Teraźniejsza Prawda nr 159 – 1955 – str. 22
upatrywała Kapłanów, Lewitów i lud. Zakończeniem Epifanii będzie zakończenie Kapłańskiej części podróży. Wkrótce po tym Lewici zakończą swą wędrówkę, tj. Wielkie Grono i klasa Młodociano-Godna. Potem zaś to samo uczyni dwanaście pokoleń. Należy przy tym zauważyć, że Wiekowi Ewangelii przy jego zakończeniu towarzyszyć będzie miniaturowy Wiek Ewangelii i że obraz pokoleniowy Wieku Ewangelii jest przeniesiony na pokolenia Małego Wieku Ewangelii, ponieważ pokolenia na wielką skalę przeminą w czasie Armagedonu, a ich miejsce w obrazie będzie zajęte aż do zakończenia obrazu przez małe pokolenia miniaturowego Wieku Ewangelii. Zamienianie się wielkich pokoleń w mniejsze pokolenia nie jest ukazane w tym typie może dlatego, bo ci co zostaną z wielkich pokoleń zamienią się w małe pokolenia w okresie przejściowym. Należy o tym pamiętać, aby właściwie zharmonizować z tym obrazem fakty spełnienia w czasie od Armagedonu i dalej wzwyż.
(40) W paragrafie 38 zakończyliśmy sekcję badaną włącznie z wierszem 20. Wiersz 21 opisuje udział w marszu Kaatytów. Należy zauważyć, że maszerowali oni w środku orszaku, bo sześć pokoleń szło przed, sześć zaś za nimi. Można to też inaczej określić: dwa obozy szły przed nimi, dwa zaś za nimi. Ta ich pozycja nie była przypadkowa, raczej była ona specjalnie wyznaczona. To się okaże z tego co następuje: służba Kaatytów polegała na niesieniu okrytych sprzętów i naczyń Świątnicy, to zaś było najświętszą służbą jaką Lewici mogli wykonywać. Aby zaś okazywać zamierzoną pomoc względem Kapłanów, przywódców pokoleń, innych Lewitów oraz ludu, musieli oni zajmować centralną pozycję w orszaku. Również przybytek miał być gotów jeśli chodzi o umieszczenie w nim sprzętów i naczyń w czasie, gdy Kaatytowie przybyli do nowo wzniesionego przybytku („aż ci nadciągnęli”, w. 21) To sprawiło, iż musieli oni maszerować osobno i później niż Meraryci i Gersonici, których pracą było wzniesienie Przybytku i Dziedzińca jak na to wskazują wiersze 17, 21. Taki więc był powód pozycji w marszu Kaatytów z punktu widzenia Lewitów. Taki też był powód tej pozycji z punktu widzenia Kapłanów. Kapłani byli najważniejszymi przywódcami całego orszaku, na co wskazuje maszerowanie ich na czele całego pochodu. Wodzowie zaś stojący na czele
kol. 2
pokoleń należeli do drugiego stopnia wodzów i każdy z nich szedł na czele swego pokolenia. Trzecia grupa wodzów, Kaatytowie, musieli być umieszczeni w takiej pozycji orszaku, która by wskazywała na ich przodownictwo trzeciego stopnia; dlatego też środek pochodu był wybrany, i w środku oni też maszerowali. Także ich stosunek do Izraelitów jako taki wymagał, skoro nieśli oni najświętsze rzeczy przybytku, dzięki którym wszyscy uzyskiwali dobro, by byli umieszczeni w samym centrum pochodu. Zgodnie z tym wszystkim typowi Kaatytowie byli też umieszczeni w środku orszaku.
(41) Gdy spojrzymy na pozafigurę, pozycja pozaobrazowych Kaatytów okazuje się w logicznym miejscu. Ich praca była bowiem najbardziej odpowiedzialna ze wszystkich prac Lewitów. Przypomnijmy sobie, że praca pozaobrazowych Kaatytów polega na dostarczaniu uczonych wykładów i książek na tematy religijne, lingwistyczne, interpretacyjne, historyczne i systematyczne. W ten sposób dostarczają oni materiału użytecznego do szerzenia Chrystusa (Głowy i Ciała), jako pozafiguralnych Ołtarzy: Miedzianego i Złotego, jako Świecznika pozafiguralnego i Stołu i jako części pozafiguralnej Arki, podczas gdy Boskie przymioty stanowią jej resztę a także pomocne do szerzenia Biblii jako pozafiguralnej Umywalni. Co więcej, takie lingwistyczne, interpretacyjne, historyczne i systematyczne pomoce wzmacniają dla Kapłanów pozafiguralne naczynia jako nauka, strofowanie, naprawa i ćwiczenie w sprawiedliwości (2Tym. 3:16). Wykonując tę pracę, pomagają oni nie tylko Kapłanom, lecz również wodzom bez koron, swym braciom – Lewitom oraz pozafiguralnemu obozowi. W ten więc sposób, przebywanie typowych Kaatytów w środku obozu wyobraża, że pozafiguralni Kaatytowie będą pomagać wszystkim maszerującym przed nimi i za nimi z punktu widzenia logicznego w pozafiguralnym marszu. Pracę Kaatytów Wieku Ewangelii przedstawiliśmy w rozdziale II tomie 8. Właśnie czyniąc tę prace, która tam jest opisana, dokonali oni dzieła przedstawionego przez marsz Kaatytów w wierszu 21. Praca zaś Gersonitów przy wznoszeniu przybytku, nim przybyli Kaatytowie z okrytymi świętymi sprzętami i naczyniami wyobraża, że praca pozaobrazowych Gersonitów, usprawiedliwiająca i uświęcająca, logicznie wyprzedza uczoną pracę pozaobrazowych Kaatytów, mającą na celu przyjście z pomocą