Teraźniejsza Prawda nr 197 – 1961 – str. 94
hymn śpiewać tutaj, by tym lepiej wyryć tę myśl w naszych sercach i umysłach.
(2) Zauważmy (w. 2), że Mojżesz otrzymał polecenie wykonania dwóch trąb. Tu, jak i prawie w każdym innym tekście, Mojżesz reprezentuje naszego Pana, jako Wykonawcę woli Boga. Wykonanie przez niego dwóch trąb, symbolizuje rozwinięcie przez naszego Pana dwóch poselstw Wieku Ewangelii. Niewątpliwie Mojżesz wykonał te trąby przez Besaleela (w cieniu Boga) oraz Acholijaba (namiot jego ojca), którym pomagali w pracy ich towarzysze (2Moj. 31:2-6). Besaleel symbolizuje naszego Pana w Jego charakterze twórcy Kościoła i wszystkich jego nauk. Acholijab zaś przedstawia członków siedmiu gwiazd używanych przez Pana. dla rozwinięcia Kościoła i jego nauki, podczas gdy ich pomocnicy przedstawiają pisarzy pouczonych o Królestwie, którzy wynoszą ze skarbu swego rzeczy nowe i stare, będąc ogólnymi i specjalnymi pomocnikami członków siedmiu gwiazd (Mat. 13:52). Uczynienie trąb ze srebra symbolizuje fakt, że pozafiguralne poselstwa będą prawdziwe. Wykonanie ich z jednej tylko sztuki srebra przedstawia różne rzeczy: (1) że wzięte są one tylko z jednego źródła – z Pisma Św., będącego Słowem Bożym (Jan 17:17; 2Tym. 3:15-17); i (2) że są one we wzajemnej zgodzie i harmonii, jako części jednej całości (Izaj. 8:20; 2Piotr 1:19-21). To doprowadza do pytania: jakie są te dwa poselstwa ogłoszone w czasie Wieku Ewangelii? Możemy z całą pewnością wywnioskować, że są one dwoma najważniejszymi poselstwami danymi w czasie Wieku Ewangelii z powodu wielkiego znaczenia przywiązanego do nich Widać to z faktu, iż są one wzmiankowane w pierwszej części 4 księgi Mojżesza, która symbolicznie przedstawia najważniejsze sprawy dotyczące urządzeń Bożego nominalnego i prawdziwego duchowego Izraela podczas Wieku Ewangelii. Jakież są te dwa najważniejsze tematy Wieku Ewangelii? Można powiedzieć, iż są nimi: poselstwo o zbawieniu ludzkości, oraz poselstwo o Boskim zbawieniu. Można to też wyrazić inaczej, choć znaczenie będzie takie samo: restytucja (przypisana i aktualna), oraz Wysokie Powołanie. O tych to poselstwach mówi Pismo Św., jako o cudownych pieśniach – pieśni Mojżesza i pieśni Baranka (Obj. 15:3, 4).
(3) Jeżeli chodzi o ścisłość, to ludzkie zbawienie (restytucja aktualna lub przypisana), ogólnie rzecz biorąc, jest streszczeniem całego poselstwa Starego Testamentu, które – mówiąc ogólnie – jest pieśnią Mojżesza; bo w najszerszym słowa znaczeniu zawiera ono jako swoje postulaty, naturę i konsekwencje, większość tego co znajduje się w Starym Testamencie. Większa część tego, co zostało objawione w Starym Testamencie, mniej lub więcej bezpośrednio, jest związana z tym poselstwem. Poselstwo to bowiem głosi stworzenie człowieka na początku w stanie doskonałym, jego próbę życia, jego upadek w grzech i śmierć Ono również zawiera w sobie jego doświadczenie ze złem, a także eksperymentalny dowód, dostarczony przez Pogan pozostawionych samym sobie bez pomocy, oraz przez Żydów, wspomaganych
kol. 2
przez Prawo Przymierza i przez sprzyjające opatrzności. To dowodzi, że upadły człowiek nie może zbawić sam siebie i dlatego jest zależny od Boskiej mocy zbawienia. Dalej poselstwo to głosi, że właściwą rzeczą dla człowieka jest okazywać skruchę i pokutować na dowód, że pragnie on z całego serca zbawienia, oraz czyni wszystko co może, by je uzyskać. Ono również głosi, że Boża łaska dała Zbawiciela, który może zaspokoić potrzeby Sprawiedliwości względem pokutującego i wierzącego grzesznika i uczynić go poczytalnie sprawiedliwym w Wieku Ewangelii a aktualnie sprawiedliwym w przyszłym Wieku. Poselstwo to również wykazuje, że w czasie Wieku Ewangelii człowiek może czynić poprawę względem Boga ze wszystkich swych sił i z najgłębszą wiarą, ufając obietnicy Bożej, ze względu na zasługę Jezusa, że grzechy będą mu przebaczone, że sprawiedliwość Chrystusowa będzie mu przypisana i ostatecznie, że będzie przyjęty jako przyjaciel do społeczności braci. W ten sposób człowiek otrzymuje poczyta Inę usprawiedliwienie, czyli poczytalną restytucję. Ostatecznie jednak, zbawienie ludzkie zawiera w sobie aktualne (rzeczywiste) usprawiedliwienie, czyli restytucję do tego, co zostało utracone w Adamie a przywrócone w Chrystusie. Rzeczy te – jak łatwo można się o tym przekonać – stanowią ogólne zsumowanie większości nauk Starego Testamentu. Zatem to poselstwo i jego treść jest symbolicznie przedstawione jako pierwsza z trąb z 4Moj.10.
(4) Podobnie i Boskie zbawienie, czyli Wysokie Powołanie jest – ogólnie mówiąc – podsumowaniem Nowego Testamentu, a biorąc znowu rzecz ogólnie, jest ono pieśnią Baranka. Tak jak i ludzkie zbawienie obejmuje ono wiele rzeczy i spraw łączących się z nim, które muszą być uważane jako należące do niego pośrednio. Ono głosi, że Chrystus jest mądrością dla wszystkich, którzy go przyjmują, ponieważ naucza On wszystkich, tego, co było jeszcze przedwczesne, co zawierało, należało i wypływało z Wysokiego Powołania. Boskie zbawienie oznacza, że On ożywia ich poczytane usprawiedliwienie aby uczynić ich godnymi kandydatami do Wysokiego Powołania. Koncentruje się ono na uświęceniu człowieczeństwa i Nowego Stworzenia tych, którzy są w Wysokim Powołaniu. W związku z tym, ono pokazuje i opracowuje podtrzymywanie stanu martwoty w stosunku do siebie i świata a ożywienia w stosunku do Boga, podczas kładzenia człowieczeństwa na śmierć ofiarniczą dla sprawy Bożej. Co się zaś tyczy Nowego Stworzenia, to poczyna się ono wraz ze spłodzeniem z Ducha i przechodzi przez ożywienie, wzrost, wzmocnienie, równoważenie, krystalizowanie się i urodzenie. Wtedy też uwalniając, ratuje On Nowe Stworzenie od grzechu, błędu, samolubstwa, światowości, Szatana i śmierci. Wysokie Powołanie zawiera w sobie dla Nowego Stworzenia: przeznaczenie, organizację, porządek, dyscyplinę, prawo, odpoczynek, próbę, chrzest, Wielkanoc, zobowiązania względem człowieka społecznie i względem braci, jego wrogów i pokus, a także jego obecne oraz przyszłe dziedzictwo.