Teraźniejsza Prawda nr 198 – 1961 – str. 110
osiągnięciami, doświadczeniami, laskami, obowiązkami, zaopatrzeniami i stadiami rozwoju, etę. Występuje to w związku z tym, że ofiara całopalna Jezusa jest przez Niego sprawowana za nas, jako najpełniejszy dowód, iż Bóg przyjął Jego ofiarę za nas, a także w związku z tym ofiarowuje On nasze ofiary spokojne, nasze śluby powzięte i dotrzymane względem Boga, które są przez Boga przyjmowane dzięki zasłudze Jezusa. Trąbienie w trąby przy tych dwóch formach ofiar w czasie pozafiguralnych dni uroczystych, dni nowiu i dni radości, wyobrażających proklamację poselstwa Prawdy o pozafiguralnych ofiarach całopalonych i ofiarach spokojnych w zastosowaniu do myśli tych pozafiguralnych dni uroczystych, dni nowiu i dni radości. W ten sposób podczas pozaobrazowego Sabatu w związku ze służbą Jezusa i objawionym przyjęciem przez Boga Jego ofiary i naszym poświęceniem postanowionym i dokonanym, pozaobrazowi Kapłani ogłaszają poselstwo o Boskiej łasce usprawiedliwiającej dzięki zasłudze Jezusa, przyjętej wiarą w Bożą obietnicę. Także w czasie pozaobrazowego Święta Przejścia, w związku z usługą Jezusa dostarczającą stosownych przywilei, wypływających z pozafiguralnej ofiary całopalenia i ofiary spokojnej, Kapłani mają ogłaszać łączące się z tym Prawdy, tj. Prawdy o śmierci Chrystusa, usprawiedliwieniu i poświęceniu aż do śmierci. Przy pozafiguralnym „święcie tygodni” (2Moj. 34:22; 5Moj. 16:10, 16; 2Kron. 8:13), czyli „w dniu pięćdziesiątym” (Dz. 2:1), zwanym także Pięćdziesiątnicą albo Zielonymi Świętami, w związku z ofiarowaniem przez Jezusa wyżej wymienionych ofiar, różne szczegóły Ducha mają być ogłaszane przez Kapłanów jako poselstwo Prawdy, pochodzącej ze Słowa Bożego, zastosowanej do tej okoliczności.
(21) W pozafiguralny roczny siódmy nów księżyca w związku z tymi samymi dwiema ofiarami ma być ogłaszane poselstwo bezinteresownej miłości w jej rozlicznych formach, jako poselstwo Prawdy. W pozafiguralny Dzień Pojednania w związku z powyższymi dwiema ofiarami Kapłani mają ogłaszać poselstwo pojednania przez dwie ofiary za grzech i służbę oczyszczonego Wielkiego Grona. W pozaobrazowe Święto Kuczek w związku z tymi samymi dwiema ofiarami, Kapłani mają rozgłaszać poselstwo Prawdy dotyczące różnych klas łączących się z Bożym Planem. W dwanaście pozaobrazowych nowiów księżyca łącznie z tymi samymi dwiema ofiarami, Kapłani mają ogłaszać poselstwa Prawdy o dwunastu najważniejszy cli łaskach, o każdej z nich w jej pozafiguralnym miesiącu, będącym okresem jej rozwoju. I we wszystkie dnie radości w związku z tymi samymi dwiema ofiarami odpowiednie Prawdy winny być głoszone jako poselstwo. Czynienie zaś tego wszystkiego zawsze w związku z dwiema pozaobrazowymi ofiarami ukazuje, jak nauka Jezusa i nasze poświęcenie, postanowione i wprowadzone w życie, są czynne poprzez cały Wiek Ewangelii i mają przenikać wszystkie ogłaszane przez nas Prawdy. Jednym słowem, wiersz 10 poucza,
kol. 2
że mamy głosić Słowo Boże i tylko Słowo Boże, oraz wszystko ze Słowa Bożego, jako konieczne w każdym okresie odpowiednio do warunków każdej sposobności. Nauką z tego jest: Głoście Słowo Boże! „Brzmij trąbo, głośno brzmij, radosną błogą pieśń”! Śpiewajmy Hymn 24 i żyjmy według jego zasad!
(22) Wędrówki dwunastu pokoleń, tak jak to jest opowiedziane w wierszach 11-36, łączą się z wielką ilością innych tekstów Pisma Św. Łączą się one z tym co jest opowiedziane w wierszach 2, 5-9, bo wiersze te ukazują jak poszczególne pokolenia rozpoczynały swe wędrówki i wojny, i jak w czasie tych wojen Kapłani towarzyszyli trąbiąc w trąby na alarm. Bliższy nawet związek myślowy istnieje pomiędzy wędrówkami z wierszy 11-28, a ofiarami książąt Wieku Ewangelii z 4Moj. 7:10-88, jak to widać z zależności pomiędzy poszczególnym książęciem i jego ofiarą, a pokoleniem do którego należał. Jeżeli te dwa wyjątki Pisma Św. nie są zrozumiane w swym pozafiguralnym znaczeniu w ich związku z wędrówkami opisanymi w wierszach 11-36, wtedy wędrówki te nie mogą być zrozumiane w swych pozafiguralnych objawach. Tak samo podłoże pozafiguralnego znaczenia z 4Moj. 10:2, 5-9; 7:10-88, będąc fundamentem dla pozafigur z wierszy 11-36, czyni je więcej zrozumiałymi. Podobnie, tylko o ile ktoś zrozumie pozafigury dwóch poprzednich tekstów Pisma Św., będzie mógł ocenić, stosowność pozaobrazowych zastosowań przedstawionych przez nas w wierszach 11-28. Rozumiejąc te teksty, a w szczególności teksty z 4Moj. 7:10-88, które z kolei stają się więcej zrozumiałe gdy tekst z 4Moj. 10:1-10 jest pojęty pozafiguralnie, jest się dobrze przygotowanym do zrozumienia i ocenienia pozafiguralnych zastosowań, które są proponowane w tym rozdziale. Wskazywaliśmy bowiem przede wszystkim we wzajemnych stosunkach tych trzech tekstów to, co jest wspaniałym przykładem zasady tak często spotykanej w Parousii i Epifanii. Biblia nigdy nie podaje wszystkiego tego czego uczy na jeden temat w jednym tylko miejscu, wprost przeciwnie, rozsiewa ona swoje myśli na każdy temat w różnych tekstach i miejscach („trochę tu, trochę ówdzie”). Powiedziane to jest wyraźnie u Izajasza 28:10, 13, podczas gdy wiersze 11, 12 pokazują, że w swym świadczeniu o Prawdzie lud Boży będzie stosował tę samą zasadę.
(23) Wiersz 11 podaje datę kiedy odejście od góry miało miejsce, a mianowicie: Synaj w dwudziesty (sprostowanie TP 1963,16) dzień drugiego miesiąca roku drugiego od wyjścia z Egiptu. Należy przy tym pamiętać, że to nie był cały miesiąc od zakończenia pierwszego obchodzenia Święta Przejścia na pustyni, które się zakończyło 21 dnia pierwszego miesiąca w drugim roku po wyjściu z Egiptu. Porównanie wiersza 11 z 4Moj. 9:11 dowodzi, iż nakaz zachowania Święta Przejścia od 15 Nisan do 21 Nisan ze świętymi zebraniami zaznaczającymi pierwszy i siódmy dzień (3Moj. 23:6-8) nie był dany tym, którzy będąc nieczystymi na 14 Nisan mieli ofiarowaną sposobność obchodzenia Wielkanocy 14