Teraźniejsza Prawda nr 183 – 1959 – str. 32
zgromadzeni w górnym pokoju (Jana 20:1, 14, 19; Mar. 16:9; Łuk. 24:13-31, 34, 36; Mat. 28:9, 10). Potem Pan odczekał drugi tydzień i znowu im się ukazywał, ósmego dnia (żydowski sposób liczenia używa obu określeń), po siódmym dniu, tj. pierwszego dnia w tygodniu (Jana 20:26).
Uczniowie zdaje się oczekiwali czegoś w tym rodzaju i wspólnie się schodzili. Potem oni niewątpliwie pamiętali żywo, że było to w łączności z „łamaniem chleba”, iż Jezus otworzył im oczy wyrozumienia, i że dwa razy dał się im poznać tego znamiennego dnia pierwszego w tygodniu, gdy Jego społeczność i wykładanie Pism rozwiały ich bojaźń, wzbudziły nadzieję i doprowadziły ich serca do pałania nadzieją, która nie pohańbia (Łuk. 24:30-45; Rzym. 5:5). Czy jest więc dziwną rzeczą, że pierwotny Kościół ustalił zwyczaj zbierania się każdego pierwszego dnia w tygodniu aby mieć społeczność z Panem w duchu? I czy jest to dziwne, że oni powtarzali „łamanie chleba” oraz każdy inny zarys, który zachował się żywo w ich umysłach, sceny i myśli przeżyte podczas pierwszego doświadczenia i pałania serc? Zapewne, że nie!
Takie łamania chleba pierwszego dnia w tygodniu były zwykłymi posiłkami, albo „ucztami miłości”, które czyniono z podwójnej przyczyny: (1) aby uśmierzyć głód, lecz szczególnie (2) ponieważ tego dnia oni zeszli się aby obchodzić zmartwychwstanie Jezusa, Jego objawienie się i Jego społeczność z nimi. Pierwszy dzień w tygodniu znowu był zaznaczony łaską Bożą w Zielone Świątki i stał się również pamiątką wylania Ducha Świętego (Dz. 2:1; 20:7; 3Moj. 23:15, 16; 1Kor. 16:2).
Przez jakiś czas dwa dni w tygodniu były obchodzone przez chrześcijan: siódmy dzień wg. żydowskiego zwyczaju (ponieważ on był najlepszą sposobnością do zainteresowania pobożnych ludzi Ewangelią) oraz pierwszy dzień, tak jak to zaznaczono powyżej. Ignacjusz (w r. 75 po Chr.) w swych pismach czyni wzmiankę pochwalną o tym, że „nie jest to obchodzeniem sabatu, lecz przestrzeganiem dnia Pańskiego, którego także nasze życie rozpoczęło się na nowo”. Użycie terminu „dzień Pański” na określenie pierwszego dnia w tygodniu znajdujemy w Biblii w ks. Obj 1:10 (która była napisana ok. roku 96 po Chr.).