Teraźniejsza Prawda nr 190 – 1960 – str. 53
od doskonałości Kościoła (Obj. 20: 6). Zaszczytem, który oni osiągną będzie władza książęca nad ziemią w czasie Tysiąclecia (Psalm 45:17; Izaj. 32:1), a pracą ich będą rządy sprawowane przez nich jako sędziów i nauczycieli (Izaj. 1:26, 27). Tekst nasz wskazuje, że dostaną oni nowe Objawienia Boże, za ich służbę dla ludzkości w czasie Królestwa („starcom waszym sny się śnić będą”). W ten oto sposób Bóg nagrodzi ich za wierność w czasie tego okresu, dając im następnie naturę duchową w niebie.
„MŁODZIEŃCY WASI”
Następna klasa, którą omówimy, została w naszym tekście nazwana klasą „młodzieńców”. Zauważmy, że „młodzieńcy” są przeciwstawieni „starcom”, jeśli chodzi o ich stanowisko 1Pracę. Ponieważ „starców” nazywamy Starożytnymi Godnymi, więc dla pokazania różnicy, tę klasę nazwaliśmy klasą Młodocianych Godnych. Te nazwy kontrastujące z sobą są odpowiednie, bo tak jak Starożytni Godni dowiedli, że byli wierni Bogu aż do śmierci przed otwarciem Wysokiego Powołania do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem, tak Młodociani Godni – czwarta i ostatnia z wybranych klas, przez którą Bóg będzie błogosławił nie wybranych – są powoływani przy końcu Wieku Ewangelii podczas jego zachodzenia na Tysiąclecie, gdy Wysokie Powołanie do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem jest już zamknięte. Według Pisma Św. „zupełność pogan” (Rzym. 11:25), czyli zupełna liczba 144 tysiące (Obj. 7:4; 14:1), która ma stanowić Małe Stadko, Oblubienicę, Małżonkę Baranka, doszła już do końca z chwilą zakończenia się żęcia w obecnym żniwie; ci zaś, którzy poświęcają się od owego czasu, jeżeli są wierni do śmierci, otrzymują nagrodę podobną jak Starożytni Godni. Ta wybrana klasa w Epifanii, zwana w naszym tekście „młodzieńcami”, może być właściwie nazwana Młodocianymi Godnymi – nie dlatego by jej członkowie mieli być młodymi w latach, albowiem wiek osób nie ma nic do czynienia z nazwą bo są oni młodymi, a nawet bardzo młodymi w porównaniu z klasą „starców”, która będąc wierna aż do śmierci, żyła zanim Wysokie Powołanie było otwarte, a „których nie był świat godzien” (Żyd. 11:38). Młodociani Godni będą połączeni ze Starożytnymi Godnymi w służbie i nagrodach w Tysiącleciu i po Tysiącleciu.
Młodociani Godni jako klasa są wykazani w różnych miejscach Biblii. Na przykład czytamy w 2Tym. 2:20, że „w wielkim domu [jak wielki dom figuralnego Aarona (3Moj. 16:6; 4Moj. 17:2, 3; 3:6-9, 17-20) składał się z jego synów i trzech figuralnych klas Lewitów – Kaatytów, Merarytów i Gersonitów – tak wielki Dom naszego wielkiego Arcykapłana, również składa się z czterech pozafiguralnych klas] nie tylko są naczynia złote [Małe Stadko – Mal. 3:3] i srebrne [Wielkie Grono – Mal. 3:3], ale też drewniane [Starożytni Godni] i gliniane [Młodociani Godni, którzy razem ze Starożytnymi Godnymi w czasie Tysiąclecia
kol. 2
będą ludzkimi, czyli ziemskimi członkami pozafiguralnego domu Aaronowego, tak jak byli ludzkiej natury przed Tysiącleciem]; a [dodatkowo] niektóre ku uczciwości [wierna klasa restytucyjna – „owce” z Mat. 25:31–40] drugie zasię ku zelżywości [„kozły” z przyszłego Wieku – Mat. 25:41–46]”.
Psalm 72: 3 traktuje o Młodocianych Godnych w związku z trzema innymi klasami wybrańców Bożych, przez których nie wybrani będą otrzymywać błogosławieństwa Tysiącletnie: „Przyniosą góry ludowi pokój, a pagórki sprawiedliwość”. Cały ten Psalm opisuje królowanie Chrystusa w Tysiącleciu co wskazuje, że symboliczne Jeruzalem będzie siedzibą rządu (w. 16)). Literalne miasto Jeruzalem zbudowane było na dwóch górach: Syon i Moria oraz na dwóch pagórkach: Akra i Bezeta. Syon i Moria wyobrażają dwie fazy Królestwa: niebieską i ziemską (zob. w. 16) – „na wierzchu gór”). Akra i Bezeta przedstawiają dwie posiłkowe (podległe) władze Królestwa, tj. Wielkie Grono i Młodocianych Godnych (zob. Komentarz na słowo „pagórki”). Jak Moria była pierwszym wzniesieniem literalnego Jeruzalem, na którym Izraelici pobudowali się, tak Starożytni Godni byli pierwszą częścią Królestwa, która się rozwinęła. Tak jak góra Syon była drugim wzniesieniem, na którym Izraelici pobudowali się, tak Małe Stadko było drugą częścią Królestwa, która się rozwinęła. Jak pagórek Akra – jedno z mniejszych wzgórz – był trzecim wzniesieniem Jeruzalemu, na którym Izraelici pobudowali się, tak Wielkie Grono jest trzecią klasą między władzami (podległą władzą) Królestwa, która się rozwija. I jak pagórek Bezeta był czwartym i ostatnim wzniesieniem Jeruzalemu, na którym pobudowali się Izraelici, tak Młodociani Godni są ostatnią z władz (podległą władzą) Królestwa, która się rozwija. Reszta ludzkości jest symbolicznie przedstawiona przez doliny literalnego Jeruzalemu. Tym to więc sposobem Psalm 72:3 pokazuje, jak Jehowa będzie błogosławił w Tysiącleciu rodzaj ludzki pokojem i dobrobytem przez dwie góry (Małe Stadko i Starożytnych Godnych) i przez dwa pagórki, tj. dwie podległe władze Królestwa (Wielkie Grono i Młodocianych Godnych).
Wyjątki Pisma Św. z 4Moj. 3:6-8; 1:49-54; 3:23, 29, 35, 40-51; Żyd. 12:23 dowodzą, że trzy grupy Lewitów, będących figurą na Lewitów Tysiąclecia, razem z rodziną Aarona wyobrażają Kościół pierworodnych w Tysiącleciu, jako sług Jehowy w szczególnym znaczeniu. Kapłani wyobrażają Małe Stadko; a z punktu zapatrywania na Lewitów Tysiąclecia Kaatyci przedstawiają Starożytnych Godnych, Meraryci – Wielkie Grono, zaś Gersonici – Młodocianych Godnych. Gersonici w figurze byli zaliczeni do pierworodnych (jako ich część – 4Moj. 3:12-17, 45), a zatem byli odłączeni (4Moj. 1:39-53) od Izraelitów w ogólności do służby około Przybytku, do której Izraelitom przystęp był wzbroniony pod karą śmierci (w. 51). Stąd widzimy, że Młodociani Godni razem z pozafiguralnymi Kaatytami (Starożytnymi Godnymi) i pozafiguralnymi Merarytami