Teraźniejsza Prawda nr 177 – 1958 – str. 55
wykonawca miał mieć zlecenie zorganizowania Kościoła w jego różnych częściach (syn twój zbuduje dom imieniowi memu). Czas na rozdział pomiędzy Małym Stadkiem a Wielkiem Gronem, oraz podzielenie Wielkiego Grona i klasy Młodociano Godnej na liczne grupy, nie nastąpił za dni brata R.; Jego misją było służyć w łączności z „porąbaniem” (słusznym podziałem) Słowa Bożego, tak jak to było symbolizowane w lasce Uciechy (Zach. 11:7, 10, 11), która była rąbana podczas Parusji, przez co Bóg złamał Swe zarządzenie – przymierze – z całym nominalnym kościołem jako Swym wyrazicielem; podczas gdy rąbanie (słuszny podział) laski Związujących (Zach. 11:14) symbolizuje stosowna epifaniczną Prawdę dla rozwoju Wielkiego Grona i klasy Młodociano Godnej albowiem rozdział między Małym Stadkiem (Judą) a Wielkiem Gronem (Izraelem) nie miał jeszcze nastąpić za Jego dni, tak jak to było dane zrozumieć bratu R. i jak o tym sam świadczył.
Ażeby dopomóc braciom w jaśniejszym zrozumieniu Pańskiego kierownictwa i Jego epifanicznych cele oraz zarządzeń, było niezbędnym dla J. by mówił o sobie otwarcie i wyjaśnił swój urząd jako następca brata R. w charakterze Pańskiego wykonawcy na Epifanię. J. mówił braciom, że Bóg wypełnił Swe słowo i wyniósł go na miejsce brata R., Jego poprzednika, jako Pańskiego wykonawcę aby doglądał pracy epifanicznej i budował epifaniczną Świątynię dla charakteru, czci, sławy, urzędu, itd. Boga (utwierdził Pan i słowo swoje… jam powstał zamiast Dawida, ojca mego, i usiadłem na stolicy Izraelskiej, jako był powiedział Pan, i zbudowałem dom imieniowi Pana, 1Król. 8:20; 2Kron 6:10).
Podczas Parusji J. pokornie wstrzymywał się od mówienia wiele o sobie, i wolałby usunąć się z widoku podczas Epifanii, gdyby Bóg nie wskazał Mu, że to było niezbędne dla zbudowania prawdy epifanicznej i błogosławienia braci w łączności z ich srogimi epifanicznymi próbami, podczas tego czasu Pańskiego objawienia. Wiele z Prawdy epifanicznej jaką Pan objawił miało do czynienia z urzędowymi funkcjami Posłanników Parusji i Epifanii. Co więcej, skromne mówienie o użytku jaki Pan czyni z kogoś gdy to jest konieczne w interesie Pana, Prawdy i braci, nie tylko nie jest zabronione, ale uznane przez Boga, tak jak to można widzieć z postępowania Jezusa (Jan 8:12-59, itd.), Św. Pawła (2Kor. 11:1-18) i „onego Sługi” (Z ’16, str. 170-175; Z ’06, str. 211-239; Z ’96, str. 47; D str. 613, 614).