Teraźniejsza Prawda nr 163 – 1955 – str. 82
(a tyś jest wywyższony nad wszelką zwierzchność), że duchowe bogactwo i przywileje od Niego pochodzą (bogactwa… od ciebie są; w. 12), że jest On najwyższym królem (panujesz nad wszystkimi) mając siłę i potęgę (moc i siła) i że On tylko może dać wszystkim wielkość (wywyższyć) i siłę (utwierdzić wszystko). Dlatego też, wyrażając swe własne uczucia i uczucia innych, odczuwał on wdzięczność dla Boga i chwalił Go za Jego doskonały charakter (wyznajemy cię, a chwalimy imię sławy twojej; w. 13). Wyznawał on, że ani on sam ani bracia nie zasługiwali na prawo składania ofiar tak obficie, jak to czynili (albowiem cóżem ja i co jest lud mój… dobrowolnie ofiarować; w. 14). Skoro Bóg jest źródłem wszystkich rzeczy ofiarowanych (od ciebie… wszystko),a oni ofiarowywali z rzeczy należących do Niego (z rąk twoich wziąwszy daliśmy tobie) wszyscy z nich byli bowiem przychodniami i pielgrzymami, gdy chodzi o sprawy Pańskie podobnie jak i poprzednie pokolenia ludu Bożego były tylko pielgrzymami i przychodniami (pielgrzymami… ojcowie nasi; w. 15), słabymi i krótko żyjącymi (dni nasze na ziemi jako cień). Dalej wyznawał on z pokorą, że Bóg jest źródłem wszystkich ofiar przygotowanych przez niego dla świątyni Epifanii na chwałę Bożą (wszystek dostatek… zgotowali… domu… imieniowi.:. z ręki twojej; w. 16). Wyznawał on, że Bóg wypróbowuje serca swego ludu i kocha szczerość (kochasz się w szczerości serca mego; w. 17). Zapewniał przy tym, że ofiary swe przyniósł on prawdziwym i szczerym sercem oraz wyrażał swą radość z powodu ofiar braci (ofiarował… lud twój… z ochotą ofiarujący). Następnie błagał on Boga, który uczynił przymierze ze sobą, w swoim przymiocie miłości (Boże Abrahama; w. 18) z Jezusem (Izaaka) oraz duchowym Izraelem (Izraela), poprzednikami obecnego ludu Bożego (ojców naszych), aby zawsze utrzymywał te myśli w Swym obecnym ludzie i skierował je do serca ku Sobie (zachowajże… tę chęć i umysł serca ludu twego). Modlił się on specjalnie za J., by całym sercem przestrzegał przykazań Bożych (Salomonowi… daj serce doskonałe; w. 19) aby żył zgodnie z odpowiednimi pozafigurami (świadectwami) a także by trzymał się doktryn (ustaw) i wszystkiego, co należy do rzeczywistej budowy świątyni Epifanii, której budowę sam przygotował (czynił wszystko, i aby zbudował dom, dla któregom potrzeby zgotował).
kol. 2
(35) Brat R. wzywał wszystkich braci, by chwalili Boga (błogosławcież… Bogu waszemu; w. 20). Wszyscy też przez czyn i słowo czynili to (błogosławili), błogosławiąc Bogu pozafiguralnego Abrahama, Izaaka i Jakuba (ojców). Pokornie (nachyliwszy się) oddawali oni poświęcone usługi Bogu i bratu R. (pokłonili się Panu i królowi). Z radością, żarliwością poświęcali oni, z oznakami przyjęcia przez Boga ofiar (ofiarowali… całopalenia Panu; w. 21) w okresie następującym po tym czasie, na zasadzie zasługi Jezusa (woły) czyniącej godną przyjęcia (barany) ofiarę z ich ludzkiej natury (baranki) wraz z naukami prostszych spraw Słowa Bożego (z mokrymi ofiarami), czyniąc ofiary z rzeczy mniej niż Boskich (tysiąc… tysiąc… tysiąc; 1000 jest wielokrotnością 10), a wszystkie te ofiary czynione były obficie z korzyścią dla ludu Bożego (ofiar wielkie mnóstwo, ze wszystkiego Izraela). Z wielką radością ucztowali bracia w Prawdzie podczas ostatniej połowy roku życia brata R., jak na to wskazują Strażnice, liczne konwencje, podróże pielgrzymskie i specjalne zebrania (jedli… z weselem wielkim; w. 22). Przed studiowaniem reszty rozdziału 29 z 1 Kroniki należy najpierw studiować 1 Ks. Królewską roz. 1, ponieważ większość z tej księgi została wypełniona, nim wypełniona była reszta 1Kron. 29. Ostatnie półtora roku życia brata R. zaznaczyło się stopniowym osłabieniem jego silnych władz umysłowych. Jego pamięć uprzednio tak świetna, czasami zawodziła go do tego stopnia, iż niekiedy miał trudności z przypomnieniem sobie tekstów Pisma Świętego itd.; co więcej, jego zdolność rozumowania traciła swą bystrość a to np. sprawiło, że niekiedy podawał w wątpliwość 40 lat jako czas żęcia. Zaczął on słabnąć pod tym względem około roku 1915, a nawet jego wesołe i przyjacielskie usposobienie także zaczęto się zmieniać (król Dawid zestarzał się i zaszedł w lata; 1Król. 1:1), zaś przypominanie mu o jego dawnych siłach umysłowych nie przywróciło mu uprzedniej siły umysłu (odziewano szatami, przecie się zagrzać nie mógł). W związku z tym niektórzy bracia, wiedząc, że jako szafarz z przypowieści o groszu miał on dać grosz symbolizujący przywilej uderzenia Jordanu, zachęcali go, by wziął on na siebie władzę wydania symbolicznego grosza (szukali… panienki… któraby stawała i opatrowała go… sypiając na łonie jego; w. 2) uważając, iż wykonanie tej władzy ożywi jego słabnące siły umysłowe