Teraźniejsza Prawda nr 179 – 1958 – str. 104
i błogosławieństwa w swych stanowiskach klasowych przez całe ich chrześcijańskie życie (siedem dni); coraz więcej lud Pański będzie łączył się w tej uczcie, gdy będzie zajmował swe epifaniczne stanowisko przed Bogiem, tym sposobem przychodząc do J., czy to osobiście czy też do jego pism – tak jak wiele ludzi z Prawdy zgromadziło się do brata R. przez jego pisma – aż wszyscy z wiernego ludu w Prawdzie ewentualnie zgromadzą się do J., począwszy od Małego Stadka, włączając Wielkie Grono, klasę Młodociano Godną i tymczasowo usprawiedliwionych, aż do nawet ludzi światowych (tak obchodził Salomon na on czas święto zacne, i wszystek Izrael z nim, zgromadzenie wielkie od Emat – twierdza – aż do rzeki Egipskiej, 65; 8 ). Przeto 7 dni poświęcenia przedstawia zupełny okres, jaki jest wymagany dla przedstawienia epifanicznego ludu Bożego Bogu, a 7 dni świąt przedstawia zupełny okres jego chrześcijańskiego życia na ziemi po zajęciu stanowiska przed Bogiem (przez siedem dni i przez siedem dni, 65; 9).
Święto w siódmym miesiącu było pierwszego dnia siódmego miesiąca. Przeto poświęcenie było skończone 7 dnia siódmego miesiąca (1Król. 8:2, 65). Siedem dni świąt zaczęło się 15 dnia (3Moj. 23:34-39) i kończyło się uroczystym zgromadzeniem 22 dnia; a przy końcu 8 dnia Salomon zwolnił lud, tak aby rano 23 dnia mogli rozpocząć podróż do domów, którą zwykle nazywano „powrotem do namiotów” według dawniejszego wyrażenia Izraelitów koczowniczych (2Sam. 20:1; 1Król. 12:16). Przeto była cały tydzień przerwa pomiędzy tymi dwoma świętami, pozwalająca przyjść 10 dnia na święto dnia pojednania, które przypadało prawie w środku tej przerwy. Ogłoszone stosowne nauki J. (np. E. tom 4, str. 88, 95, 96; Ter. Prawda 1933, str. 89, 90), dopomogły ludowi Bożemu do osiągnięcia jego wiecznego dziedzictwa (23 dnia rozpuścił lud do przybytków – namiotów – swoich, 66; 10); i doszli tam z sercami radosnymi, oceniając błogosławieństwa, które Bóg zlał na Posłanników Paruzji i Epifanii, a które przez nich były wylane na lud Boży (weseląc się, i ciesząc się w sercu swym ze wszystkiego dobrego, które uczynił Pan Dawidowi i Salomonowi i Izraelowi). Na ile to dotyczy samej epifanicznej świątyni, to J. zupełnie skończy ją