Teraźniejsza Prawda nr 168 – 1956 – str. 74
pod nim; tak samo Bóg od 1 listopada 1916 i nadal udzielał Prawdy epifanicznej i kierował kapłańską epifaniczną pracą – nie przez Ś.D.R.M. (chociaż ruch ten zaczął być używany od 1919-20, jako publiczna agencja i urządzenie interesowe) – lecz przez jedną tylko jednostkę tj. Posłannika Epifanii, wraz z innymi, którzy współpracowali pod nim.
Ś.D.R.M. NIE BYŁ CZYNNY W EPIFANII AŻ OD ROKU 1920
Z faktów danego wypadku wiemy, że brat Russell był „onym sługą” na kilka lat przed utworzeniem Towarzystwa (E tom 6, str. 111, 112, 139, 140; TP ’31, str. 54), a to było dobitnym dowodem przeciwko poglądowi J.F.R., że udzielanie Prawdy i pracy Żniwa było czynione przez Towarzystwo, jako „jedne i jedyny przewód”. Również z faktów danego wypadku wierny, że brat Johnson stał się Posłannikiem Epifanii w 1916r. (Ter. Pr. ’48, str.34, szp. 2 ostatni par.), i że udzielał Prawdy i kierował pracą epifaniczną do roku 1919-20 nim nazwa Ś.D.R.M. była użyta w tej pracy (chociaż nazwa ta była poprzednio używana przez brata Russella jako nazwa w pracy publicznej w wydawaniu miesięcznika, Bibie Students Monthly, oraz w pracy pozamiejscowej – P ’20, str. 197; ’50, str. 42); i przez lata Prawda dochodziła do braci, nie „przez Ś.D.R.M. jako przewód”, lecz przez brata Johnsona i innych, którzy współpracowali z nim. Aż do grudnia 1945 r. oba nasze czasopisma były wydawane przez „Pawła S.L. Johnsona, Wydawcę i Redaktora”, wcale nie wymieniając Ś.D.R.M. ani też nie było ku temu żadnej potrzeby, tak jak to wykazaliśmy w P ’55, str. 81. Również, nazwa Ś.D.R.M. nie była użytą w łączności z wydaniem przez brata Johnsona tomów paruzyjnych i innej literatury, lub dziesięciu tomów epifanicznych raczej wszystkie one były oznaczone jako wydane i zredagowane lub upoważnione do tego przez Pawła S.L. Johnsona. Dopiero w roku 1948, gdy E tom 11 był wydany, nazwa Ś.D.R.M. ukazała się w tej łączności.
Ale w 1919-20 r., gdy brat Johnson kończył amramicką pracę prowadzenia oddziału Prawdy Kozła Azazela pod złym dowództwem Lewitów od drzwi Przybytku do bramy Dziedzińca (praca, która nie była Ś.D.R.M., lecz Ruchu Epifanicznego – Ter. Prawda ’47, str. 48 szp. 2, ostat. par.), oraz pracę wobec Lewitów z nominalnego kościoła, a publiczna praca miała się zacząć przez pozafiguralną Wtóra Walkę Gedeona, powstała potrzeba używania nazwy do ogłaszania tej publicznej pracy, i nazwa Ś.D.R.M. została wybrana przez brata Johnsona. Później, ona również była użyta w innych publicznych kontaktach, jako „urządzenie interesowe przed ludzkimi prawami”, w sądach, przed różnymi gałęziami
kol. 2
rządu, itd., a także aby zarządzić na następstwo dla opiekuna Ś.D.R.M. Nazwa ta nigdy by nie była potrzebną ani użyta gdyby nie było kontaktu z publicznością.
Jak już było nadmienione, brat Johnson określał Ś.D.R.M. z Pańskiego punktu widzenia, że nie jest kościołem, ciałem religijnym lub organizacją, ale przede wszystkim „ruchem, dobrowolną działalnością, w której lud Pański współpracuje w służbie wobec ludzi nie będących w Prawdzie” (P ’20, str.197; ’50, str. 42, 79). Jakakolwiek działalność była przedsięwzięta przez brata Johnsona i innych w udzielaniu Prawdy epifanicznej przed 1920, to jednak nie była to działalność Ś.D.R.M. tak jak to jest pokazane np. przez jego oświadczenie w Ter. Prawdzie ’47, str. 57, par. 76, gdzie czytamy: „Odłączenie Amramitów od Kapłanów… zaczęło się (nasze podkreślenie) w Świeckim Domowym Ruchu Misjonarskim (stąd nie było ono poprzednio czynne w nim! około marca 1920”. Przeto z faktów danego wypadku i pism brata Johnsona, wiemy że on służył jako Pański epifaniczny przewód, i że on i inni udzielali Prawdy epifanicznej na wiele lat przed przyjściem do egzystencji Ś.D.R.M., jako nazwy do publicznej pracy w Epifanii; a to jest dobitnym dowodem przeciwko sekciarskiemu poglądowi J.K., który jest opracowany na sposób Rutherforda.
Pomimo faktów powyżej wymienionych, o których wiemy również z osobistego doświadczenia, J.K. dowodzi, że Ś.D.R.M. zaczął się w 1916 r. On podaje to na dowód oświadczenia, brata Johnsona z TP ’46, str. 8 mianowicie, że skończyło się aktualnie 29 lat pracy epifanicznej Świecko Domowego Ruchu Misjonarskiego 1-go listopada 1945 roku. Aby zrozumieć użycie przez brata Johnsona tego oświadczenia, jest ważną rzeczą znać okoliczności w 1945 roku. W owym czasie był zrobiony zamach w sprawie sądowej, tj. że Ś.D.R.M. nie był zarejestrowany, (P ’46, str. 64) i z tego powodu chciano pozbawić Pański skarbiec spadku, który został zapisany na Ś.D.R.M.; i dopiero po nieugiętej walce w sądach sprawa została rozstrzygnięta na korzyść Ś.D.R.M, (P ’46, str. 16). Z powodu tych okoliczności i możliwości, że Pański skarbiec byłby pozbawiony pewnych funduszów, które słusznie mu się należały, brat Johnson w tym czasie wielce podkreślał Ś.D.R.M., np. umieszczając jego nazwę po raz pierwszy na każdym wydaniu naszych czasopism, poczynając od grudnia 1945 roku. W przeciwieństwie do jego poprzedniego zwyczaju, wysunął na czoło Ś.D.R.M. w Rocznym Sprawozdaniu (TP ’46, str. 8-11), ponieważ roczne sprawozdania są nieraz dostarczane do sądów i innych publicznych urzędów, gdy finansowe oświadczenia są wymagane, a także są użyte aby wykazać im,