Teraźniejsza Prawda nr 173 – 1957 – str. 60
Czwarta z pięciu wymienionych doktryn użyta przeciw ewolucji, była o Wysokim Powołaniu i została przedstawiona w sposób następujący: Jedynym wyjątkiem, jeżeli chodzi o stopniową degradację ludzkości są doświadczenia świętych, którzy dzięki łasce Bożej przezwyciężyli skażenie (degradację) istniejące na świecie z powodu pożądliwości (2Piotra 1:4). Oni przez poświęcenie swego człowieczeństwa, a nie przez ewolucję, przechodzą rozwój w kierunku umysłowej, moralnej i religijnej doskonałości; jednak nie odbywa się to w znaczeniu ewolucyjnym, że mocniejszy przeżywa słabszego, ani pod względem naturalnego doboru, lecz przez działanie praw duchowych, przez które dzięki łasce Bożej – święci są posłuszni. A to znowu jest argument przeciw ewolucji. Ostatecznie posługiwał się on piątą z powyżej wymienionych prawd – prawdą o restytucji (z pięciu symbolicznych kamieni), używając ją przeciwko ewolucji w następujący sposób: Biblia ukazuje restytucję, jako pełną chwały nadzieję człowieka na przyszłość. Gdyby pierwotny człowiek był bliski małpy, restytucja nie tylko, że nie byłaby wielką łaską, lecz największą klątwą i złem dla ludzkości ponieważ sprawiałaby, że człowiek znów stałby się bliski małpy o ile ewolucja od stanu pierwotnego była prawdą. Biblia jednak ukazuje restytucję jako wielkie błogosławieństwo dla ludzkości, a więc ewolucja musi być fałszem., Tak tedy posługując się czterema z pięciu wymienionych doktryn, brat Russell stanął w triumfie ponad ewolucją.
(22) Miecz Goliata przedstawia wywody ewolucji, w których podkreśla się najważniejsze argumenty za rzekomym rozwojem człowieka. Były nimi dowody postępu w wiedzy, wynalazczości, dziełach miłosierdzia i użyteczności, odkryciach, środkach komunikacji itd., które charakteryzowały wiek XIX więcej, niż wszystkie poprzednie wieki. Na nie wskazywała ewolucja w swych wykładach (miecz) jako na najbardziej konkretny dowód, że ludzkość rozwija się pod względem fizycznym, umysłowym, moralnym i religijnym. Właśnie te argumenty obrócił brat Russell przeciw ewolucji i w ten sposób niejako wyjął tę teorię z jej własnej orbity, posługując się jej argumentami („ściął głowę Goliata jego własnym mieczem”, w. 51). Pokazał on, że wynalazki te nie były rezultatem ewolucji człowieka, ale że są to przebłyski Tysiąclecia, za pomocą których Bóg (a więc z przyczyn nadludzkich) przygotowuje obalenie władzy Szatana i ustanowienie Królestwa Bożego. Wykazał on, że rzeczy te dowodzą nie tylko wzrostu ludzkich zdolności, lecz wzrostu w użyciu zmniejszonych zdolności i wzrostu sposobności, gdyż tylko ograniczona ilość członków rodzaju ludzkiego była wielkimi wynalazcami, myślicielami, reformatorami, itd., a ci nie przekazywali swych talentów
kol. 2
potomkom, jak tego dowodzi historia wielkich wynalazców, myślicieli i reformatorów. Gdyby ewolucja była prawdą, potomkowie Darwina, Wallace’a, Huxleya, Spencera, Haeckela, Szekspira, Miltona, Lutra, Lincolna, itd., powinni ich przewyższać. Lecz tak wcale nie było; potomkowie geniuszów byli prawie zawsze pośledniego gatunku. Następnie wykazał on przez fakty, nadludzkie przyczyny postępu od roku 1799, kiedy zaczął się dzień przygotowania Pańskiego; jednak dzieła poprzednich wieków w „ dziedzinie architektury, poezji, prozy, malarstwa, rzeźby, oratorstwa oraz rozumowania indukcyjnego i dedukcyjnego przewyższały pod każdym względem dzieła z XIX i XX wieku. Tym sposobem brat Russell uciął głowę ewolucji jej własnymi wykładowymi argumentami, tzn. odrzucił teorię ewolucji jej własnymi ostrymi punktami.
(23) Podobnie jak w wypadku zwycięstwa Dawida (w. 51), armia filistyńska uległa przygnębieniu i uciekła a figuralni mężowie izraelscy i judzcy podniesieni na duchu puścili się w pogoń za uciekającymi Filistynami, tak i wszystkie odmiany niewierzących, gdy przekonały się, że szermierz niewiary został obalony przez brata Russella, uległy przygnębieniu i wycofywały się z pola debat. Zaś pozafiguralni Izraelici (obrońcy Biblii poza Prawdą), oraz pozafiguralni mężowie judzcy (obrońcy Biblii w Prawdzie) doznali zachęty i kontynuowali dyskusję, zwalczając wycofujące się zastępy niewierzących. W tych dyskusjach wojownicy Biblii działali agresywnie („okrzyk uczynili”…), miażdżąc argumenty niewierzących i zmuszając ich zwolenników do odwrotu (w. 52). Akkaron oznacza „wygaśnięcie”, zaś Get oznacza „prasę winną”. Znaczeniem wyrazu „Saraim” jest wyrażenie „dwie bramy”. Pościg odbywał się w kierunku północnym aż do Akkaron, na wschód aż do Get i na południe aż do Saraim. Myślą pozafigury wydaje się być, że pościg był za jednymi aż do wygaśnięcia ich argumentów (Akkaron), za drugimi aż do zmiażdżenia ich argumentów (Get – prasa winna do gniecenia winogron), a za jeszcze innymi aż do podwójnego obalenia ich argumentów (Saraim – dwie bramy). Pozafiguralny pościg przejawił się w wydaniu wielkiej liczby książek, wykładów, dyskusji, wygłoszeniu wielkiej liczby kazań i rozmów, które były skierowane przeciw niewierzącym. Czternastu powyżej wzmiankowanych autorów (w par. 7), pięciu z Niemiec, pięciu z Anglii i czterech z Ameryki – to tylko nieliczni spośród wybitnych osób biorących udział w pościgu za niewierzącymi, którzy zostali albo całkowicie pokonani i zmiażdżeni, albo podwójnie obaleni w kontrowersyjnej dyskusji. Z całą pewnością jak wskazuje na to drugie przesiewanie – niewiara poniosła klęskę nie do powetowania