Teraźniejsza Prawda nr 198 – 1961 – str. 112
co dobrze opisuje trudne i swarliwe doświadczenia Kościoła, żyjącego wśród Żydów. Słowo Faran oznacza obfity w liście, albo w jaskinie. Przedstawia to warunki podczas Tysiąclecia, jako dające schronienie. W kraju tak ciepłym jak Faran bogactwo liści lub jaskiń (pieczara) daje schronienie przed palącym słońcem pustyni. Ten fakt przedstawia obfitość schronienia przed gorącem pokusy (Mat. 13:5, 6, 20, 21), które będzie dane rodzajowi ludzkiemu w czasie Tysiąclecia, w trzecim dniu od chwili, gdy rozpoczęła się wędrówka Wieku Ewangelicznego. Obłok Pański odpoczywający w Faran przedstawia Prawdę wciąż naprzód postępująca, aż staje się światłem oświecającym warunki Tysiąclecia. Stwierdzenie wiersza 13, że synowie Izraelscy ruszyli najpierw zgodnie z rozkazem [dosłownie – ustnym] Boga, wskazuje, iż Pan pochwalał te działania dwunastu wyznań, które są wyobrażone przez pokolenia izraelskie wyruszające w podróż. Staje się to oczywiste, gdy zdamy sobie sprawę z tego co wyobraża wyruszenie w drogę pokoleń izraelskich. Przedstawiają one dwanaście wyznań, które zaczynają używać swych szafarskich prawd wpośród sporów przeciw błędowi, grzechowi, samolubstwu i światowości, co też czyniły one posługując się tymi częściami nauk biblijnych, które dotyczyły strofowania (zbijania błędów) i naprawy (2Tym. 3:15-17). Postępować naprzód w Prawdzie znaczy działać zgodnie ze Słowem Bożym (rozkazem, ustami). Właśnie z powodu tej dobrej aktywności, Ps. 45:10 mówiąc o tych dwunastu wyznaniach – córkach królewskich, mówi o nich jako będących wśród Pańskich zacnych niewiast, usługujących członkiń orszaku weselnego. Nazwane są one córkami królewskimi, gdyż pośrednio lub bezpośrednio rozwinęły się one z łączności kościoła i państwa. Końcowe zdanie wiersza 13 brzmi w Biblii angielskiej: „przez rękę Mojżesza”. Wyrażenie to przedstawia, że ruszanie naprzód tych wyznań w pozafiguralnym stosunku do rozważanej tutaj podróży było rozpoczęte przez Syna ale od Ojca (z ust Pańskich).
(26) Użytecznym jest w tym miejscu zatrzymać się dla wyjaśnienia koniecznego do dobrego zrozumienia wierszy 14-28. Gdy się czyta o porządku, w którym cztery obozy podróżowały, można by wysunąć naturalny wniosek, że jest przez to podany porządek w czasie podróży pozafiguralnych obozów. Gdy jednak zrozumiemy, że pokolenia przedstawiają wyznania, tak jak to przedstawiamy tutaj, to zdamy sobie sprawę, że myśl ta nie dotyczy porządku w czasie. Na przykład Juda przedstawia Kościół Kalwinistyczny, podczas gdy Ruben, Symeon i Efraim przedstawiają Kościoły: Grecko Katolicki, Rzymsko-Katolicki i Luterański. Wiemy jednak, że Kościoły Grecko i Rzymsko-Katolickie wyprzedziły co do czasu Kościół Kalwinistyczny o wiele stuleci, podczas gdy Kościół Luterański wyprzedził go o szereg lat, choć Juda – typ Kościoła Kalwinistycznego wyrusza w typie w podróż przed typami tych trzech innych Kościołów. Wynika z tego,
kol. 2
że porządek czasowy pozafigur nie jest wskazany przez porządek w czasie, w którym cztery figuralne obozy rozpoczęły swa wędrówkę. Jest to prawdziwe tylko jeśli chodzi o wzajemny stosunek czterech obozów, bo w każdym pokoleniu każdego obozu porządek czasowy jest także porządkiem pozafiguralnych pokoleń. Pod tym względem nie jest prawdziwym, wyjątkiem Unitario-Uniwersalizm (Neftali), bo gdy Unitarianie rozwinęli się przed rozwojem Metodyzmu (Aser), to Uniwersalizm rozwinął się już po rozwinięciu się Metodyzmu, chodzi więc o przedstawienie całości obrazu; dlatego pozaobrazowy Neftali jest przedstawiony jako przychodzący ostatni i po pozafiguralnym Aserze. Jeżeli jednak porządek czasowy pozafigur nie jest podany przez porządek czasowy wyruszenia czterech obozów, to jaki przez to porządek jest podany? Na to odpowiadamy: logiczny porządek mocy, mądrości, sprawiedliwości i miłości. Musimy sobie przypomnieć to na co wcześniej wskazywaliśmy, że obóz Judy obejmujący trzy pokolenia na wschód od przybytku ma na swym sztandarze postać lwa, która jak wiemy, reprezentuje moc; oznacza to, że myślą centralną szafarskich doktryn obozu pozafiguralnego Judy jest moc. Przypominamy, że sztandar obozu Rubena, obejmującego trzy pokolenia na południe od przybytku miał postać orła, która, jak wiemy, symbolizuje mądrość; oznacza to, że główną myślą szafarskich doktryn obozu pozaobrazowego Rubena jest mądrość. Przypominamy dalej, że sztandar obozu Efraima obejmującego trzy pokolenia na zachód od przybytku ma postać wołu, który jak wiemy, symbolizuje sprawiedliwość (na podstawie faktu, że wół był używany jako symbol dla reprezentowania ludzkiej natury naszego Pana będącej zadośćuczynieniem Boskiej sprawiedliwości); ma to oznaczać, że centralną myślą szafarskich doktryn pozaobrazowego Efraima jest sprawiedliwość. Musimy wreszcie pamiętać, że obóz Dana obejmujący trzy pokolenia na północ od przybytku miał na swym sztandarze ludzką twarz z wyrazem pełnym miłości i jak wiemy, przedstawia miłość; oznacza to, że naczelną myślą szafarskich doktryn obozu pozaobrazowego Dana jest miłość.
(27) Ponieważ rozumiemy, że te cztery obozy przedstawiały w swych sztandarach cztery wielkie przymioty Boga, łatwo pojmiemy w jakim porządku swych wędrówek obozy te przedstawiają myślowy albo logiczny porządek w odróżnieniu od porządku czasowego w wędrówkach czterech pozaobrazowych obozów. Stanie się to więcej widoczne po bliższym przyjrzeniu się pozafigurze. Juda przedstawia Kościół Kalwinistyczny, którego szafarską doktryną jest Wieczerza Pańska, przedstawiająca śmierć Chrystusa, usprawiedliwienie przyswojone przez wiarę i współudział wiernych w cierpieniu. Co jest główną myślą tej doktryny? Czyż nie jest nią Chrystus ukrzyżowany, moc Boża w usprawiedliwieniu i poświęceniu (1Kor. 1:23, 25)? Tak jest rzeczywiście. Isaschar przedstawia Kościół Campbellitów, którego doktryna szafarską jest następująca: Biblia jako wiara