Teraźniejsza Prawda nr 198 – 1961 – str. 106
(10) Aby tego dowieść możemy wskazać na przykłady. Oto w czasie sporu o Okup stał się jasny naszemu Pastorowi 16 rozdział z 3 księgi Mojżesza, oraz prawie cały Namiot Zgromadzenia na puszczy. Co więcej, w czasie tej kontrowersji cała doktryna Okupu została przedziwnie wyjaśniona. Również wśród kontrowersji były wyjaśnione doktryny o Ofierze za Grzech, Przymierzach i Pośredniku. W czasie sporu dotyczącego niewiary, stał się jaśniejszym Okup w stosunku do Adama i Jezusa, i powszechne zbawienie od Adamowego potępienia w odróżnieniu od wiecznego powszechnego zbawienia. W czasie sporu dotyczącego Wtórego Przyjścia zarówno czas Wtórego Przyjścia jak i jego ceł i sposób, stały się jasne. To wyjaśnienie Prawdy wśród sporów jest symbolicznie ukazane poza innymi miejscami, przez chwałę Pańską (Jego Mądrość, Sprawiedliwość, Miłość i Moc, tak jak są one objawione w Prawdzie – to Jego Pozafiguralna chwała) nagle jaśniejącą nad Namiotem Zgromadzenia (4Moj. 11:25; 12:5, 10; 14:10; 16:19, itd.). Jest to także widoczne w rozwoju Prawdy Epifanii. Podczas sporów o rozdzieleniu z roku 1917, stały się jasne ostatnie pokrewne czynności Eliasza i Elizeusza. Jasne się też stało szóste przesiewanie, a także w tym czasie zostały wyjaśnione bronie ku zabijaniu, oraz Przypowieść o Groszu. W naszym dorocznym raporcie wskazywaliśmy w jaki sposób okoliczności sporu w sprawie figury i pozafigury Ruty doprowadziły do tego, że rozdziały 3 i 4 księgi Ruty stały się nam jasne zarówno w swej całości jak i w szczegółach, a także, że rozdziały 1 i 2 Księgi Ruty stały się zrozumiałe w szczegółach (ich ogólne myśli były już nam zrozumiałe na wiele lat przedtem). W sporze z J. F. Rutherfordem stały się jasne dotychczas niezrozumiałe, obszerne części Pisma Św. Przykładowo możemy tu wspomnieć najważniejsze części 11 rozdziału proroctwa Zacharyjaszowego, oraz Ew. Mateusza 24:48-51, a także wiele innych tekstów. Nasz spór z Adamem Rutherfordem przyczynił się do tego, że północ z Przypowieści o Dziesięciu Pannach, a także wiele rzeczy o figurach pierwiastków stało się jasnych. Jakże szeroki zakres Prawdy Epifanii został wyjaśniony przez spór dotyczący Wielkiego Grona i klasy Młodocianych Godnych! Nie przypominamy sobie nawet jednego sporu w którym braliśmy udział i w którym nasza potrzeba większego światła była wyrażona, a który by takowego nie przyniósł. Takie też było doświadczenie ludu Bożego poprzez cały Wiek Ewangelii. Zaprawdę, Bóg to uczynił, że Biblia zawsze rozsiewa swe postępujące światło przez usługę naszego Pana, tak jak wymagają tego okoliczności, potrzeby i doświadczenia ludu Bożego.,
(11) Zgodnie z tym, trąbienia na alarmy rozlegały się, wzywając do wyruszania naprzód obozów. Pierwsze z tych trąbień na alarm (głosem przerywanym – w. 5 [W ang. Biblii w w. 5 i 6 jest w tym miejscu podane: „gdy zatrąbicie na alarm”, zaś w polskiej Biblii: , gdyby zaś zatrąbiono głos przerywając”. Te dwa wyrażenia
kol. 2
mają jedno i to samo znaczenie, bo trąbienie na alarm jest dokonywane głosem przerywanym. Że takie jest znaczenie trąbienia na alarm, mamy dowód w ang. Biblii, zwanej Cross Reference Bible, gdzie jest podane marginesowe wyjaśnienie odnośnie tego wyrażenia – „alarm składa się z serii powtarzanych trąbień” – „the alarm consisting of a series of repeated blasts” – przyp. tłum.]) było sygnałem do ruszenia się obozów leżących na wschód od Namiotu Zgromadzenia; były to obozy Judy, Isaschara i Zabulona. To trąbienie przedstawia ogłaszanie spornego poselstwa dotyczącego Mocy Bożej, tak jak to poselstwo działało na nauki Kościołów: Kalwińskiego, Kampbellitów i Wtórych Adwentystów. Obozy te zaś będące w marszu przedstawiają, że te wyznania toczyły spory o pewne fazy Mocy, koncentrującej się często w ich szafarskich doktrynach. Na drugie zatrąbienie głosem przerywanym ruszyły się obozy leżące na południe od Namiotu Zgromadzenia, to znaczy obozy Rubena, Symeona i Gada. To trąbienie przedstawia proklamację spornego poselstwa koncentrującego się na Mądrości Bożej w związku z tym, jaki to miało wpływ na nauki Kościołów: Greckiego, Rzymskiego i Anglikańskiego. Wyruszanie zaś tych obozów przedstawia, że wyznania te toczyły spory, zwykle odnośnie pewnych faz Mądrości, będącej w ich szafarskich doktrynach. Choć 4Moj. 10 nie mówi specjalnie o trąbieniu na trzeci i czwarty alarm poza ogólną wzmianką przy końcu w. 6, to nie znaczy to jednak, aby się one nie odbyły. Oznacza to tylko, że wspominanie o tych alarmach nie było konieczne, ponieważ samo przez się jest zrozumiałe, że te alarmy były trąbione. O wyjściu obozów trzeciego i czwartego, mówią wiersze 22-27. W ten sposób wiemy zarówno na podstawie tego tekstu jak i innych dotyczących wędrówki Izraela, że trąbiono w trąby na trzeci i czwarty alarm. Zgodnie z tym, trzeci alarm wezwał do marszu trzeci obóz, leżący na zachodzie, tj. Efraima, Manasesa i Beniamina. To trąbienie przedstawiało proklamację spornego poselstwa odnoszącego się do Sprawiedliwości Bożej – spory o specjalne fazy Sprawiedliwości, będącej w szafarskich doktrynach Kościołów: Luterańskiego, Kongregacyjnego i Kwakrów. Marsze odnośnych figuralnych pokoleń przedstawiały, że wyznania te wchodziły w spory odnośnie Sprawiedliwości, gdy one dotykały ich szafarskich doktryn. Ostatni zaś, czwarty alarm poruszył obozy leżące na północy, czyli obozy Dana, Asera i Neftali. Te trzy pokolenia przedstawiają Kościoły: Baptystów, Metodystów i Unitarianów. Czwarte trąbienie na alarm przedstawia proklamację spornego poselstwa często w kierunku Mieści Bożej na tyle, na ile to poselstwo miało wpływ na ich szafarskie doktryny. Zaś trzy maszerujące pokolenia przedstawiają, że te trzy wyznania wchodziły w spory w obronie swych szafarskich doktryn i zwalczały ataki przeciwko nim skierowane. Wymarsz zaś i posuwanie się naprzód wszystkich dwunastu pokoleń, przedstawia wzrastanie tych wyznań w Prawdy wynikające z ich szafarskich doktryn. Tak więc ich postęp w Prawdach związanych z ich szafarskimi