzy tymi ofiarami, trąbieniem i wędrowaniem pokoleń. Wyjaśniając wędrówki pokoleń będziemy wskazywać na te trzy oddzielne grupy aktów, które pozwolą nam na pełniejsze poznanie pozaobrazu w jego trzech zasadniczych cechach, tak jak rozwijały się one podczas Wieku Ewangelii. Zaczniemy rozważaniami dotyczącymi obrazowego i pozaobrazowego Judy. Jak się przekonaliśmy, Juda (pochwalony) przedstawia Kościół Kalwinistyczny, który wśród narodów nie mówiących językiem angielskim nazywa się Kościołem Reformowanym, a wśród narodów mówiących językiem angielskim zwie się Prezbiteriańskim. Zwingli był tym, który w roku 1521 zaczai trąbić w srebrne trąby, tzn. ogłaszać poselstwo, że Wieczerza Pańska przedstawia: (1) śmierć Jezusa, (2) wiarę pozyskującą usprawiedliwienie z zasługi Jego ludzkiej natury i życia ofiarowanego aż do śmierci i (3) współuczestnictwo poświęconych w cierpieniu (choć nie zrozumiał on, że z tego wynika również udział Kościoła w ofierze za grzech, a udział taki istnieje). Ogłoszenie tego poselstwa przywiodło do niego Oecolampadiusza jako specjalnego jego pomocnika – towarzysza i innych, którzy połączyli się w rozgłaszaniu tego poselstwa. Rezultatem zaś tego było rozszerzenie się ruchu Małego Stadka, który doktrynę tę miał za swą zasadę. Przez wiele lat ruch ten pozostawał ruchem Małego Stadka.
(30) Niebawem pod przywództwem Jana Kalwina rozpoczęło się zamienianie tego ruchu w sektę około roku 1538. Dołączyło się do niego wielu zdolnych ludzi takich jak: Beza, Bullinger, Farel oraz Knox i w kilka lat ruch Małego Stadka rozpoczęty przez Zwingliego zamienił się w wyznanie zwane Kościołem Reformowanym albo Prezbiteriańskim. Szczegóły lego są podane w E. tomie 8, roz, 4. Rezultatem pracy tych przywódców, utratników koron, była skupienie się wokół nich agresywnego wyznania, które po Kościele Luterańskim jest najliczniejszym wyznaniem wśród wyznań protestanckich. Od tego czasu ruch Małego Stadka zaczyna się zamieniać na sekciarstwo, którego wynikiem było gromadzenie się licznych zwolenników sekty, skupiających się wokół tych wodzów i pociągniętych do nich ofiarowaniem przez tych wodzów pozaobrazowej czaszy, misy i łyżki (w tej to chwili pozaobraz wędrowania dzieci Judy rozpoczyna się – w. 14). W ten sposób wodzowie, którzy potracili korony, wiedli awangardę pozaobrazowego Judy. Wędrówka Judy pod przywództwem Naasona (subtelny), syn Aminadaba (mój lud jest samowolny), przedstawia członków Kościoła Kalwinistycznego pod kierownictwem wyżej wymienionych utratników koron, walczących w kontrowersji dotyczącej Wieczerzy Pańskiej zarówno z punktu widzenia argumentacji (zbijania) jak i naprawy, chociaż przedstawiali oni tę naukę w mniej wyraźny sposób, jeśli chodzi o jej doktrynalną i etyczną stronę. Oni bronili w kontrowersji swej doktryny Wieczerzy Pańskiej przed atakami zwolenników Rzymu z punktu widzenia transubstancjacji,
kol. 2
oraz przeciw atakom Luterańskim z punktu widzenia instrumentalizacji. Wywalczyli oni pamiątkowy i reprezentatywny pogląd w tej sprawie. Nie tylko oni zwalczali w ten sposób ataki przychodzące od obrońców dwóch wymienionych powyżej błędów, lecz również atakowali te błędy iż dużym rezultatem, wykazującym ich błędność. W toczeniu tej agresywnej i defensywnej walki przeciw tym dwom błędom, robili dobry użytek z Biblii dla karcenia i strofowania (2Tym. 3:16), by oczyścić się przez nią z grzechu, a do tego celu doktryna ta, skłaniają ca do egzaminacji samego siebie i oczyszczania starego kwasu, dobrze się nadawała. Oczywiście posługiwali się oni również tą doktryną w sposób konstruktywny, to znaczy by zaszczepić zrozumienie jej poszczególnych faz (doktryny) i by rozwinąć odpowiedni charakter (pouczenie sprawiedliwości). Wszystkie te cztery części toczonego przez nich sporu, lecz szczególnie pierwsza i druga z wyżej wymienionych, są przedstawione przez ich wędrówki. Zbrojni z pokolenia Judy, wyruszający na głos alarmu, przedstawiają specjalnie sporne strony tej sprawy, dotyczące grzechu i błędu, natomiast inni z tego pokolenia przedstawiają szczególnie ich naukę, jeśli chodzi o jej konstruktywne strony dotyczące doktryny samej i etycznego postępowania, Ogólnie mówiąc jednak, wszyscy z nich w swych wędrówkach, obrazują wszystkie cztery sposoby użycia Słowa Bożego na temat Wieczerzy Pańskiej. Będąc zajęci w tej czynności obronili oni moc Bożą działającą w obu zbawieniach i przedstawioną symbolicznie przez trzy części Wieczerzy Pańskiej.
(31) Drugie pokolenie obozu Judy to Isaschar (wynająć), którego przywódcą był Nataniel (dar Boga), syn Suhara (maty, pokorny). Wodzem ruchu Małego Stadka, który rozpoczął ten ruch, z czasem przekształcony w sektę – Kościół Kampbellitów, był Barton Stone. On to w roku 1804 w Tennessee i Kentucky (St. Zjedn.) zaczął głosić doktrynę, że tylko Biblia, jako wiara ludu Bożego jest ośrodkiem jego jedności. W roku 1809 Tomasz Campbell, ojciec Aleksandra Campbella rozpoczął podobny ruch w południowo zachodniej Pensylwanii i w ten sposób stał się drugim z dwóch, z których Barton Stone jako członek gwiazdy był pierwszy. Do nich dołączyło się wielu innych Kapłanów trąbiących w dwie trąby, odnoszące się do nauki, że Biblia jako jedyna wiara chrześcijanina jest ośrodkiem jedności ludu Bożego. Rezultatem tego było, że bardzo żywy ruch Małego Stadka zaczai działać dzięki tym Kapłanom, pozostającym pod wodzą Bartona Stone i Tomasza Campbella. Niebawem Aleksander Campbell przyłączył się do tego ruchu i zaczął zamieniać go w sektę. W tej pracy przekształcania ruchu w sektę przyłączyli się do niego: Samuel Rogers, Jan Smith, Tomasz Allen, Walter Scott, Izaak Errett itd. Rezultatem ich wysiłków było powstanie wyznania Kampbellitów, zwanego też Wyznaniem Chrześcijańskim lub Wyznaniem Uczni. Bliższe szczegóły o tym wyznaniu 'można znaleźć w E. tomie 8, roz. 4. Od tego to punktu zamienienia się ruchu w sektę, pozaobrazowy Isaschar