Teraźniejsza Prawda nr 189 – 1960 – str. 40
Stadka, według angielskiego przekładu A. V. brzmi jak następuje: „Ale w tym wszystkim jesteśmy więcej jak zwycięzcami przez tego, który nas umiłował”). Dopiero doświadczenia i nauki udzielone przez Boga członkom Wielkiego Grona przywracają im rozum. Pokutują oni i oczyszczają się (Obj. 7:14), a choć utracili nagrodę, „będą zachowani wszakże tak jako przez ogień” przez doświadczenia ucisku (1Kor. 3:12-15). Mimo tego, iż są oni pozbawieni przywileju zostania Oblubienicą Chrystusową, będą uprzywilejowani zostawszy Jej druhnami (Obj. 19:9). Nie zasiądą na tronie jako Królowa, lecz jako dostojnicy staną przed tronem Królestwa (Obj. 7:9). Utraciwszy kapłaństwo (Obj. 1:6; 5:10; 20:6), pozostaną jednak Lewitami i będą służyć Kapłanom oraz ludowi (Ezech. 44:10-16).
Przez cały Wiek Ewangelii napotykamy jednostki, które nie zdołały utrzymać swych koron, lecz potem pokutowały i zostały w pewnej mierze przywrócone do łaski Bożej (1Kor. 5:1-5; 5:9-11; 2Kor. 2:5-11; 1Tym. 1:19, 20). Jednak do końca roku 1914 Bóg traktował ich indywidualnie lecz nie jako klasę. Dopiero z chwilą gdy ostatni członek Małego Stadka został pozyskany, Bóg zaczął postępować z tymi jednostkami jako z klasa. Czas ucisku tj. Epifania, był okresem przeznaczonym do rozwinięcia tej klasy (Obj. 7:14; 1Kor. 3:12, 15; Mat. 7:26-28). W typach Biblijnych dotyczących Dnia Pojednania (3Moj. 16), Bóg przedstawia Małe Stadko w Koźle Pańskim, zaś Wielkie Grono w Koźle Azazela – 1Kor. 5:4, 5 (Azazel przedstawia Szatana; patrz angielski poprawiony przekład). Figura pokazuje, że natychmiast gdy Małe Stadko w całości dokonało zadośćuczynienia, gdy ostatni członek został przyjęty we wrześniu 1914 roku, Pan dozwolił na rozpoczęcie czynności z Wielkim Gronem, co również przypadło we wrześniu 1914 (3Moj. 16:20-22). Wyznawanie przez Aarona dobrowolnych grzechów Izraela nad Kozłem Azazela, wyobraża oświadczenie i wyjaśnienie przez Najwyższego Kapłana Świata dotyczące dobrowolnych grzechów chrześcijaństwa, co spowodowało wojnę światową w obu jej fazach. Wyznawanie to trwało blisko dwa lata i dwa miesiące, tj. do początku listopada 1916 i było słyszane przez Wielkie Grono. Wypuszczenie Kozła Azazela na puszczę odpowiada zarzuceniu przez Wielkie Grono wszelkich hamulców, które przeszkadzały jego członkom czynić to, co podszeptywał im ich dwoisty umysł (Jak. 1:8). W końcu roku 1916 nastąpił rewolucjonizm wśród czołowych braci, skierowany przeciw naukom Pana i Jego „zarządzeniom, przy wykonywaniu przez nich Jego pracy. Rewolucjonizm przywódców, łącznie z zastąpieniem nauk i zarządzeń danych przez Boga fałszywymi naukami i zarządzeniami, polega na klerykalizmie zagrabiającym władze i panowanie nad dziedzictwem Bożym (1Piotr 5:3), oraz sekciarstwie, którego zwolennicy biorą udział w pozafiguralnym czczeniu i całowaniu Baala (1Król. 19:18; Rzym. 11:4, 5). Wszyscy uczestniczący w tym przestają być prawdziwymi wybrańcami.
kol. 2
Wierni – tak jak Aaron oparli się temu rewolucjonizmowi po obu stronach Zasłony. Ich opór jest odpowiednikiem obrazu Aarona, który prowadzi Kozła do drzwi namiotu, aby go oddać obranemu człowiekowi. Rewolucjonizm wzrastał od tej chwili nieustannie i z pewnością usunąłby całkowicie Prawdy Żniwa i Boskie zarządzenia dotyczące dzieła Wielkiego Grona, gdyby nie opór w każdej sprawie przeciwstawiany rewolucjonistom przez pozafiguralnego Aarona. Gdy fakty rewolucjonizmu stały się tak wielkie, że były dowodem przynależności do Wielkiego Grona (Ps. 107:10, 11), wtedy Kapłani wycofali kapłańską lecz nie braterską społeczność od rewolucjonistów i ich popleczników (1Kor. 5:9-13). To wycofanie jest poza figurą czynności Aarona wyprowadzającego Kozia za Bramę i oddającego go w ręce obranego człowieka. Podobnie jak Kozioł Azazela, który przedstawia człowieczeństwo Wielkiego Grona, wychodzi za Bramę, tak i Nowe Stworzenia Wielkiego Grona wychodzą z pozafiguralnej Świątnicy na pozafiguralny Dziedziniec, przestając być Kapłanami a stając się Lewitami. Rozumiemy, że człowiek obrany, któremu Aaron oddawał Kozła, wyobraża przykre doświadczenia i prześladowcze osoby, które współdziałają w zniszczeniu cielesnych umysłów Wielkiego Grona, sprowadzając na członków tej klasy wiele cierpień. Wśród tych doświadczeń Wielkie Grono tak dalece mija się z Prawdą i sprawiedliwością, że Kapłani zmuszeni byli wycofać od niego także wszelką braterska pomoc i łaskę. W pozafigurze jest to czynione wtedy, gdy pozaobrazowy obrany do tego człowiek, prowadzi ich na pozaobrazową puszcze czy ii odosobnienie od ludu Bożego. Rychło po odmówieniu Wielkiemu Gronu bratniej pomocy i braterskich względów przez Kapłanów, dostaje się ono w ręce Azazela. Będąc w jego rękach członkowie tej klasy dopuszczają się takich rewolucyjnych nadużyć, że trudno nawet im samym zaprzeczyć, iż błądzili w całym swym postępowaniu. Ich doświadczenia w rękach Azazela będą tak smutne, że ostatecznie na podobieństwo syna marnotrawnego, gdy ich cielesne umysły i dzieła zostaną zniszczone, przyjdą do opamiętania, zaczną pokutować i nawrócą się do łaski Ojca – lecz jako członkowie Wielkiego Grona, którymi nie przestali być w uczynku i prawdzie.
Po oczyszczeniu i rozpoznaniu swego miejsca w Planie Bożym wezmą oni wybitny i owocny udział w głoszeniu o Królestwie oraz o przygotowaniu, uzupełnieniu i zaletach Oblubienicy (Obj. 19:6-8). Będą zaproszeni do objęcia godności druhen, jako honorowi goście na wieczerzy wesela Barankowego (Obj. 19:9). Jednym z wielkich dzieł które spełnią, będzie nawrócenie Izraela do Chrystusa (Pieśń 5:8-6:1), co stanie się w drugiej fazie ucisku Jakubowego (Jer. 30:4-24; Sof. 1:9-14). Innym z ich wielkich dzieł będzie rozbudzenie w pogańskim świecie głębokiej i powszechnej tęsknoty za Królestwem. Jeszcze większym dziełem będzie pozyskanie licznych ludzi dla klasy Młodocianych Godnych i wzajemny ich wysiłek oraz pomoc na drodze ku Prawdzie i sprawiedliwości.