Teraźniejsza Prawda nr 159 – 1955 – str. 20
(380 po Chr.). Ich działalność sprawiła, że ruch Maluczkiego Stadka, który rozpoczął Jan, zamienił się w sektę – w Kościół Grecko-Katolicki. Ofiarowanie przez nich czaszy, misy i łyżki rozpoczęło pozaobrazową wędrówkę Rubena i jego książęcia. Przyciągnęli oni wielkie liczby do siebie jako członków pozaobrazowego Rubena, którzy połączyli się w podróży tego pozaobrazowego pokolenia wchodząc chętnie w tak zwane Chrystologiczne spory i stosując naukę szafarską Grecko-katolickiego Kościoła doktrynalnie, argumentatywnie, poprawczo i etycznie. Prowadzili oni walkę ofensywną i defensywną dla tej doktryny, a również rozpowszechniali ją w sposób konstruktywny pod względem doktrynalnym i etycznym i w ten sposób przyczyniali się do postępu różnych zarysów mądrości Bożej. Czyniąc to, maszerowali oni za swymi przywódcami Elisurem (mój Bóg jest skałą), synem Sedeura (szerzący światło). Rezultatem tego był ich postęp i obrona Bożej mądrości. Bliższe szczegóły na ten temat można znaleźć w roz. V..
(37) Wiersz 19 zwraca naszą uwagę na wędrówkę pokolenia Symeon („uczeń”), które było drugim pokoleniem obozu Rubena czyli drugiego obozu. Księciem Symeona był Selumijel („pokój Boży”) syn Surysadda („moją skałą jest wszechmocny”). Na podstawie przedstawienia tego tematu w rozdziale V rozumiemy, iż pokolenie Symeon jest figurą na Kościół Rzymsko-Katolicki. Podobnie jak podróże wszystkich innych pozafiguralnych pokoleń podróż pozaobrazowego Symeona była poprzedzona trąbieniem na alarm przez Kapłanów (w. 8) na trąbach symbolicznych. Członkiem Maluczkiego Stadka, który rozpoczął trąbienie był Ireneusz, uczeń Polikarpa. Ogłoszenie tego alarmu było spowodowane przez gnostycyzm, który zarówno wewnątrz Kościoła jak i poza nim starał się zniszczyć Prawdę i Kościół, unicestwiajcie je zupełnie przez sekciarstwo. Ich twierdzeniu, że ich nowa doktryna była właściwą nauką Kościoła, przeciwstawił Ireneusz myśl, że tylko to, co jest powszechną wiarą wszystkich chrześcijan od czasu Apostołów może być Prawdą i że ten jest tylko prawdziwy Kościół, który utrzymał tę wiarę nieskażoną od czasów apostolskich. Nauka jego wtedy wypowiedziana, w czasie tak bliskim jeszcze za dni Apostołów była niewątpliwie prawdziwa. Nie może ona być jednak słuszna obecnie, ponieważ przez długie
kol. 2
stulecia prawdziwa wiara została w dużym stopniu stracona niemal przez wszystkich, a na jej miejsce wiele zniekształceń zostało przyjętych przez wszystkich chrześcijan. Stąd wynika, że trzymanie się prawdy z czasów Ireneusza byłoby błędne obecnie. W tych warunkach Ireneusz, który był członkiem gwiazdy, ogłosił następujący prawdę: tylko jedyny Kościół Boży jest strażnikiem i wykładowcą Prawdy zbawienia. Prawda ta była poselstwem trąbionym na alarm. Tertulian z Kartaginy w Afryce stał się jego specjalnym towarzyszem i pomocnikiem lecz nie członkiem gwiazdy. Do nich dołączyło się wielu kapłanów, którzy trąbili na alarm na swych pozafiguralnych trąbach. W rezultacie rozwinął się poważny ruch Maluczkiego Stadka, którego hasłem się stało: „Jest tylko jeden Kościół Boży, który jest strażnikiem i wykładowcą Prawdy”. Niebawem wodzowie, z utratników koron, poczynając od r. 251 po Chr. od osoby Cypriana z Kartaginy w Afryce, ucznia Tertuliana, przekształcili ten ruch w sektę. Dalszymi szermierzami w tym kierunku byli liczni papieże, poczynając od Korneliusza (251) a kończąc w osobach Grzegorza Wielkiego (590), Damazusa (360), Innocentego (402) i Leona Wielkiego (440). Jeszcze więcej wpływowymi byli Ambroży, Augustyn i Hieronim, którzy wraz z Grzegorzem Wielkim stanowili czterech Ojców Kościoła: Rrzymsko- Katolickiego. Najważniejszymi z nich wszystkich byli Cyprian i Augustyn, ten drugi szczególnie jeśli chodzi o przemienienie ruchu Maluczkiego Stadka, głoszącego że Kościół jest jedynym strażnikiem i wykładowcą Prawdy. Wszyscy ci przywódcy z utratników ofiarowali swoją czaszę misę i łyżkę, byli pozaobrazem Selumijela, syna Surysadda wyruszającego w wędrówkę z wiersza 19. Do nich przyłączała się wciąż wzrastająca liczba zwolenników, członków Kościoła Rzymsko-Katolickiego, którzy walcząc kontrowersyjnie wzrastali w wiedzy, łasce i służbie, gdy dyskutowali ten temat doktrynalnie, zbijająco, naprawiająco i etycznie. Czyniąc tak, wypełniali swą rolę w wędrówce wiersza 19. -Popełniali oni omyłkę utrzymując, że Kościół Rzymsko-Katolicki jest jedynym prawdziwym Kościołem. Szczegóły na ten temat w rozdziale V. Trzymając się tej nauki Symeon postępował naprzód i obronił Boską mądrość w związku z tą doktryną.
(38) Wiersz 20 podaje o wędrówce pokolenia Gad, które było trzecim pokoleniem w obozie Rubena, znajdując się na południe od