i sposobu wyżej wskazanych, jest charakterystyczną cechą każdej zasady i każdego zarysu Boskiego Planu. Dlatego Boski Plan jest najwspanialszym objawieniem i Okazaniem Boskiego charakteru. Plan ten, polegający na tym, że podstawą każdego jego zarysu jest mądrość i sprawiedliwość, a nadbudową w jego każdym zarysie miłość i moc, jest wskaźnikiem harmonii charakteru Bożego. Obserwując Boskie dzieło stworzenia, opatrzności, odkupienia, pouczenia, usprawiedliwienia, uświęcenia i zbawienia, tak jak je okazuje Plan Boży, stwierdzamy harmonię i współdziałanie czterech najwspanialszych przymiotów Bożych, działających według zasad wyżej wskazanych. Uznać przeto musimy, iż każdy z tych przymiotów jest doskonały sam w sobie i w stosunku do trzech pozostałych, ponieważ istnieje harmonijne współdziałanie między nimi; albowiem nigdy nie działają one rozbieżnie lecz zawsze dopełniają się wzajemnie, a przeto stosunek ich cechuje pełna harmonia. W przeciwnym razie charakter Boga nie byłby doskonały.

      Harmonia i współdziałanie wyraża się nie tylko we wzajemnym działaniu i stosunkach wyższych pierwszorzędnych Boskich łask, ale w tej harmonii i współdziałaniu przeważają cztery Boskie łaski nad wszystkimi innymi Boskimi łaskami. Przypominamy, że w pierwszej części tego rozdziału wyjaśniliśmy, że Bóg obok swych najwyższych pierwszorzędnych łask posiada jeszcze niższe pierwszorzędne, drugorzędne i trzeciorzędne łaski. Żadna z tych trzech niższych klas łask, ani żaden inny składnik Boskiego charakteru nie posiada decydującego wpływu na Boskie działanie. Wpływ ten jest uzależniony od decyzji i kontroli wyższych pierwszorzędnych łask Boskich, działających według zasad harmonii i współdziałania opisanego powyżej. Stąd wyższe pierwszorzędne łaski Boże w harmonii i współdziałaniu wyżej określonym,
kol. 2
mają zadanie kontrolowania innych łask i składników charakteru Boskiego. One to tłumią, wspomagają, używają, modyfikują, harmonizują i uzgadniają działanie i użytek pozostałych. One są Boskimi kierowniczymi i dominującymi łaskami. Na cudownej doskonałości każdej z tych czterech łask w ich wzajemnej harmonii i współdziałaniu, na fakcie, że w ramach owej harmonii i współdziałania dominują one nad innymi łaskami i składnikami charakteru Bożego, polega wspaniała równowaga Boskiego charakteru. Nigdy i w żadnym wypadku nie następuje najmniejsze odchylenie od tej cudownej równowagi, która w swej nieskończonej trwałości i sile stanowi o doskonałości charakteru Jehowy. Jakże wspaniały jest charakter Boski! Godny jest uwielbienia w każdym Swym zarządzeniu, myśli, pobudce, słowie i czynie. Nasze słabe, podupadłe władze nie są w stanie należycie ocenić Jego najwyższej dobroci, ani znaleźć odpowiednich słów ku Jego chwale. Ogarnięci podziwem, miłością i uwielbieniem, skłaniamy się przed Nim z czcią i adoracją, wołając: „Wielkie i dziwne są sprawy Twoje, Panie Boże Wszechmogący. Sprawiedliwe i prawdziwe są drogi Twoje, o Królu Wieków! Któżby się Ciebie nie bał Panie i nie wielbił imienia Twego? Gdyżeś Sam Święty” (Obj. 15:3, 4). Rozmyślajmy nad świętym charakterem Boskim, który przejawia się w Bożym Planie i czyńmy to z takim nabożeństwem, z taką wiarą, miłością i uwielbieniem, abyśmy powoli i coraz więcej w to wyobrażenie przemienieni byli z chwały w chwałę, jak od Ducha Pańskiego (2Kor. 3:18).

kol. 1

POŚWIĘCENIE ŚWIĄTYNI SALOMONA
— FIGURA I POZAFIGURA

(1Król. 8:1–53; 2Kron. 5:2–6:42 – P 1953, 69, 83)

      Zbadawszy opis dotyczący budowy świątyni Salomona, zastanowimy się teraz nad jej poświęceniem. Nie będziemy jej omawiali z punktu widzenia wielkiej pozafigury, ale raczej ograniczymy nasze badanie do małej albo epifanicznej pozafigury. W ostatnim badaniu omawialiśmy zakończenie budowy świątyni, obejmujące dziedziniec, figurę i pozafigurę, studiując tym sposobem ziemską służbę zarówno pozafiguralnego Salomona jak i pozafiguralnego Hirama aż do końca. Obecne badanie odnosi się do poświęcenia świątyni, które chociaż jest opisane później, to jednak miało miejsce w figurze prawie miesiąc czasu przed jej ukończeniem
kol. 2
(1Król. 6:38; 8:2). W pozafigurze poświęcenie również poprzedza ukończenie świątyni, albowiem w pozafigurze poświęcenie świątyni epifanicznej i jej dziedzińca zaczęło się w pewnym sensie 27 czerwca 1917r. z rozłączeniem pomiędzy Johnsonem i J.F. Rutherfordem (odtąd nazwiska te będą podawane w inicjałach J. i J.F.R.) jako odpowiednimi przedstawicielami Małego Stadka i Wielkiego Grona i postępowało gdy pozafiguralni Kapłani i Lewici przychodzili do jednego podziału kapłańskiego, i do 60 lewickich podziałów lub pozycji przez Panem. Przeto poświęcenie świątyni epifanicznej zaczęło się w pierwszej części rychło w Epifanii.

poprzednia strona – następna strona