Teraźniejsza Prawda nr 188 – 1960 – str. 7
że wszyscy w skończonym obrazie Obozu Epifanii „nie mają żadnego usprawiedliwienia (!)”. Wyżej podane uwagi, szczególnie z pism br. Johnsona, jak to jest wykazane w par. 23 do 26, dodają więcej szczegółów do wyjawień jakie były uczynione przedtem.
NIEDAWNO TYMCZASOWO USPRAWIEDLIWIENI W OBOZIE
(28) Jak już było wspomniane w par. 8 – drzwi wejścia do Wysokiego Powołania, czyli drzwi wejścia do Świątnicy, jedynego miejsca gdzie mogli mieć przedstawione swoje stanowisko poświęceni wyznawcy Wieku Ewangelii, zostały na zawsze zamknięte jesienią 1914 r. Jednak – jak można zauważyć z par. 10 – nie przeszkadzało to dodatkowo tymczasowo usprawiedliwianym osobom, pozbywania się ich woli względem siebie i świata, a przyjmowania woli Bożej za ich wolę (gdyż poświęcenie jest zawsze właściwym). Przeto wchodzili oni do stanu zupełnego poświęcenia aż do śmierci pomimo te go, że nie było ono wyobrażone przy pierwszej Zasłonie i że ich stanowisko jako zupełnie po święconych wyznawców nie mogło być przed stawione w Świątnicy, lecz raczej na Dziedzińcu. Wtedy zaszło coś nowego, co nie istniało przed jesienią 1914, gdy drzwi wejścia do Wysokiego Powołania były jeszcze otwarte. Po wstała mianowicie sytuacja, w której wszyscy zupełnie ofiarowani mieli swoje stanowisko przedstawione na Dziedzińcu, a nie w Świątnicy. Na skutek tego nastąpiła stanowcza zmiana, gdy obraz Przybytku postępował z budową Dziedzińca Epifanii, jako odrębnego od Świątnicy. Z tego powodu zgodnie z Obj. 22:11 (T. P. nr 125 str. 43, szpalta 1 od góry do końca paragrafu) rozumiemy, że jesienią 1954 przy końcu pozaobrazowych 80 dni (1874-1954), drzwi wejścia do pozaobrazowej klasy Lewitów na zawsze zostały zamknięte dla wszystkich, którzy chcieliby wejść. Lecz podobnie i tutaj nie przeszkadzało to dodatkowo pokutującym oso bom, przyjmować Jezusa jako ich Zbawiciela i wchodzić do stanu tymczasowego usprawiedliwienia choć ich stanowisko jako tymczasowo usprawiedliwionych jest wyobrażone w Obozie Epifanii a nie w Dziedzińcu. Wtedy również zaszło coś nowego, co nie istniało przed jesienią 1954; wytworzyła się mianowicie sytuacja w której wszyscy, którzy przyjęli Jezusa jako ich Zbawiciela stając się przez to tymczasowo usprawiedliwionymi, mieli swoje stanowisko zobrazowane w Obozie a nie na Dziedzińcu. Tym więc sposobem nastąpiła jeszcze jedna zmiana z momentem gdy wystawianie Przybytku postąpiło z budową Obozu Epifanicznego jako odrębnego od Dziedzińca.
(29) Tak jak poświęcenie po jesieni 1914 nie było już nigdy więcej przedstawione przy pierwszej Zasłonie, tak też stan tymczasowego usprawiedliwienia po jesieni 1954, już nigdy nie będzie przedstawiony przy bramie Dziedzińca – bramie wejścia do klasy Lewitów. Pomimo tego przystęp do Boga w celu stania się Jego owcami, będzie dalej obrazowo przed stawiony przez wchodzenie drzwiami do owczarni (Jan 10), bo nawet po otwarciu drogi świętej, „drugie owce” – klasa restytucyjna
kol. 2
(w. 16; Mat. 25:31-34), również wejdzie do „jednej owczarni” przez jedyne drzwi – Jezusa (Jan 10:7, 9; Dz.Ap. 4:12). Stanie się tak mimo tego, że w usprawiedliwieniu i poświęceniu członkowie klasy restytucyjnej nie będą wchodzić na Dziedziniec przez bramę do stanu lewickiego, ani przez pierwszą Zasłonę do stanu kapłańskiego. Jeżeli poświęcenie, które jest zawsze właściwym, przeciągało się choć ze zmienionym celem (E. tom 11 str. 472), gdy drzwi wejścia do Świątnicy zostały na zawsze zamknięte jesienią 1914, to i usprawiedliwienie z wiary przez Jezusa, które pod warunkami grzechu i niedoskonałości jest zawsze właściwe (Mat. 11:28; Jan 3:16; 12:32), również przeciąga się choć ze zmienionym celem. Przeciąga się ono dla celów Obozu Epifanii, gdy brama wejścia na Dziedziniec do stanu lewickiego została zamknięta na zawsze w jesieni 1954.
POZAFIGURALNA ZASŁONA DZIEDZIŃCA
(30) Podczas gdy obozowcy epifaniczni, wierzący i przyjmujący Jezusa jako Zbawcę i Króla, nie są reprezentowani we wchodzących przez bramę Dziedzińca będącą wejściem do stanu lewickiego, to jednak ich wiara jest pokazana w białej, płóciennej zasłonie otaczającej Dziedziniec. Zasłona ta przedstawia „Chrystusową sprawiedliwość – Chrystusa jako Zbawcę i Króla” (Cienie Przybytku str. 130; T. P. 1931, 9 par. 25 od słów: „tak dalece…”). Poświęcony lud Pański, przedstawiony w 60 słupach wokół Dziedzińca Epifanicznego, ma tę pozaobrazową zasłonę podtrzymywać na widoku dla wszystkich w Obozie. Dzięki temu Obóz Epifaniczny, który będzie się składał z lojalnych usprawiedliwionych (nie z Wieku Ewangelii na Dziedzińcu, lecz z tymczasowo usprawiedliwionych w Obozie podczas Epifanii) i nawróconych lojalnych żydów, będzie wybudowany przez wydawanie świadectwa o Królestwie (E. tom 10 str. 672). Z powodu niewiernego stanu znajdujących się w Obozie podczas Wieku Ewangelii, pozafiguralna Zasłona wokół Dziedzińca była dla nich murem niewiary (Cienie Przybytku str. 20, par. 1). Lecz wraz z postępem obrazu Przybytku doszliśmy do jesieni 1954, gdy buduje się Obóz Epifaniczny będący odrębnym od Dziedzińca. Od tego czasu Obóz zamiast obejmować sobą tylko osoby niewierzące, coraz więcej zaczął obejmować sobą osoby pokutujące i wierzące, które przyjmowały Chrystusa jako Zbawcę i Króla. Ze względu zaś na wierzący stan tych „pokutujących i wierzących” osób w Obozie, pozafiguralna zasłona Dziedzińca (reprezentująca Chrystusa jako Zbawcę i Króla) jest dla nich tym, czym zawsze była dla wierzących – „mocą Bożą przez wiarę ku zbawieniu” (1Piotr 1:5). W nieco podobny sposób, pierwsza Zasłona przy wejściu do Świątnicy reprezentowała na Wiek Ewangelii aż do roku 1881, zasłonę cielesnego umysłu niedozwalającą osobie niepoświęconej pojmować głębokie rzeczy Boże (1Kor. 2:14). Później jednak, na tyle na ile obraz Przybytku postąpił, poświęceni na Dziedzińcu dla których nie było koron, mogli również poznawać i oceniać głębokie rzeczy Boże (T. P. 1935, str. 32).