Teraźniejsza Prawda nr 197 – 1961 – str. 95
Te zaś rzeczy, które można także łatwo rozpoznać, są streszczeniem najważniejszych nauk Nowego Testamentu. Poselstwo to i to co ono zawiera w sobie, jest symbolicznie przedstawione pod symbolem drugiej trąby w 4Moj. 10.
(5) Są także i inne myśli rozwinięte w Starym i Nowym Testamencie, które należą do każdego z tych poselstw, o ile odpowiednio je zastosujemy. Na przykład Królestwo, jeżeli jest rozpatrywane z punktu widzenia rządzenia ludzkością i błogosławienia jej, należy do pieśni Mojżesza; jeżeli zaś patrzymy na nie z punktu widzenia chwalebnych przywilejów Chrystusa (Głowy i Ciała) – należy do pieśni Baranka. Podobnie Wtóre Przyjście rozpatrywane w związku z obaleniem królestwa Szatana, błogosławieństwami dla ludzkości i restytucją, należy do pieśni Mojżesza; gdy zaś jednak jest ono rozważane w związku z żęciem świętych, ich wyzwoleniem i uwielbieniem – należy do pieśni Baranka. Również zmartwychwstanie. gdy jest zmartwychwstaniem do ludzkiej tylko doskonałości, należy do pieśni Mojżesza; gdy zaś jest mowa o zmartwychwstaniu do Boskiej natury – należy do pieśni Baranka. Wiele jest także figur i proroctw w Starym Testamencie odnoszących się do Chrystusa i Kościoła zarówno w stanie cielesnym jak i w stanie duchowym. Wszystkie one należą do pieśni Baranka (1Kor. 10:1-14; Żyd. 3:10; 1Piotr 1:10-13). Niektóre z nich są często przedstawione z punktu widzenia ich stosunku do ludzkiego zbawienia, choć wiele z nich nie jest tak przedstawionych. Podobnie, są niektóre sprawy w Nowym Testamencie, które dotyczą ludzkiego zbawienia pod dwoma jego aspektami – poczytanym jak i aktualnym – to znaczy nie tylko, jeśli chodzi o poczytaną restytucję (usprawiedliwienie przez wiarę), lecz także gdy chodzi o aktualną restytucję. Dzieje się tak dlatego, bo te dwie części Biblii, jeśli weźmiemy pod uwagę jej treść, zachodzą wzajemnie jedna na drugą, jak to już wspominaliśmy. Z tego też powodu, jak już wyżej było zaznaczone, Stary Testament, mówiąc ogólnie, jest pieśnią Mojżesza, a Nowy Testament, mówiąc ogólnie, jest pieśnią Baranka. Dwie trąby jednak nie pokrywają pod względem figuralnym tych wyjątków; one je wzajemnie wyłączają, Nie są więc one w absolutnym sensie synonimami Starego i Nowego Testamentu. Pozafiguralnie jednak, jedna z nich wyklucza sprawy Wysokiego Powołania nie stosujące się do kwestii restytucji, druga zaś wyłącza kwestię restytucji nie stosującą się do spraw Wysokiego Powołania. W ten sposób, podczas gdy Stary i Nowy Testament nie wyłączają rzeczy, które, ściśle mówiąc, nie należą specjalnie do ogólnych tematów Starego lub Nowego Testamentu, pozafiguralnie dwie trąby, ściśle mówiąc, takie rzec/y wyłączają. Te dwa poselstwa jednak, tak bardzo się łączą i splatają z sobą, że istnieje miedzy nimi zupełna harmonia. Są one bowiem w rzeczywistości dwiema największymi częściami urzeczywistnionymi w praktyce z Boskiego Planu. Właśnie ta wzajemna łączność między nimi dowodzi,
kol. 2
że są one z jednej sztuki pozafiguralnego srebra.
(6) Wiersze 2-7 wykazują, do czego trąby były używane. Służyły one do dwóch celów: (1) do zwoływania ludu i (2) do wyruszania obozów, tzn., że zatrąbienie w trąby będzie wzywać lud lub książąt do Mojżesza ku drzwiom namiotu zgromadzenia (w. 3,4) i że zatrąbienie będzie symbolizować wymarsz do czterech obozów Izraela. Co oznacza wezwanie ludu do drzwi namiotu zgromadzenia? Figuralnie oznaczało to zebranie ludu przed Boga w tym celu, by skupić uwagę na sprawach należących do Niego. Należy zauważyć, że lud był wzywany przez zatrąbienie obydwu trąb a nie jednej (w. 3), podczas gdy książęta przychodzili do Mojżesza przed drzwi namiotu zgromadzenia na zatrąbienie jednej tylko trąby. Lud oczywiście, symbolizuje lud Boży tylko z imienia, podczas gdy książęta przedstawiają przywódców, którzy utracili korony a przewodzili nominalnemu ludowi Bożemu. Myślimy, że różnica pomiędzy zatrąbieniem dwóch pozafiguralnych trąb a zatrąbieniem jednej pozafiguralnej trąby jest następująca: zatrąbienie w dwie trąby przedstawia danie nominalnemu, ludowi Bożemu ogólnych tylko wiadomości dotyczących dwóch części Bożego Planu; podczas gdy zatrąbienie w jedną tylko trąbę, przedstawia danie szczegółów na odnośny zarys Planu Bożego. Powód dla którego myślimy, że to rozróżnienie jest prawdziwe jest ten, że fakty dotyczące warunków tych dwóch klas, wydają się tego wymagać. Lud Boży z imienia tylko w najlepszym razie bardzo mało wie o sprawach Bożych; dlatego ludzie ci potrzebują ogólnych prawd, jeśli mają mieć z tego pożytek, zaś w wypadku gdyby otrzymali szczegóły, nie byliby w stanie zrozumieć ich i potykaliby się. Wskazuje na to doświadczenie, np. na publicznych zebraniach nie podaje się publiczności szczegółów, a daje się za to ogólne rzeczy. To także występuje np. w Drugiej Walce Gedeona w pozafigurze.
(7) Jest to jeszcze więcej widoczne, gdy Kościół w okresie Paruzji był głosicielem prawd względem świata. Dawaliśmy ludziom proste mowy, przy pomocy rysunku Planu Wieków i inne, przez które staraliśmy się uczynić jasnymi najogólniejsze zarysy Planu (o ludzkim i Boskim zbawieniu). Było to widoczne w pracach: ochotniczej, kolporterskiej, z Fotodramą, dziennikarskiej i pasterskiej, jak również w naszych rozmowach z ludźmi tylko nominalnie należącymi do ludu Bożego. Wyłącznie wtedy, gdy niektórzy z nich zostali przyciągnięci przez Prawdę, wchodziliśmy w szczegóły wyjaśniające im poszczególne tematy. W figurze, książęta (w. 4) co oznacza dwunastu książąt pokoleń (jak w 7 roz. tej księgi) – 1 ich podwładni, którzy byli hetmanami wojsk Izraelskich (w polskiej Biblii dobrze określone) spotkali Mojżesza prywatnie, nie zaś w sposób publiczny. Przedstawiali oni wodzów z Nowych Stworzeń spośród nominalnego ludu Bożego, zgromadzonych przed naszym Panem dzięki bardziej wyspecjalizowanemu traktowaniu, to znaczy, że tylko jeden ogólny temat będzie poddany