POZAFIGURALNY DAWID I GOLIAT

(1 Samuelowa 17; E. Tom. 9, Rozdział 9)

ZBROJA GOLIATA. JEGO WYZWANIE. GOTOWOŚĆ DAWIDA. PRZYJĘCIE WYZWANIA. UWAGI POPRZEDZAJĄCE BITWĘ. ZWYCIĘSTWO DAWIDA. DAWID PRZED SAULEM.

      Jak wiemy, urząd onego Sługi jako taki, miał dwie funkcje: wykonawczą (w rządzeniu nad czeladzią) i interpretacyjną (w dawaniu pokarmu na czas słuszny). Dawid nie reprezentuje go w tej drugiej funkcji, lecz gdy te dwie funkcje są zmieszane, reprezentuje on go w obydwu, a to tylko z powodu ich mieszania. Takie zmieszanie lub połączenie funkcji następuje, gdy wykonawca działa, jako wojownik, ponieważ wojownik ma obie funkcje. Połączenie tych dwóch funkcji występuje pozafiguralnie u Dawida w jego stosunku do Goliata, jak to okażą fakty. W 1Sam. 17 Filistyni (wieśniacy), podobnie jak i gdzie indziej, przedstawiają sekciarzy. Rodzaj przedstawionych przez nich sekciarzy będzie określony przez osobne pozafigury. W tym rozdziale figurują oni niewiernych sekciarzy: ateistów, agnostyków, materialistów, panteistów, deistów, racjonalistów, ewolucjonistów, wyższych krytyków, uczonych niewierzących, którzy nie podpadają pod żadną z wymienionych kategorii, itd. W innych wypadkach Filistyni przedstawiają inne rodzaje sekciarzy, na przykład: sekciarzy Wielkiego i Małego Babilonu, modernistów itd.

      (2) W 1 Sam. 17 mężowie judzcy przedstawiają lud w Prawdzie; Izraelici – wierzących w Biblię poza Prawdą; Saul – książąt, którzy utracili korony z dwunastu denominacji jako całość lub też jako reprezentowanych przez jednostkę; wojna – konflikt pomiędzy wierzącymi a niewierzącymi w Biblię podczas Paruzji. Sochot (ogrodzenie) w Judzie (pochwalony) figuruje granice oddzielające Prawdę od
kol. 2
pogranicza błędu. Asek (wykopany) przedstawia pola badań jako sferę, która była krytycznie roztrząsana, szczególnie pod względem naukowym, przez poszukiwaczy z Czasu Końca. Linia bojowa niewierzących zastępów z okresu Paruzji rozciągała się od najbardziej niewierzących punktów widzenia (ateizmu) aż do granic Prawdy, gdy te dotykają sfery błędu. Ostatnie słowo z w. 1 Domim, w angielskim brzmi Ephes – Dammim. Wobec tego Ephes (pole) – Dammim (krwi) jest figurą na sferę pojednania przedstawionego w dwóch ofiarach za grzech (w języku angielskim wyraz „krwi” jest użyty w liczbie mnogiej – „bloods” – przyp. red), będącą głównym punktem ataku niewiernych. Książęta, którzy utracili korony (Saul) i mężowie izraelscy (wierzący w Biblię poza Prawdą) zgromadzeni („zebrali się”, w. 2) w sprawie Biblii jako Boskiego objawienia, przygotowywali swą obronę i ataki przeciw niewiernym (Filistynom) stanowiąc kompanię mocnych wojowników (Ela – dąb). Niewierni (Filistyni) stali za królestwem błędu („na górze z jednej strony”, w. 3). Izraelici zaś stali po stronie królestwa Prawdy („na górze z drugiej strony”) w tym stopniu w jakim przeciwstawiało się to błędom niewiernych. Dolina między górami była stanem, który oddzielał atakujących od obrońców Biblii. Tak więc w wierszach 1 do 3 są wymienione pozafiguralne zastępy bojowe przedstawione w dwu obozach przeciwnych sobie wojowników podczas Parusii, gdy chodzi o wiarogodność Biblii jako Bożego objawienia.

      (3) Goliat (wydatny, w. 4) z Get (prasa winna), siłacz Filistynów przedstawia

poprzednia strona – następna strona