przez materializowanie się w ciała ludzkie, żenienie się z kobietami i propagowanie nowej rasy, która dziedziczyłaby ich doskonałość, nie dopuszczając potomków Adama do ojcostwa, a w ten sposób zapewniając reformę całej ludzkości. Nie wszyscy lecz tylko niektórzy, z władz duchowej kontroli nad światem przedpotopowym, dali się zwieść Szatanowi i wprowadzić jego radę w czyn; a czyniąc to do czego nie mieli prawa popadli w grzech. Wobec tego ich błąd został spowodowany po części rozszerzeniem się nieprawości pochodzącej z grzechu Adamowego i ich chęcią pokonania jej; a ponieważ zasługa Chrystusowa uwalnia nie tylko z grzechu pierworodnego, ale również ze wszystkich grzechów wypływających z niego, dlatego obejmuje ona także tę część grzechu upadłych aniołów, która wypłynęła z przestępstwa Adamowego. Biblia uczy zatem, że zasługa krwi Jezusowej pokrywa tę cześć grzechów upadłych aniołów, które były wynikiem nieprawości Adamowej w rodzaju lud/kim i zgodnie z tym, Bóg daje im sposobność pojednania przez Jezusa (Kol. 1:20).

      Fakt, że nasz Pan przez Swe nauki, śmierć i zmartwychwstanie głosił tym duchom w więzieniu, wskazuje na tę możliwość dla nich (1Piotr 3:18-20). To, że zostali zachowani na sąd dnia wielkiego, dowodzi tej samej myśli (Jud 6; 2Piotr 2:4). Na to samo wskazuje również myśl, że święci będą ich sądzić (wypróbowywać), jak o tym mówi Apostoł w 1Kor. 6:3. Oni są tymi „rzeczami… na niebiesiech”, które w nadchodzącym Wieku mają być zgromadzone w jedno w Chrystusie (Efez. 1:10; Filip. 2:10). Wynika to także z faktu, że ziemskie przykłady i nauki Kościoła są ku ich oświeceniu (Efez. 3:8-10; 1Kor. 4:9). Śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie są w tym celu. by był władcą nad upadłymi aniołami i ludźmi (Rzym. 14:9), co wskazuje na danie im takiej możliwości. Tak więc wszystkie powyższe teksty dowodzą i pouczają, że możliwość okazania pragnienia powrotu do harmonii i społeczności z Bogiem, będzie dana pokutującym upadłym aniołom. To zaś, czego nauczyli się z nauk i przykładów Jezusa oraz Kościoła dało niektórym z nich nadzieję takiej restytucji.
kol. 2
Dowiedzieli się oni także dzięki Jezusów i Kościołowi, że aby mieć tę możliwość muszą się odłączyć od Szatana i jego dzieł. Niektórzy z nich, niewątpliwie wśród wielu trudności spowodowanych przez opór aniołów niepokutujących, działają zgodnie z tą nauką.

      Pismo Św. zapewnia nas, że w czasie przyjścia Pańskiego tj. w Jego Epifanii, następuje krytyczny moment ich sądu (2Tym. 4:1); albowiem upadli aniołowie podobnie jak Nowe Stworzenia nigdy nie byli skazani na śmierć, a zatem są „żywymi”, którzy w Jego Epifanii zostaną rozdzieleni stosownie do rezultatu ich sądu.

      Pod koniec Epifanii upadli aniołowie będą podzieleni na dwie klasy: (1) na pokutujących i (2) niepokutujących. Ci ostatni zostaną skazani na zagładę razem z Szatanem, z którym wspólnie będą uwięzieni i zniszczeni pod koniec „Małego Okresu” (Obj. 20:3, 9). Pokutujący aniołowie zostaną umieszczeni pod Chrystusem i Jego Kościołem, by mieć tysiącletnie sposobności przezwyciężenia wszystkiego, co jest w nich grzeszne i rozwinięcia doskonałej miłości, czyniącej ich godnymi niebiańskiej społeczności z doskonałymi duchami i obcowania z Bogiem. W ten sposób sposobności Wieku Ewangelii są dane dla wybawienia ich od współpracy z Szatanem, zaś możliwości Wieku Tysiąclecia – dla uczynienia ich godnymi życia wiecznego. Ci zaś, którzy zawiodą w czasie prób Wieku Ewangelii, którzy w czasie Epifanii nie oddzielą się od złych aniołów, nie będą mieli w Tysiącleciu sposobności powrotu do obcowania z Bogiem; ale jako niepoprawni i dobrowolni grzesznicy zostaną skazani na zniszczenie zanim pozostali wejdą w swój okres próby. Szczegóły metod ich poprawy jakie Chrystus i Kościół zastosują w celu ich całkowitego przywrócenia do obcowania z Bogiem, nie zostały objawione. To tylko wiemy o nich, że Chrystus i Kościół będą rządzili nimi, aby dokonać zupełnego pojednania ich z Bogiem. A kiedy do Niego zostaną przywróceni, wraz ze wszystkimi innymi stworzonymi istotami w niebie i na ziemi będą mówić: „Siedzącemu na stolicy i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i siła na wieki wieków” (Obj. 5:13).

kol. 1

POSTĘPUJĄCY OBRAZ PRZYBYTKU

(Dokończenie z T.P.’60, str. 11)

POZAOBRAZOWY MADAN

      Również Madan, trzeci syn Ketury, wyobraża poświęconych członków Obozu Epifanicznego pod Nowym Przymierzem (T. P. 1957, str. 10-15). Brat Russell podaje, że dzieci jakie Abraham miał z Ketury są figurą na wiele dzieci Bożych, które rozwiną się pod Nowym Przymierzem w Tysiącleciu lecz nie jako dziedzice; albowiem napisano: „I dał Abraham wszystko co miał Izaakowi” (1Moj. 25:5). Dzieci Ketury otrzymały błogosławieństwa i dary przez Izaaka, co jest figurą na klasę restytucyjną w Tysiącleciu, która będzie błogosławiona przez pozaobrazowego Izaaka – Chrystusa
kol. 2
(Z 4309, szpalta 2). Brat Johnson podaje, że dwaj synowie z Ketury są figurą na dwie osobne klasy pod Nowym Przymierzem (E. tom 6, 717 por. z E. tomem 15, 682), a ich dzieci są figurą na podziały tych dwóch klas. A zatem jej inni czterej synowie również wyobrażają klasy pod Nowym Przymierzem. Poświęceni członkowie Obozu Epifanicznego są klasą, poświęcającą się w czasach, gdy grzech ma przewagę a Szatan nie jest jeszcze zupełnie związany; ci którzy są wierni w poświęceniu, z tego powodu w oczach Bożych są wyższymi aniżeli reszta Niby Wybrańców nie poświęcających się i z tego powodu nazwanych „wyznawcami częściowo wiernymi” (P’ 26,118, szp. 2

poprzednia strona – następna strona