Teraźniejsza Prawda nr 177 – 1958 – str. 54
a wszystko zgromadzenie Izraelskie stało” – 1Król. 8:14; 2Kron 6:3). Najpierw i nade wszystko On we wszystkich swych naukach przypisał wszelką chwałę, cześć i zaszczyt Bogu który wskazał przez Biblię (Ps. 45:1; Izaj. 11:4; Obj. 19:15) na brata R. poprzednika J., jako Pańskiego wykonawcę („I rzekł: Błogosławiony Pan, Bóg…, który mówił usty swemi do Dawida, ojca mego” – 1Król. 8:15;2Kron 6:4; np. w 2Sam. 7:12-16) oraz, że Jego następca zorganizuje lud Pański w oddzielne klasy, a teraz przez Swą moc dokonał tego (i skutecznie to wypełnił). Następnie zwrócił ich uwagę, że od czasu gdy Bóg wyzwolił lud Swój z grzechu i ciemności a wprowadził go do Swego cudownego światła, nie obrał żadnej religijnej organizacji ze wszystkich dwunastu wyznaniowych grup nominalnego duchowego Izraela na zbudowanie Świątyni epifanicznej, jako miejsca pobytu dla Jego czci, sławy, urzędu, itd. („ode dnia, któregom wywiódł lud mój z ziemi egipskiej, nie obrałem miasta ze wszystkich pokoleń Izraelskich ku zbudowaniu domu, gdzieby przebywało imię moje” – 1Król. 8:16; 2Kron 6:5); i że Bóg nie wybrał żadnego z ich wodzów religijnych aby był włodarzem nad Jego ludem („anim obrał męża, któryby był wodzeni nad ludem moim Izraelskim” – ; 2Kron 6:5). Następnie przez odróżnienie podkreślił jak wielce Bóg ułaskawił ruch Prawdy Żniwa i jak Boski charakter, itd. był wyciśnięty na tym ruchu w chwalebnej Prawdzie parusyjnej i jej Duchu (alem obrał Jeruzalem – podstawa pokoju – aby tam przebywało imię moje -; 2Kron 6:6) oraz jak Bóg uczynił brata R. Pańskiego wykonawcę podczas Parusji, „włodarzem nad czeladzią swoją” – Mat. 24:45 (obrał Dawida, aby był nad ludem moim Izraelskim – 1Król. 8:16; 2Kron 6:6).
J. ustawicznie przypominał braciom w rozmowach, kazaniach i pismach, że chociaż brat R. chciał widzieć Kościół ukompletowany i zorganizować lud Pański w oddzielne klasy oraz ustalić stałe miejsce pobytu dla Boskiego charakteru, czci, sławy, urzędu, itd. („Postanowił był wprawdzie w sercu swym Dawid, ojciec mój zbudować dom imieniowi Pana” – 1Król. 8:17; 2Kron 6:7), i chociaż Bóg oznajmił Mu, że pragnienie Jego serca i wierność w tej łączności były chwalebne, to jednak Bóg nie dał mu przywileju zbudowania epifanicznej Świątyni (rzekł Pan: Aczkolwiekeś postanowił w sercu twym dobrześ uczynił Wszakże ty nie będziesz budował tego – epifanicznego – domu, 1Król. 8:18, 19; 2Kron 6:8, 9). Zamiast tego, Bóg wskazał Mu; że jego następca jako Pański